Κατι Παραπάνω Από Φίλοι

74. • ΜΑΡΚΟΣ •

74.
«Εντάξει Θείε.Ερχομαστε»

«Ναι Θείε Αλέξη.Και έφυγε γρήγορα»λέω.
«Εντάξει κατάλαβα.Θα πηγαίνει στον τάφο της Ζωής μάλλον»λέει στην άλλη γραμμή.
«Και εγώ αυτό σκεφτηκα.Αλλα έχω και την Ηβη εδώ και στεναχωριέται»λέω κοιταζοντας από τον καθρέφτη πίσω που κλαιει.

«Μην σταναχωριεται πες της.Που να το ήξερε ότι θα αντίδραση έτσι;Που είστε τώρα;»μου λέει.
«Στο δρόμο.Ερχομαστε.Και οι τρεις»λέω.
«Καλά κάνετε.Θα σας χρειαστεί σήμερα»λέει.
«Ναι.Εσυ θείε;Πως είσαι;»λέω.

Αν πονάει ο Δημήτρης έτσι δεν μπορώ να φανταστώ πως θα είναι αυτός.

Ο Θείος Αλέξης γενικά φενεται δυνατός σαν άνθρωπος.Αλλα φαντάζομαι πρέπει να γινεις όταν πρέπει να μεγαλώσεις τον γιο σου μόνος σου.

Αλλά γυναίκα του ήταν.
Θα  είναι δύσκολο.

«Αυτή η μέρα είναι δύσκολη Μάρκο.Αλλα αν είναι καλά ο Δημήτρης είμαι και εγώ.»λέει.

Καμία φορά τους ζηλευω.
Όχι ότι εγώ δεν έχω καλή σχέση με τον μπαμπά μου,απλά η σχέση του Δημήτρη και του θείου Αλέξη είναι διαφορετική.
Καμία φορά όταν είναι χάλια του λέει κάτι και αμέσως νιώθει Καλυτερα.

Τις περισοτερες φορές ότι τον βλέπει η μαμά του και ότι είναι περιφανη.
Δεν είναι ψέμματα αυτό.

«Εντάξει Θείε.Ερχομαστε»λέω και το κλείνω.

«Πήγε εκει;»ρωτάει η Ηβη από πίσω.
«Σταματά το κλάμα και θα σου πω»της λέω και σκουπίζει κατευθείαν τα μάτια της.

Νομίζω δεν υπάρχει ένα πράγμα που δεν θα έκανε αυτό το κορίτσι για τον Δημήτρη πλέον...

«Πήγε;»
«Όχι ακόμα.Αλλα θα πάει ο μπαμπάς του στον τάφο της.Σιγουρα εκει θα είναι»λέω και πατάω λίγο το γκάζι.

«Μήπως τρέχεις πολύ μωρό μου;»λέει η Σοφη από την θέση του συνοδηγού.
«Αν δεν το πατήσω δεν θα φτάσουμε ποτέ μωρό μου.Προσεχω μην φοβάσαι»της λέω.

«Χαζή που είμαι!Δεν έχω μυαλό!Και μαρεσει που με λέει έξυπνη ο Δημήτρης!Δεν είμαι!Χαζη είμαι!!χαζη!»λέει η Ηβη από πίσω.
«Μην το λες αυτό βρε Ηβη μου.Που να το ξέραμε;»λέει η Σοφη.
«Έπρεπε να το σκεφτω...»λέει.
«Ήθελες να κάνεις κάτι ωραίο για αυτόν.Δεν είναι κακό αυτό.Θα το εκτιμήσει μόλις ηρεμήσει.Θα δεις.Απλα όπως έχεις καταλάβει,χωρίς να το θέλει νευριάζει κάποιες φορές.Αλλα του φεύγει γρήγορα.Μενει λίγο μόνος και ηρεμεί.Για αυτό μην στεναχωριέσαι»της λέω.
«Ούτε ζωγραφιστη δεν θα θέλει να με βλέπει.Με το δίκαιο του και ολας...»λέει.
«Τι λες βρε κουτό;Αυτός τρελενεται για σένα.Μπορει χωρίς να σε βλέπει;Αν γινόταν όλη μέρα θα ήσασταν μαζί...»λέω.

Φτάνουμε γρήγορα στο σπιτι του και παρκάρω έξω.

«Παναγία μου!!!Τι είναι αυτο;»λέει η Σοφη.
«Ναι ξέρω.Τεραστιο»λέω.
«Πως δεν χάνονται εδώ μέσα;»ρωτάει καθώς της πιάνω το χέρι.
«Έχουν χάρτι»λέω.
«Σοβαρά τώρα;»λέει.

Γελάω και την φιλάω στο κεφάλι.
«Όχι βέβαια»λέω.

Όταν χτυπάω μας ανοίγει ο Θείος.
«Καλώς τους»λέει και με φιλάει.
«Τι κανείς αγορι μου;»λέει.Τα μάτια του είναι κόκκινα αλλά γελάει.

Δυνατός άνθρωπος...

«Καλά Θείε.Εσυ;Ο Δημήτρης;»λέω.
«Είναι έξω.Στην κουνια»λέει.

Η κουνια που έφτιαξε ο μπαμπάς του για αυτόν και την μαμά του.Για να του διαβάζει παραμύθια.

Κρίμα που δεν πρόλαβε...

«Πήγατε;»λέω.
«Στον τάφο;Ναι πήγαμε.Πριν λίγο ήρθαμε.Ηθελε να κάτσει μόνος του λίγο»λέει.

Κοιτάει τα κοριτσια.
Σωστά!

«Από εδώ η κοπέλα μου η Σοφη»λέω και της δίνει το χέρι.
«Χάρηκα κύριε Αλέξη»του λέει.
«Και από εδώ η Ηβη»λέω και την δειχνω.

«Γεια σας»λέει αυτή.
«Ώστε εσυ είσαι η περηφιμη  Ηβη.Ηβη άκουγα και Ηβη δεν έβλεπα.Χαρηκα»λέει αυτός.
«Και εγώ...»λέει αυτή σιγά.
«Δεν θέλω να στεναχωριέσαι.Μου είπε ο Μαρκος τι έγινε και θέλω να σου πω ότι δεν φταις εσυ.Που να το ξέρες πως θα αντίδρασει;»της λέει ήρεμα.

Γυρνάει σε εμένα.
«Μήπως να πας να του μιλήσεις;»μου λέει.

Κοιταω την Ηβη.
«Νομίζω πρέπει να παει η Ηβη...»λέω και με κοιτάνε όλοι.
«Δεν ξέρω...»λέει ο Θείος.
«Νομίζω πρέπει να πάει η Ηβη.Τον ηρεμεί με κάποιον τρόπο η παρουσία της θείε.Θα βοηθήσει,θα δεις»λέω.
«Για να το λες.Ελα κοριτσι μου να σε πάω.Εσεις παιδιά πηγαινετε στην κουζινα να φάτε κάτι.Ειναι εκει η Ροζιτα»λέει και φεύγει με την Ηβη.

Με αγκαλιάζει η Σοφη.
«Είσαι καλός φίλος,το ξέρεις αυτό;»μου λέει.
«Προσπαθώ...»λέω.
«Μπα.Νομιζω σου βγαίνει μόνο του...»