Κατι Παραπάνω Από Φίλοι

78. • ΜΑΡΚΟΣ •

78.
«Πειστευω θα είμαστε μαζί για πάντα»

Μετα από λίγες μέρες.

Μπαίνουμε στο σπιτι και κλειδώνει.
«Τι κανείς;»λέω.
«Καλά εσυ;»λέει και γελάει.

«Χρόνια πολλά Μάρκο.Και καλά»λέει.
Την πιάνω από την μέση.
«Μου το εχεις πει χίλιες φορές αυτό σήμερα.Τι σε έχει πιάσει;»της λέω.
«Απλά Χερομαι.Που γεννήθηκες.Που υπάρχεις.Που σε γνώρισα.Που μπήκες στην ζωή μου»λέει.
«Εσυ μπήκες στην ζωή μου.Θυμασαι;»της λέω.
«Ναι...»
«Και την έκανες άνω κάτω»λέω.
«Τι εννοεις;»
«Εννοώ ότι μετά από εσένα το χάος.Μετα από σένα άντε να βρεις κάποια.Δεν μπορείς.Γιατι καμία δεν συγκρίνεται»λέω.
«Καμία;»λέει.
«Μα καμία!!»λέω.

Γελάει.
«Μάρκο;»
«Μωρό μου»λέω.
«Χερομαι που είμαι μαζί σου.Και πλέον ξέρεις τι φοβάμαι;Το να μην είμαι»λέει.
«Και γιατί να μην είσαι;»
«Ξέρω εγώ.Μην με βαρεθείς με τον καιρό.Μην βρεις καμία καλύτερη»λέει.

Δεν το πειστευω ότι το πειστευει αυτό.
Μετά από όλα ακόμα το πειστευει.

«Άντε πάλι.Πως σου ήρθε αυτό τώρα;»
«Απλά επειδή είσαι τόσο τέλειος και μπορεί να το δουν και οι άλλες αυτό και....»
«Και τι;»λέω.

Κοιτάει κάτω.
«Βρε μούτρο μου εγώ εσένα θέλω.Ενα χρόνο περιμενα για αυτό.Ξερεις τι είναι ένας χρόνος;Να σε βλέπω στους διαδρόμους χεράκι χεράκι με τον Αργυρή;Να μιλάς μόνο για αυτόν μπροστά μου;»λέω και με αγκαλιάζει.
«Συγνώμη Μάρκο...»λέει.
«Μην ζητάς συγνώμη.Δεν χρειάζεται.Ολα για κάποιο λόγο γίνονται.Και έσυ πάνω στην ώρα το κατάλαβες.Ημουν έτοιμος να σε βγάλω από το μυαλό μου.Να σε ξεχασω.Αν δεν είχες έρθει να μου πεις τι νιώθεις θα μπορούσα και να το είχα κάνει.Και να μην ημασταν τώρα εδώ.Μαζι»λέω.
«Ούτε να το σκεφτόμαι δεν θέλω»λέει και με σφίγγει.
«Δεν χρειάζεται.Οσο είναι στο χέρι μου θα ήμαστε έτσι.Μαζι και ευτυχισμενοι.Εκτος αν ξέρω γω βρεις κανέναν άλλον...»λέω.

Γελάει.
«Αυτό δεν πρόκειται να γίνει»λέει.
«Και γιατί αυτό;»λέω.
«Εχεις ανεβάσει πολύ τον πήχη να ξέρεις»λέει.
«Καλό αυτό...»λέω.
«Πολύ καλό.Το έβαλα και αυτό στα πραγματα που δεν ξέρω για σένα»λέει πονηρά.

Αυτό που τις έλεγα συνέχεια.

«Είναι μεγάλη λίστα;»
«Είναι.Αλλα με το καιρό θα μικρινει που θα πάει...»λέει.
«Με τα χρόνια εννοείς»λέω.
«Όχι.Με τις δεκαετίες εννοώ»
«Τι;Πειστευεις ότι θα μαστε μαζί για δεκαετίες;»λέω.
«Όχι βέβαια»λέει και πλησιαζει.

«Πειστευω θα είμαστε μαζί για πάντα»λέει και με φιλάει.

Σταματάει το φιλί.
«Και τώρα το δώρο σου...»λέει και με τραβάει από το χέρι στο δωμάτιο μου.
«Τι εννοείς;Δεν ήταν το φούτερ;»λέω.
«Όχι.Αυτο ήταν για τα μάτια του κόσμου»λέει και κλειδώνει και την πόρτα του δωματίου.

Τώρα αποκλείεται να μπει ο Δημήτρης.

Βγάζει την μπλούζα της.
«Αυτό είναι το δώρο σου»λέει και έρχεται πάνω μου και την κρατάω.Βαζει τα πόδια της γύρω από την μέση μου.

Και πάω πίσω μέχρι που ακουμπαει η πλάτη μου στον τοίχο.

«Σαγαπω Μάρκο»λέει.
«Και εγώ μωρό μου.Και εγώ»λέω.

Και ξέρω ότι συμβαίνει κάτι που το περιμενε καιρό.Εγω και η Σοφη.

Αλλά στο μυαλό μου μου έρχεται ο μπαμπάς μου.

Ναι ξέρω.Εχεις αυτήν την κουκλάρα στο κρεβάτι σου,έτοιμη για αυτό που περίμενες καιρό και σκέφτεσαι τον μπαμπά σου;
Ε ναι λοιπόν.Τον σκέφτομαι.

Σκέφτομαι αυτά που μου είπε στον κήπο.

«Θέλω να πω ότι τίποτα δεν είναι εύκολο στην ζωή.Και να εχεις κάτι δεν σημαίνει ότι θα το εχεις για πάντα.Πρεπει να προσπαθείς για αυτό κάθε μέρα.Καθε λεπτό.»μου είχε πει.

Είμαι έτοιμος λοιπόν.
Να προσπαθήσω για αυτό.
Για εμένα και την Σοφη.

Κάθε μέρα.Καθε λεπτό.