Κατι Παραπάνω Από Φίλοι

80•ΣΟΦΙΑ•

Έρχεται από πίσω και με αγκαλιάζει.

«Μυρίζεις Ωραια...»λέει και βάζει το πρόσωπο του στον λαιμό μου.
«Ήρθες...»λέω και γυρνάω να τον δω και βάζει τα χέρια του στην μέση μου και με σηκώνει στον πάγκο της κουζίνας.

«Ήρθα»λέει και βάζω τα πόδια μου γύρω του.
«Άργησες.Εκανα μπάνιο μόνη μου»λέω.
«Γαμωτο το έχασα!»λέει και γελάμε.
«Πως είναι;»λέω.
«Χάλια.Πως να είναι;Την θέλει»λέει ο Μαρκος.

Φυσικά και την θέλει.
Και αυτή τον θέλει.

Δεν το πειστευω ότι έγινε αυτό.
Ότι χώρισαν.
Η Ηβη και ο Δημήτρης χώρισαν.

Και το θέμα είναι ότι και οι δυο είναι χάλια ψυχολογικά.Και οι δυο.

«Ίσως πρέπει να τους κλειδωσουμε σε ένα δωμάτιο.Οπως καναν σε εμάς»λέω.
«Δεν νομίζω να πετύχει μωρό μου»λέει.
«Όχι;»
«Όχι.»λέει.

Είναι βλακεία αυτό που έγινε.
Μεγάλη βλακεία.

«Ο φίλος σου θέλει ξυλο»λέω.
«Από την μια τον καταλαβαίνω....»λέει.

Φυσικά και το κάνει...

«Γεννήθηκε και πέθανε η μαμά του.Δεν είναι λίγο.Και τώρα φοβάται και δεν θέλει να παθει το ίδιο και η Ηβη.Για αυτό δεν θέλει παιδιά»
«Είναι βλακεία βρε Μάρκο»λέω.
«Το ξέρω βρε μωρό μου,αλλά φοβαται»
«Θα την χάσει στο τέλος αν δεν βάλει μυαλό....»λέω.
«Η Ηβη;»με ρωτάει.
«Το έχει ρίξει στην δουλειά.Για να μην θυμάται»λέω.

Πρώτη φορά βλέπω την Ηβη έτσι.
Είναι κρίμα.
Αξίζει την ευτυχία.

«Μένει στον μπαμπά του ο Δημήτρης.Ελπιζω να του βάλει μυαλό»λέει.

Μακάρι.

Με σηκώνει έτσι πως είχα τα πόδια μου γύρω του και με πάει μέσα.

«Τι κανείς;»λέω.
«Καλά εσυ;»λέει και με ξαπλώνει στο κρεβάτι μας.
«Ξέρεις τι εννοώ...»λέω και κάθεται πάνω μου.

Με το χέρι του χαϊδεύει τα μαλλιά μου.
«Το ξέρεις ότι είσαι πολύ όμορφη;»λέει.
Γελάω.

«Θα προτιμούσα όμως να μην βλέπω την μούρη μου παντού.Σταματα να βάζεις σε όλο το σπιτι ζωγραφιές μου.Σκιαζομαι λίγο»λέω.
«Γιατί;»με ρωτάει.
«Χθες άνοιξα το ψυγείο να πάρω την μαγιονέζα και είδα τον εαυτό μου πάλι.Στο ψυγείο!»λέω.

Γελάει.
«Μην γελάς!Τρομαξα!»λέω.
«Εκει ήταν;Και την έψαχνα παντού»λέει.

Με ξέχασε μέσα στο ψυγείο.
Τι Ωραια.
Τι ρομαντικό!

«Ξέρεις τι σκεφτηκα;»λέει.
«Τι;»λέω.
«Ίσως πρέπει να βρω να ζωγραφίσω κάποιον άλλον σιγά σιγά...»λέει.

Τι;

«Τι εννοείς άλλον;»λέω.
«Κάποιον άλλον.Οχι εσένα»
«Τι εννοείς;Ποιον άλλον θα ζωγραφίζεις εκτός από την γυναίκα σου;»λέω.
«Δεν ξέρω.Κανενα μωράκι ίσως...»λέει.
«Εννοείς....»λέω και κουνάει το κεφάλι του.

«Να κάνουμε κανένα παιδάκι.Πολυ ήσυχα είναι έδω μέσα.Τι λες;»λέει.

Να κάνουμε παιδάκι;
Εγώ και ο Μαρκος να κάνουμε παιδάκι;

Μου φιλάει την μύτη.
«Δεν θα ήταν ωραίο να γίνουμε τρεις;»λέει.
«Ένα παιδάκι από σένα ε...;!»λέω και βάζω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του.

«Φυσικά και θέλω!»λέω και με φιλάει.

Κάθε μέρα μαζί του είναι χαρούμενη για μένα.
Γαιτι;

Γιατί αρχίζει και τελειώνει μαζί του.
Με τον Μάρκο μου.

Και ξέρω ότι είναι ο κατάλληλος για μένα.Επειδη είναι ο μόνος που με αντέχει πιο πολύ και από τον εαυτό μου.