Κατι Παραπάνω Από Φίλοι

75. • ΗΒΗ •

75.
«Μαγαπαει.Και πλέον ξέρω.
Τον αγαπάω και εγώ.»

«Μου έχει πει πολλά για σένα ο γιος μου»μου λέει καθώς προχωράμε.
«Και εμένα για σας»λέω.
«Είστε μαζί;»με ρωτάει.
«Ναι.Και θέλω να σας πω μπράβο,δεν ξέρω αν η γνώμη μου μετράει αλλά έχετε μεγαλώσει ένα πολύ καλό παιδί.Αληθεια.Δεν έχω γνωρίσει κάποιον με τέτοια καρδιά»λέω.
«Είναι ωραίο να ακούω κάτι τέτοιο για τον γιο μου.Αυτο ήθελε η μαμά του ξέρεις»λέει.
«Ήταν δύσκολο;Να τον μεγαλώσετε μονος σας;»ρωτάω.
«Ήταν λίγο ναι.Αλλα πιο πολύ με βοήθησε αυτός εμένα παρά εγώ εκείνον όσο περιεγο και να ακούγεται αυτό.»λέει.
«Τι εννοείται;»
«Αν είχε φύγει η γυναίκα μου και με είχε αφήσει μόνο μου δεν ξέρω αν θα το ξεπερναγα ποτέ.Αν θα έβρισκα την δύναμη να συνεχίσω....»λέει.

Φυσικά....
«Η δύναμη σας ήταν ο Δημήτρης;»λέω.
«Ναι...»λέει.

Ποποοοο.
Αυτό δεν το είχα σκεφτεί.
Το να τον βοήθησε πιο πολύ ο Δημήτρης.

«Εκει είναι»μου λέει και τον βλέπω στην κουνια.Κοιταζε στο κενό,τίποτα συγκεκριμένο,και ένας θεός ξέρει τι σκεφτόταν.

«Πάω τότε»λέω και τον πλησιάζω.

«Να κάτσω ή θα σπάσει;»λέω και γυρνάει να με δει και μετά κοιτάει κάτω.
«Δεν σπάει.Την έχουμε φτιαξει να κρατάει το βάρος μου και του Μάρκου»λέει και έτσι καθομαι διπλα του.

Δεν μιλάμε.
Δεν ξέρω τι πρέπει να πω,πως να βοηθήσω,αν μπορώ να βοηθήσω.

Νομίζω έπρεπε να έρθει ο Μαρκος.
Από ότι φενεται εγώ δεν ξέρω από τέτοια πραγματα.

Πάω να σηκωθώ και μου πιάνει το χέρι.Ετσι δεν σηκώνομαι.Καθομαι εκει.

«Συγνώμη Δημήτρη...»λέω.
«Μην ζητάς συγνώμη.Δεν φταις εσυ.Εγω δεν έπρεπε να κάνω έτσι....»λέει.
«Το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να σε στεναχώρησω.Το ξέρεις αυτό έτσι;»λέω.

Κουνάει το κεφάλι του.

«Απλά ήθελα να σε κάνω χαρούμενο.Οπως με κανείς εσυ κάθε μέρα»λέω και γυρνάει να με κοιτάξει.
«Δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι για να με κανείς χαρούμενο.Η ύπαρξη σου φτάνει»μου λέει και περναω τα χέρια μου γύρω του.

«Πως είσαι;»τον ρωτάω.
«Καλυτερα τώρα που σε είδα...»λέει.

Γελάει.
«Ναι;»λέω.
«Ναι»λέει.

«Δεν ξέρω τι να πω για να νιώσεις Καλυτερα ζωή μου...»λέω.
«Μόλις το είπες»λέει χαμογελώντας.
«Τι;»λέω.
«Με είπες ζωή σου...»λέει και με φιλάει.

Όντως το εκανα.
Γιατί όντως το νιώθω.
Νιώθω να γίνεται η ζωή μου.
Ακούγεται περίεργο το ξέρω αλλά πλέον δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτόν.Χωρις να κοιταω αυτά τα μάτια κάθε μέρα.Χωρις να ακούω την φωνη του.Χωρις να μου κρατάει το χέρι και να ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά.

«Ναι.Σε είπα»λέω.

Δεν θα το πάρω πίσω.
Ποιος ο λόγος;

Μαγαπαει.Και πλέον ξέρω.
Τον αγαπάω και εγώ.

«Αχ βρε ψυχούλα μου...»λέει.
«Δεν θέλω να νιώθεις ασχημα στα γενέθλια σου Δημητρη.Δεν πρέπει.Μπορει σαν σήμερα να έφυγε η μαμά σου αλλά επίσης σαν σήμερα γεννήθηκες.Και για μένα είναι σημαντική μέρα»λέω.
«Είναι;»λέει.
«Φυσικά και είναι.Δημητρη είσαι το μόνο άτομο στην ζωή μου που με κανείς να νιώθω έτσι.Που μόνο με το να σε σκέφτομαι πάει έτσι γρήγορα η καρδιά μου.»λέω.

Μου χαϊδεύει τα μαλλιά.
«Χρόνια πολλά δεν πρόλαβα να σου πω»λέω.
«Όχι δεν σε άφησα»λέει.
«Χρόνια πολλά λοιπόν.Ευχομαι στην ζωή σου να εχεις μόνο ευτυχία»λέω.
«Την έχω ήδη.Την κοιταω»λέει και σηκωνω τα μάτια μου και τον βλέπω να κοιτάει εμένα.

«Εννοείς....»
«Εσένα»λέει.