Κατι Παραπάνω Από Φίλοι

50. • ΣΟΦΙΑ •

50.
«Καλά καλά είπαμε.Δεν νομίζω να σου λειπω...»

Ακούω το τηλεφωνο μου να χτυπαει.

«Έρχομαι οκ;Παίξτε ήρεμα και Στέλιο μην χαλασεις τον Πύργο της αδερφής σου»λέω.
«Δεν ξέρω...»
«Θα τα πω όλα στον μπαμπά σου.Να ξέρεις!»λέω.

Τον φοβάται λίγο τον θείο Κώστα.
Και αμέσως μαζεύτηκε.

Πάω εκει που έχω στρώσει την πετσέτα μου και κοιταω την οθόνη του κινητού μου.
Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε αμέσως στο πρόσωπο μου.

Ξαπλώνω κάτω έτσι ώστε να βλέπω και τα παιδιά.

«Δυο φορές μέσα σε τέσσερις μέρες;Αυτό δεν έχει ξαναγινει»λέω.
«Μην το παιρνεις και πάνω σου.Σε λίγο θα μου πεις ότι μου λείπεις και ολας»λέει και γελάω.
«Καλά καλά είπαμε.Δεν νομίζω να σου λειπω...»λέω.

Δεν απαντάει.

Εμένα μου λείπει όμως.
Είναι περίεργο αλλά μου λείπει.

«Τι κανείς;»λέει.
«Καλά Μάρκο.Εσυ;»
«Καλά.Ζωγραφιζω»λέει.

Μακάρι να ήμουν από μια ακρη να τον έβλεπα.

«Τι;»
«Την αδερφή μου.Εσυ που είσαι;»με ρωτάει.
«Έχω φέρει τα ξαδέρφια μου για μπάνιο.Θα εκανα και ηλιοθεραπεία τρομάρα μου!»
«Δεν έκανες;»
«Όχι.Ειναι μικρά και είμαι όλη μέρα από πίσω τους»λέω και τους ελενχω άλλη μια φορά.

«Στέλιο!!Μην τρως την άμμο!»φωνάζω.

Αυτό ο Στέλιος είναι είναι ίδιος ο θείος Κώστας.Περιεργος σαν και αυτόν.

Από την άλλη τα κοριτσια την θείας Ευτυχίας είναι τόσο γλυκούλες.

«Τρώνε την άμμο ε;Καλοπαιρνας βλέπω»λέει.
«Όπως το λέγαμε πριν ένα μήνα.Το καλυτερο καλοκαίρι της ζωής μου!»λέω ειρωνικά.
Γελάει.

«Πήρα να σου πω ότι χθες πήγα τον Δημήτρη στο σπιτι της Ήβης»λέει.

Επιτελους!!!

«Σοβαρά;»λέω.
«Ναι.»
«Και;»λέω.
«Και τελικά η Μαρίνα κάτι της είπε»
«Α την βλαμμενη!Αμα την βρω μπροστά μου!»λέω.
«Ηρέμησε Βανταμ»λέει γελώντας.
«Και την χώρισε ή ακόμη;»
«Από κοντά μάλλον.Ειχε νευριάσει και αυτός μαζί της»
«Λογικο.Αφου έκλαιγε και έκανε την κακομοίρα»

«Σοφία;»λέει ο Στέλιος και γυρνάω να τον δω.
«Τι είναι πάλι;»λέω.
«Πεινάω»λέει.
«Και αποφάσισες να φας την άμμο;»λέω.
«Ήθελα να δω τι γεύση έχει»λέει.

Ο Μαρκος από μέσα γελάει.

Βγάζω ένα τοστ από την τσάντα μου και το δινω.
«Φαε αυτό και ας μείνει μακριά η άμμο από το στόμα σου οκ;»λέω και κουνάει το κεφάλι του.

«Έλα Μάρκο.Συγνωμη»λέω.
«Δεν πειραζει.Αν πω ότι σε ζηλευω θα πω ψέμματα...»λέει.
«Ναι...»λέω.
«Πως περνας εσυ;»τον ρωταω.
«Καλά.Με τα αγόρια είμαι συνήθως.Και την Μελινα»λέει.

«Μωρό μου!»ακούω και γυρνάω να δω.

Αυτό το αγορι με ξαφνιάζει κάθε μέρα.

«Αργυρή;Τι κανείς εδώ;»λέω.
«Είχαμε αγώνα εδώ κοντά και έχω μια ώρα  κενό»λέει και σηκώνομαι να τον αγκαλιάσω.

Με ποιανει και με φιλάει.
Έγινε έντονο έτσι τον σταματησα.
«Είναι τα ξαδέρφια μου εδώ»λέω.
«Συγνώμη μωρό.Απλα δεν μπορώ να συγκρατήσω τον εαυτό μου με εσενα»λέει.

Ο Μαρκος!
Τον ξέχασα.

«Έλα Μάρκο.Σορυ»λέω αλλά δεν μιλάει.

Κοιταω το τηλεφωνο.
Δεν το έκλεισε,αφού τα δευτερόλεπτα τρέχουν.

«Μάρκο;»λέω.
«Ξέρεις τι;Σορυ που σε ενοχλώ!»λέει και το κλεινει.
«Μα...»λέω αλλά άδικα.

Κοιταω το τηλεφωνο.
Έφυγε.

Τι έγινε πάλι;
Είπε εγώ τίποτα;

Δεν μπορώ άλλο.
Με κούρασε.

Εδώ σταματάω να καταλάβω ποια αυτό το περιεγο ον που λέγεται Μαρκος.