Κατι Παραπάνω Από Φίλοι

93•ΔΗΜΗΤΡΗΣ•

Νιώθω το χέρι του Μάρκου στον ώμο μου.
«Ηρέμησε ρε»μου λέει.
«Δεν μπορώ...»του λέω.
«Όλα θα πάνε καλά
Δημήτρη.Θα δεις»λέει ο Φίλιππος.

Που είναι;
Γιατί δεν έρχονται;

«Θα έλεγα στον θείο Αλέξη να σου έλεγε κάτι να σε ηρεμήσει αλλά και αυτός τα ίδια χάλια με εσένα έχει»λέει ο Μαρκος και γυρνάω το κεφάλι να τον δω.

Ήταν στην καρέκλα και κοίταζε το πάτωμα.Με τον θείο Βασιλή διπλα του.

«Τσάμπα κανείς έτσι»λέει ο Θείος Άρης.
«Γιατί αργούν όμως;»λέω.
«Έτσι έκανε και η Ιζαμπέλα όταν γέννησε τα διδυμα.Σου παιρνει αρκετή ώρα»λέει ο Πεθερός μου.

Είναι όλοι εδώ.
Δεν λείπει κανείς.

Βγαίνει ο γιατρός.

Θεε μου κάνε όλα να πήγαν καλααα.
Ας είναι καλά...
Ας είναι και οι τρεις καλά....

«Πως πήγε;»λέω.

Δεν μιλάει;
Γιατί δεν μιλάει;

«Όπως σας είπα έτσι και έγινε.Πηγαν όλα καλά.Η κυρία Αυγερινού και ο γιος σας και η κόρη σας είναι μια χαρά»λέει.

Αναπνέω μετά από δεν ξέρω και εγώ ποσό καιρό.

Είναι καλά...
Και οι τρεις είναι καλά...

Μου κόβονται τα γονατα και πέφτω κάτω.
Ο Μαρκος με σηκώνει πάλι.

«Στο πα ρε!Συνχαρητηρια αδερφέ»μου λέει και με αγκαλιάζει.

Θεεε μουυυυυ σε ευχαριστώωωω

Ενώ όλοι αγκαλιάζονταν χαρούμενοι έφυγα από την μέση και πήγα στο γιατρό.

«Θέλω να δω την γυναίκα μου»του λέω.
«Φυσικά.Απο εδώ»λέει και τον ακολουθώ στον δωμάτιο.

Όταν την βλέπω στο κρεβάτι να κλαιει απο την χαρά της τρεχω κοντά της και την αγκαλιάζω.

«Στο είπα.Ολα θα πάνε καλά»λέει.
«Ναι μωρό μου.Μου το είπες»

Δεν το πειστευω ότι όλα πήγαν καλά.

Την φιλάω στο μάγουλο,μετά στο άλλο μάγουλο,στο μέτωπο,την μύτη,το πιγούνι,τα μάτια.

«Σαγαπαω τόσο μα τόσο πολύ...»της λέω.
«Και εγώ Δημήτρη»λέει.

«Θελετε να δείτε τα μωρά σας;»λέει μια νοσοκόμα.

«Ναι ναι ναι θελουμε»λέει η Ηβη και μπαίνουν μέσα.

Το αγορι το δίνουν στην Ηβη που όταν το βλέπει κλαιει πιο πολύ.

Και το κορίτσι σε εμένα.

Δεν έχω ξανανιώσει έτσι..
Δεν...δεν μπορώ να το περιγράψω...

Είναι τόσο μικρούλα.
Και είναι δικιά μου.
Δικά μου.

«Δημήτρη;»λέει ο μπαμπάς μου.
«Έλα μπαμπά.Ελα να δεις τι πλασματάκια κάναμε.Ελα»λέω και πλησιαζει την Ηβη.

«Ηβη μου;Καλά είσαι;»την ρωτάει.
«Μια χαρά»λέει αυτή.

Πλησιαζει το μωρό που κράταγε στην αγκαλιά της.

«Γεια σου...»του λέει.

«Μπαμπά αυτός είναι ο Φοιβος»λέω.
«Φοιβος;Τι ωραίο όνομα...»λέει χαρούμενος.

Πάω κοντά και του δινω την μικρή.
«Παρτην...»του λέω και το κάνει.

«Τι όμορφη που είσαι εσυ.Θα τρελαθώ...»της λέει.

Κοιταω την Ηβη και κουνάει το κεφάλι της.
Αρα το λέω.

«Και αυτή που κρατάς είναι η Ζωή...»λέω και κατευθείαν σηκώνει το κεφάλι του.
«Τι;»λέει σιγκηνημενα.
«Ναι.Ζωη.Οπως την μαμά...»λέω.
«Γιε μου...»λέει.
«Για να δώσει ζωή στις ζωές μας»λέω.

Κοιτάει την Ζωή.
«Ζωή...όπως την γιαγιά σου»της λέει.

Έτσι η μνήμη της ποτέ δεν θα ξεχαστεί.
Και όταν θα ρωτανε για την γιαγιά τους εγώ ο ίδιος θα τους πω τα πάντα.Ετσι πως μου έλεγε ο μπαμπάς μου για αυτήν,θα λέω και εγώ σε εκείνα.

Κοιταω πάνω.
Ελπίζω να βλέπει.
Και να προσέχει και τα δυο παιδιά μου,έτσι όπως πρόσεχε εμένα.