Κατι Παραπάνω Από Φίλοι

53. • ΜΑΡΚΟΣ •

Αυτό το κεφάλαιο μου έμοιαζε σαν  το τέλος.
Δεν είναι όμως.

53.
«Αυτό που λένε ότι οι άντρες δεν κλαίνε;!
Μεγάλη βλακεία.»

Γυρνάω τις μπριζόλες άλλη μια φορά.
Σε λίγο θα είναι έτοιμες.

Ειμαι στο σπιτι του Δημήτρη.Σημερα θα Πηγαινε στο τάφο της θείας Ζωής αρα ξέρω σε τι κατάσταση θα έρθει μετά.

Έχουμε έρθει όλη και θα κάνουμε μπάρμπεκιου.

Σε λίγες μέρες φεύγουμε για της σχολές μας έτσι μέχρι τα Χριστούγεννα δεν θα ξαναειδοθουμε.

«Άντε αδελφούλη...»λέει η Μελινα πίσω μου.
«Περιμενε.Το καλό πράγμα αργεί να γίνει»λέω.
«Κάποια είναι ανηπομονη...»λέει ο Φίλιππος.
«Μόνο λίγο...»λέει αυτή.

«Την καλητερη μπριζόλα την θέλω εγώ έτσι!!»φωνάζει ο μπαμπάς μου από το τραπέζι.
«Κάνε όνειρα!Στην θεία θα την δώσει!»λέει η Θεία Ελεάννα.
«Θα το σκεφτω!»λέω.
«Θυμίσου ποιος σε έφερε σε αυτόν τον κόσμο...»λέει ο μπαμπάς μου δυνατά και γυρνάει η μαμά μου.
«Ναι.Για θυμήσου...»λέει.
«Μαζί Λεξι μου.Θα την μοιραστούμε!»λέει.

Γελάμε.
«Δεν υπάρχουν οι γονείς σου...»λέει ξ Φίλιππος.
«Πραγματικά όμως δεν υπάρχουν...»λέω.
«Άντε...»λέει η Μελινα.
«Αυτή είναι του Φίλιππου.Η επόμενη είναι δικιά σου»λέω και βάζω την μπριζόλα του σε ένα πιάτο και του το δινω.

Βλέπω την Μελινα να κοιτάει την μπριζόλα του.
«Παρτην.Θα πάρω την επόμενη»της λέει ο Φίλιππος.
«Όχι όχι δεν πειραζει...»λέει αυτή.
«Αλήθεια δεν με πειραζει.Παρτην...»της λέει και της την δίνει.
«Ευχαριστώ Φιλιππε...»
«Τίποτα Λιλο...»λέει αυτός.

Την λέει Λιλο που και που.
Όλοι ξέρουμε πλέον την εμμονή που είχε μικρός με την παιδική σειρά Λιλο και Στιτς.
Εξίσου και το όνομα στον γάτο του.
Στιτς.

Είναι κάτι οικογένειακο νομίζω.Δινουν περίεργα ονόματα στις γάτες τους.Ο Θείος Βασίλης την γάτα του την είχε ονομάσει Ντοριτο.

Ναι από τα πατατάκια.

Βλέπω τον Δημήτρη με τον μπαμπά του να έρχονται.
«Πηγαινε»λέει ο Φίλιππος και μου πέρνει το πιρουνι από τα χέρια.

Τρεχω κοντά του.
«Τι κάνετε εδώ;»με ρωτάει.
«Μπάρμπεκιου.Τελευταιο πριν φυγουμε»λέω.

Δεν μιλάει.
«Καλά είσαι;»λέω.
«Ναι»λέει.

Τον ξέρω τόσο καλά που πλέον μπορώ να καταλάβω αν λέει αλήθεια ή όχι.

«Την αλήθεια!»λέω.
Με κοιτάει.
«Όχι δεν είμαι»λέει.
«Αλλά θα γινεις...»συμπληρώνω.
«Αλλά θα γίνω»λέει.

Κάθε φορά είναι το ίδιο.
Κάθε φορά έρχεται έτσι μετά.
Πολλές φορές έχουμε πάει μαζί.
Δεν είναι ευχαριστο καθόλου.
Δεν μπορώ να τον βλέπω να κλαιει.Κλαιω και εγώ μετά.

Ναι ξέρω...

Αυτό που λένε ότι οι άντρες δεν κλαίνε;!
Μεγάλη βλακεία.

«Έλα γιατί ο μπαμπάς μου και η Θεία Ελεάννα μαλώνουν για το ποιος θα πάρει την καλύτερη μπριζόλα»λέω.
«Κλασσικά»λέει.
«Ποιος λες θα κερδίσει;»ρωτάω.
«Και το ρωτάς;Η θεία Λεξι εννοείται»λέει και βλέπω να γελάει λίγο.

Το προσπαθώ.
Να γελάει μετά από τετοιες στιγμές.
Το κόλπο είναι ένα.
Να λες βλακείες συνέχεια μεχρι να γελάσει.

«Πρόποση Ελατε!»φωνάζει ο Θείος Βασίλης και τρέχουμε γύρω από το τραπέζι.

Παίρνουμε αναψυκτικά και σηκώνουμε τα ποτήρια ψηλά.

«Ας πιούμε σε εμάς.Σε ολους εμάς.Σε αυτήν την  τέλεια οικογένεια που έχουμε δημιουργήσει»λέει ο μπαμπάς μου.
«Στην υγεία μας!»φωνάζουμε όλοι.

Βλέπω τον Δημήτρη να χαμογελάει.

Αποστολή εξετέλεστη!

Είναι Ωραια.
Έτσι όμως είμαστε μαζί.

Η μαμά να κάθεται στα πόδια του μπαμπά μου,ο θείος Αλέξης να μιλάει με τον Θείο Βασίλη,Η Θεία Ελεάννα να βοηθάει την καλή μας Ροζιτα που δεν σταματάει να φέρνει φαγητά στο τραπέζι μας.Ο Φίλιππος να βοηθάει την Μελινα να κόψει την μπριζόλα της,Ο Στιτς να τρέχει γύρω από το τραπέζι μπας και βρει φαγητο και εγώ να κοιταω τον Δημήτρη και να σκέφτομαι ότι είμαι τυχερός.

Που έχω τέτοιο φίλο.
Τέτοια οικογένεια.
Δεν λείπει κανένας.
Σχεδόν κανένας δηλαδή.
Θα πρόσθετα και ένα ίσως δυο κοριτσια.

«Ξέρεις τι;»του λέω.
«Τι;»
«Θα φτιάξω την καλύτερη μπριζόλα του κόσμου και θα την φάω μόνος μου!»λέω.
«Κάνε όνειρα!Εγω θα την φάω»λέει ο Δημήτρης.
«Και γιατί αυτό;»λέω καθώς περπατάμε μέχρι την ψησταριά.
«Γιατί είμαι μεγαλύτερος από σενα»λέει.
«Μόνο 12 μέρες»λέω.
«Και πάλι.Ειμαι»λέει και γελάμε.

Και σκέφτομαι ότι θα μπορούσαμε να μην  ημασταν εδώ τώρα.

Αν ο μπαμας είχε χάσει επαφή με την Θεία Ελεάννα,αν ο Θείος Αλεξης δεν είχε πάει στο ίδιο σχολειο με τον Θείο Βασίλη,αν δεν είχαμε πάει τότε στα γενέθλια του Φιλιππου δεν θα είχαμε συναντηθεί.
Και δεν θα είμασταν εδώ τώρα.
Δεν θα ημασταν οικογενεια.

Καλά λέει ο μπαμπάς μου.
Όλα για κάποιο λόγο γίνονται.