Κατι Παραπάνω Από Φίλοι

62. • ΔΗΜΗΤΡΗΣ •

62.
«Ελπίζω επειδή με είδε και όχι επειδή μιλάει με αυτόν.»

«Πως και νωρίς νωρίς;»του λέω.

Είναι ξαπλωμένος στον καναπέ και κοιτάει το ταβάνι.

Δεν μιλάει.
«Μαρκοοοο;;;»λέω αλλά καμία απάντηση.

Τον σκουντάω και τότε μόνο γυρίζει να με κοιτάξει.
«Τι;»λέει.
«Σου μιλάω.Που ταξιδεύεις;»
«Δεν το κατάλαβα.Τι είπες;»
«Πως και τόσο νωρίς;»λέω.

Μια λατρεία με τον καναπε την έχει.
Αν και ο καθενας εχει το δικό του δωμάτιο στο σπιτι που πήραμε πριν λιγους μήνες,πολλές φορές κοιμάται στον καναπέ.

«Δεν κοιμήθηκα καλά»λέει.
«Κάτι εχεις εσυ.Εγινε κάτι χθες;»λέω.
«Μπα.Η Σοφη με φίλησε.Αυτο μόνο»λέει.

Τι;

«Τι εννοείς σε φίλησε;»λέω.
«Το φιλί  είναι το άγγιγμα των χειλιών
σε μια επιφάνεια. Αποτελεί συνηθισμένη πρακτική των ανθρώπων και μπορεί να είναι έκφραση αγάπης, τρυφερότητας ή σεβασμού. Χρησιμοποιείται ακόμα για χαιρετισμό και αποχαιρετισμό. Το φιλί μπορεί...»ξεκινάει να λέει.
«Φιλε Κοφτω!Ξερω τι είναι το φιλί»λέω.

Και χθες είχα το πιο ωραίο.

«Εννοώ γιατί;Πως;»λέω.
«Δεν έχει σημασία.Εγινε επειδή δεν ήταν καλά ψυχολογικά.Δεν το ήθελε»λέει.
Ναι καλά..
«Και τι;Όταν δεν είναι καλά ψυχολογικά φιλάει αγόρια;»λέω.

Σηκώνει τα χέρια του ψηλά.
«Αυτό είπα και εγώ!!»λέει.
«Και τώρα;»λέω.
«Τώρα τίποτα»λέει και σηκώνεται.

Κρίμα.

«Εσυ;Πως πάει με την Ηβη;»με ρωτάει.
«Καλά.Πολυ καλά βασικά»
«Χερομαι ρε.Μπραβο.Τουλαχιστον ένας από εμάς έχει ερωτική ζωή»λέει.
«Έλα ρε...»λέω.

Φενεται σκεπτικός.
«Πες το»λέω.
«Νομίζω πρέπει να προχωρήσω πια Δημήτρη.Ενα χρόνο περιμένω να γίνει τι;Ούτε εγώ ξέρω πλέον.Περιμενω να με κοιτάξει αλλιώς η Σοφη.Αρκετα νομίζω...»λέει.
«Εννοείς ότι θα προχωρήσεις;»
«Ναι.Θα προσπαθήσω τουλάχιστον.Κουραστηκα να περιμένω κάτι που δεν θα γινει.Ο μπαμπάς μου λέει ότι ότι είναι να γίνει θα γίνει.Ισως αυτό δεν είναι να γίνει»λέει.

Α βρε Μάρκο.

«Δεν ξέρω τι να σου πω...»λέω.
«Δεν γίνετε να ζω έτσι.Τελος.»λέει και και μέσα στο δωμάτιο του.

Τον καταλαβαίνω από την μια.
Αλλά Προφανως και το φίλι δεν είναι ποτέ τίποτα.

Φοράω μια ζακέτα και πάω στην σχολή.

Εντάξει ναι.
Μου έλειψε η Ηβη.
Δεν μπορώ να το ελενξω.

Την βλέπω στο διαδρομο να μιλάει με κάποιον.
Πάλι αυτός;
Δεν έχει άλλη δουλειά;

Πάω κοντά.
«Καλημέρα»λέω.
«Ααα καλημέρα Δημήτρη!»λέει η Ηβη χαρούμενη.

Ελπίζω επειδή με είδε και όχι επειδή μιλάει με αυτόν.

Κοιταω το αγορι.
«Α σωστά δεν Γνωρίζεστε»λέει.
«Δημήτρη από εδώ ο Σταύρος.Σταυρο από εδώ ο Δημητρης»λέει.

Μάλιστα.
Αρα είμαι ο Δημήτρης μόνο.

«Χάρηκα»λέει αυτός.
«Τα λέμε στην ταξη τότε Ηβη»λέει και φεύγει.

Την φιλάω στο μάγουλο.
«Πως κοιμήθηκες;»την ρωτάω.
«Καλά.Πολυ καλά βασικά.Εσυ;»
«Σε σκεφτόμουν...»λέω.
«Αλήθεια;»λέει.
«Ναι...»λέω και πλησιάζω να την φιλήσω.

«Να σε πάω μέχρι την ταξη σου;»λέω.
«Αν θες»λέει και της δινω το χέρι μου και το πιάνει.

«Ώστε είμαι απλά ο Δημήτρης έτσι;»λέω.
«Τι εννοείς;»λέει.
«Νόμιζα είμαι ο Δημήτρης το αγορι σου...»
«Δεν ήξερα αν ήθελες να σε συστήσω έτσι»λέει.

Τι;

«Γιατί να μην θέλω;»λέω.
«Επειδή είναι νωρίς μήπως...»
«Μην ακούω βλακείες.Εγω είμαι ο Δημήτρης,το αγορι της Ήβης και τέλος οκ;»λέω.

Χαμογελάει.
«Οκ.Τοτε και εγώ είμαι η Ηβη το κορίτσι του Δημήτρη»λέει.

Ωραια ακούγεται.
Μαρεσει.