Κατι Παραπάνω Από Φίλοι

88•ΗΒΗ•

«Γεια σου αστεράκι της νονας»λέω και του φιλάω το χερι.

Ο Δημήτρης έχει ένα δεκάλεπτο που έχει φύγει.Λογικα θα είναι μακριά τώρα αρα φεύγω και εγώ.

Δεν μπορώ να τον ξαναδώ.

«Μιλάμε αύριο οκ;»λέει η Σοφία και την αγκαλιάζω.
«Πες του το»της λέω στο αυτί.

Κάλεσα ταξι.Λογικα όπου να ναι θα έρθει.

Βγαίνω και περιμένω στο πεζοδρόμιο.

«Να σε πάω;»ακούω και γυρνάω να δω τον Δημήτρη πιο διπλα.

Δεν έφυγε;
Τέλεια.Οχι τέλεια.

«Όχι ευχαριστώ»λέω.

Άντε ταξι!Αντε!

«Θα έρθουν να σε πάρουν;»λέει.
«Κάλεσα ταξι»λέω.

Τον κοιταω.Ειχε τσιγάρο στο χέρι του.

«Τι;»λέει.
Μάλλον είδε ότι τον κοίταζα.
«Τίποτα.Απλα δεν ήξερα ότι καπνίζεις»λέω.
«Μόνο τις δύσκολες μέρες...»λέει και το πετάει κάτω.

Μην έρθεις εδώ!
Μην έρθεις!

Πλησιαζει.

«Δεν μπορείς να το κανείς αυτό!»λέει σοβαρά και γυρνάω να τον δω.
«Να κάνω ποιο;»λέω.
«Ξέρεις...δεν μπορείς...μην...»λέει.
«Δημήτρη τι λες;»λέω.
«Να κανείς παιδί μαζί του.Μην!»λέει.

Επιμένει και ολας.

«Πως σου ήρθε αυτό τώρα;»λέω.
«Μην κανείς.Δεν τον αγαπάς...»λέει.
«Και που ξέρεις εσυ ποιον αγαπάω και ποιον όχι;»λέω.
«Δεν τον αγαπάς...Δεν μπορείς να τον αγαπάς.Αφου αγαπάς εμενα»λέει.
«Δημήτρη χωρίσαμε.Εσυ συνεχίσες την ζωή σου και εγώ την δίκη μου!»λέω.
«Εσυ συνεχισες.Εγω όχι!»λέει.

Δεν το πειστευω...
«Μπορείς να μην λες ψέμματα στα μούτρα μου;Σας είδα.Ηρθα σπιτι σου Δημήτρη.Και είδα που μπήκες με μια κοπέλα!»λέω.
«Ήρθες;Ποτε;»
«Έχει σημασία;»λέω.

Που είναι και αυτό το ταξι;!;!;!

«Ήρθες σπιτι μου;Γιατί Ηβη;»λέει.
«Δεν έχει σημασία πλέον...»λέω.
«Έχει!Γιατι ήρθες;»
«Δημήτρη μην...»λέω.

Έρχεται και με τραβάει από τα χέρια δυνατά και με φέρνει κοντά του.
Τόσο κοντά που οι μύτες μας ακούμπησαν λίγο.

Ανεπνεα δύσκολα.
Δεν το πιστευω ότι μετα από τόσο καιρό ακόμα έχει αυτήν την επιρροη πάνω μου.

«Αφού το βλέπω ότι ακόμα με αγαπάς.Τι κανείς μαζί του;»λέει.
«Μην το κανείς αυτό Δημήτρη.Δεν είναι δίκαιο για σένα.Δεν είναι δίκαιο για μένα και δεν είναι δίκαιο και για τον Γιάννη...»λέω.
«Να μην κάνω τι...;»λέει και πλησιαζει και άλλο μέχρι που τα χείλη του ακουμπούν τα δικά μου.

Με φιλάει.
Ο Δημήτρης με φιλάει.

Και δεν φεύγω.Δεν απομακρύνομαι.
Καθομαι και τον φιλάω και εγώ.

Και νιώθω σαν την πρώτη φορά που με φίλησε.Στο δωμάτιο του κολέγιου.

Τότε που ήταν όλα ήρεμα.

Τα χείλη του είναι ζεστά και το τσιγάρο το καταλαβαίνεις.Οχι έντονα.Αλλα το καταλαβαίνεις.

Ακουμπαει το μέτωπο του στο δικό μου.
«Είμαι έτοιμος ξέρεις...»λέει.

Δεν ανοίγω τα μάτια μου.
Γιατί ξέρω ότι αν τα ανοίξω θα φυγω τρέχοντας.Αν τον δω να με κοιτάει με αυτά τα μάτια του.

«Τι;»λέω.
«Είμαι έτοιμος να ανταπωδωσω αυτα τα αισθήματα που σου προκαλώ...»λέει σιγά.

Όχι...
Όχι όχι όχι...
Όπως το πρώτο φιλί...

Αυτό μου είχε πει.

Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω το ταξι.
Ήρθε.

«Δεν έπρεπε να το κανείς αυτό...»λέω και μπαινω γρήγορα στο ταξι.

Αυτό είναι κακό.
Πολύ κακό.

Πάω σπιτι και βλέπω τον Γιάννη να κοιμάται στον καναπέ.

Κάνω ησυχία και πάω στο δωμάτιο μου και αλλάζω.Μετα ξαπλώνω κατευθείαν.

Τι εκανα;

Τον άφησα να με φιλήσει...

Ήξερα τι θα κάνει.Το ήξερα.
Και όμως δεν απομακρύνθηκα.