Κατι Παραπάνω Από Φίλοι

13. • ΔΗΜΗΤΡΗΣ •

13.
«Την τρομάζεις φιλε...»

«Τι λες για Δια;»την ρωτάω.

Το σκεφτόταν.
Δεν της άρεσε μάλλον.

«Δεν ξέρω...»λεει.
«Ρούντι;»
«Όχι...»
«Μπρούνο;»λέω.

Κοιτάει τον σκύλο.
Μπρούνο.Νομιζω του πάει.

«Τι λες εσυ;Σαρεσει το Μπρούνο;»του λέει η Ηβη και γαβγίζει.

Γελάμε και οι δυο.
«Του αρεσει μάλλον...»λέω.
«Τότε Μπρούνο λοιπόν»λέει.
«Σπάνιο όνομα σαν το αφεντικό σου» λέω και γυρνάει να με κοιτάξει
.
«Τι;Αφού εχεις σπάνιο όνομα.Ηβη.Δεν ξέρω άλλη Ηβη στην ζωή μου»λέω.

Δεν το έχω ξανακούσει αυτό σε άνθρωπο.
Ποτέ.

«Υπάρχει ιστορία πίσω από το όνομα;»την ρωτάω.
«Όχι ιδιαιτερα.Την μαμά μου την λένε Ιζαμπέλα»
«Δεν το ήξερα αυτό.Ωραίο όνομα»λέω.
«Ναι.Και του μπαμπά μου πάντα του άρεσε το όνομα της.Επειδη είναι σπάνιο.Ετσι με τα χίλια ζόρια έπεισε την μαμά να με ονομάσουν έτσι.Δεν πολύήθελε.Και επειδή ο μπαμπάς μου είναι έτσι πως είναι είπαν ότι αν τον αφήσει να αποφασίσει αυτός για το πρώτο παιδί τότε η μαμά θα μπορούσε για το δεύτερο»
«Ναι αλλά μετά κάναν αλλά τρία»λέω.

Μπράβο μαμά Ιζαμπέλα!
3-1!

«Αρα η μαμά είχε το πλεονέκτημα.
Αποφασισε αυτή για τα αγόρια.Και έτσι βγήκε το Ηβη.Φυσικα τα παιδιά στο σχολειο με κοροϊδεύανε»λέω.
«Γιατί;»λέω.

Σοβαρά τώρα;
Γιατί κάποιος να κοροϊδέψει ένα σπάνιο και ωραίο όνομα;

«Ηβη.Πειασε μια Ηβη λέγαν»λεει.

Ηβη το αναψυκτικό μάλλον...

«Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι»λέω.
«Αυτοί το είχαν σκεφτεί»λέει αυτή.

Βλέπω κάτι σκέφτεται.
Μπορεί το σχολειο.
Το παρελθόν.

«Σε κορόιδευαν πολύ;»λέω.
«Αρκετά.Ημουν και μικρότερη κάθε χρόνο και νευριάζαν πιο πολύ μαζί μου»

Σωστά.
Πέρασε μια χρόνια.

«Τα βλαμμένα»λέω.

Μην δουν κάποιον διαφορετικό.

«Αλλά όλα καλά τώρα»λέει.Αφηνει τον Μπρούνο και φεύγει στον κήπο.
«Δεν είναι όλα καλά!»φωνάζω.

Τίποτα δεν είναι καλά!
Ποτέ θα σταματήσει αυτό;!

«Δημήτρη...»λέει.
«Σπρώχνουν,χτυπάνε,βρίζουν.Ηλιθια παιδιά και ηλίθιοι γονείς που δεν τα μεγαλώνουν σωστά!»λέω και σηκώνομαι.

Τι ίδιο.
Το ίδιο συμβαίνει πάλι.
Αχ και να τους είχα μπροστά μου.

Ηλίθια παιδιά που η παιδεία και η μόρφωση τους είναι ανιπαρκτη.

«Εντάξει Δημήτρη πέρασε.Δαν ήταν τίποτα...»λέει.
«Ο μπαμπάς σου δεν έλεγε τίποτα;»λέω.

Μήπως είναι και αυτός σαν τον υποτιθέμενο μπαμπα της μαμάς μου;Μήπως και αυτός δεν ενδιαφέρεται για το τι παίρναει στο σχολειο;Μήπως την χτυπάει;

«Όχι.Δεν ξέρει τίποτα»λέει σιγά.
«Γιατί;Επειδή δεν τον νοιαζει;»λέω.
«Όχι Δημήτρη.Τι έπαθες;Με τρομάζεις»λέει.

Βλέπω το σώμα της.Δεν φενονται μελανιές η χτυπήματα.

Αλλά πάλι έχει καιρό να τους δει.
Μήπως φύγανε.

«Σε χρυπαει;»λέω.

Με κοίταζε σαν να μην καταλαβαίνε.

«Απαντά μου Ηβη!»λεω δυνατά.

Αν την χτυπάει και αυτός θα τον σκοτώσω με τα ίδια κου τα χέρια.
Τι κάνουν παιδιά αν δεν μπορούν να τα μεγαλώσουν σωστά;

«Δημήτρη δεν...»
«Τι γίνεται εδώ;»ακούγεται η φωνη του Μάρκου.Ηρθαν αμέσως κοντά μας.
«Σου μιλάω Ηβη!»της λέω.

Κλαιει;
Γιατί στο διάολο κλαιει;
Μια απάντηση θέλω μόνο!

«Δημήτρη ηρέμησε!»λέει ο Μαρκος.
«Μην ανακατεύεσαι!»του λέω και γυρνάω στην Ηβη.

«Σε χτυπάει;Πες μου γαμωτο!»λέω.
«Την τρομάζεις φιλε...»λέει.

Τους κοιταω και τους τρεις και με κοίταζαν κάπως.
Η Ηβη όντως έκλαιγε.

Φεύγω τρέχοντας και πάω κάτω στην θάλασσα.

Ο θεε μουυυ
Τι έπαθα;
Τι με εποιασε;