Κατι Παραπάνω Από Φίλοι

34. • ΜΑΡΚΟΣ •

34.
«Απλά δεν ξέρω κατα ποσό ήταν το όνειρο ή η πραγματικότητα που σε έκαναν να γελάς έτσι»

Νιώθω σαν το βράδυ να εκανα τον καλυτερο υπνο που εκανα ποτέ.Και όταν ανοίγω τα μάτια μου τρομάζω.

Γιατί;
Γιατί το θέαμα ήταν τρομακτικό.
Για αυτό.

Όταν βλέπεις έναν Δημήτρη και μια Ηβη πάνω από το κεφάλι σου να σε κοιτάνε και να γελάνε σαν χαζοχαρούμενα είναι τρομακτικό.

Βγάζω τα χέρια μου από γύρω από την Σοφη και έτσι ξυπνάει και αυτή.

Όχι!
Κοιμήθηκα εδώ όλο το βράδυ;
Με την Σοφη;

«Τι έγινε;»λέει νυσταγμενα και όταν με βλέπει γουρλώνει τα μάτια της.Και όταν της κάνω νόημα να δει τα παιδιά που μας κοίταζαν γουρλωσαν πιο πολύ.

Σηκώνεται γρήγορα.

«Δεν είναι αυτό που νομίζετε!»λέει.
Σταματάει για λίγο και κοιτάει κάτω τα ρούχα της.

«Ευτυχώς...»λέει σιγά.

Τι νόμιζε;
Ότι το κάναμε;

Δεν είμαι χαζός να την εκμεταλλευτώ.

«Δεν έγινε κάτι»λέω.
«Φυσικά και δεν έγινε.Γιατι να γίνει άλλωστε;»λέει.
«Τι έγινε εδώ πέρα;Κοιμηθήκατε μαζί;Εγώ όταν έφυγα σας άφησα να τσακώνεστε»λέει ο Δημήτρης.
«Φυσικά και τσακωνόμασταν!»λέει η Σοφη.

Μέχρι ένα σημείο ναι.

«Καταρχάς ας ηρεμήσουμε οκ;Μην κανείς έτσι»της λέω.

Λες και έγινε κάτι ξέρω γω...

«Είχαμε πιει και για αυτό.Δεν έκανε τίποτα που θα θυμώσει το αγορι της»λέω.
Λογικά για αυτό θα κάνει έτσι.
«Φυσικά και δεν θα θυμωσει.Σιγα τι έγινε»λέει.
«Όταν μπήκαμε πάντως το βράδυ εισασταν ακριβώς όπως το πρωί.Πολυ κοντά και αγκαλιά.Και ο Μαρκος γέλαγε στον υπνο του»λέει η Ηβη.

Γελαγα;

Γυρνάνε να με κοιτάξουν όλοι.
«Γελαγα επειδή έβλεπα ωραίο όνειρο»λέω.
«Φυσικά και για αυτό.Γιατι άλλο...»λέει η Σοφη.

Έλα μου ντε...
Γιατί άλλο...

Επειδή την είχα στην αγκαλιά μου μετά από τόσο καιρό;
Όχι βέβαια!

«Όνειρο;»λέει ο Δημήτρης και με κοιτάει πονηρά.

Ξέρω που το πάει.

«Ναι Δημήτρη όνειρο.Ονειρο είναι η βίωση μίας σειράς εικόνων, ήχων ή άλλων αισθήσεων, ιδεών, συναισθημάτων και μορφών που ενδεχομένως δημιουργούν μια, συνήθως αλλοπρόσαλλη, «ιστορία» κατά τη διάρκεια του ύπνου κατά τη φάση Rem.Το περιεχόμενο των ονείρων δεν έχει συνήθως τη λογική αλληλουχία της φυσικής πραγματικότητας και είναι πέρα από τον συνειδητό έλεγχο αυτού που το βιώνει»
«Ξέρω τι είναι το όνειρο»λέει και έρχεται στο αυτί μου.
«Απλά δεν ξέρω κατα ποσό ήταν το όνειρο ή η πραγματικότητα που σε έκαναν να γελάς έτσι»λέει σιγά.
«Κοφτω!»λέω.

Αυτό είναι ένα θέμα που δεν το συζητάμε ποτέ.Ξερω ότι υπάρχει,ξέρει ότι υπάρχει αλλά δεν το συζητάμε.
Ποιος ο λόγος άλλωστε;

Η Ηβη κρατάει το κεφάλι της.
Σωστά.
Αυτή ήπιε πιο πολύ από ολους.

«Καφέ εσυ χρειάζεσαι καφέ»της λέω και πάμε όλοι στην κουζινα.
«Μάρκο η ιδέα σου;Ήταν η χειρότερη από όλες τις ιδέες που είχες ποτέ σου»μου λέει ο Δημήτρης.
«Όχι και χειρότερη»λέω.
«Σωστά.Η φορά που αποφάσισες να κάνουμε bunjee jumping και έβγαλες το σχοινί και πέσαμε στο νερό ήταν η χειρότερη»λέει.
«Εγώ εννοούσα χειρότερη την μέρα που ήπιαμε και μας βρήκε ο μπαμπάς σου στο πάρκο γυμνους»λέω.
«Ή μήπως την μέρα που βάλαμε στοίχημα για το ποιος θα φάει πιο γρήγορα τα βατόμουρα που είδαμε στο δρόμο και πάθαμε δηλητηρίαση;»λέει.
«Εντάξει είχατε πολλές χειρότερες ιδέες.Το καταλάβαμε αυτό!»λέει η Σοφη.
«Θα σου κάνω καφέ»λέει ο Δημήτρης στην Ηβη.
«Εσυ Ηβη που κοιμήθηκες;»λέω και γυρνάει αμέσως να με δει ο Δημήτρης.

Τι έπαθε;

«Ηβη είπα.Τι θες εσυ;»λέω.
«Στο δωμάτιο του Δημήτρη»λέει σιγά αυτή.

Αλιμονο.

«Ώστε έτσι...»λέω.
«Και εσυ Δημητράκη;»λέω.
«Στο....στο...αυτό...»λέει αμήχανα.

Στο αυτό.
Μάλιστα.

Να το πάλι.
Αλλά ένα θέμα που δεν το συζητάμε ποτέ.
Αλλά ξέρουμε ότι υπάρχει.

Τελικά ναι.
Έχουμε θέματα.