Κατι Παραπάνω Από Φίλοι

41. • ΗΒΗ •

41.
«Ότι το χαμόγελο φενεται στα μάτια»

Οταν χτυπάω την πόρτα ακούω βήματα.Ξερω ποιος είναι πριν ανοίξει.

«Ανοίγω εγώ μπαμπά!»λέει και όταν ανοίγει έρχεται γρήγορα στην αγκαλιά
μου.

«Ηβη μου!!!!»φωνάζει.
«Τι κάνει ο Μάνος μου;»λεω και τον φιλάω.

Μου έχει λείψει.

«Μπαμπά μπαμπά ήρθε η Ηβη!!»φωνάζει καθώς κλείνω την πόρτα πίσω μου.

«Τι λες Μανο.Αυτο αποκλείεται!»λέει και όταν με βλέπει γουρλώνει τα μάτια του.

«Ηβη;Τι κανείς εδώ;»λέει και τρεχω να τον αγκαλιάσω.
«Γεια σου μπαμπάκα»
«Έλα έλα να κάτσουμε»λέει και πάμε στο σαλόνι.

«Μανο;Άντε φέρε λίγο νερό στην αδερφή σου...»του λέει.
«Τρεχω...»φωνάζει και πάει στην κουζινα.

Πάντα ο Μάνος από μωρό και ολας ήταν πολύ υπερκινητικός.Ακομα και νωρίς περπάτησε.

«Τι έγινε Ηβη;Νόμιζα θα ερχόσουν σε μια εβδομάδα»λέει.
«Το ξέρω μπαμπά.Αλλα μου λείψατε και είπα να έρθω πιο νωρίς να σας δω περισσότερες μερες»λέω.

Και έρχεται ο Μάνος αφηνει το νερό και κάθεται στα πόδια μου.
«Ηβη μου!»λέει.
«Η μαμά;Τα αγόρια;»λέω.
«Έρχονται.Πηγε να πάρει τα αγόρια από την κατασκήνωση»λέει.

Σωστά.
Τα καλοκαίρια γράφουν τα αγόρια στην κατασκηνώση.

«Σίγουρα όλα καλά;»με ρωτάει.
«Μπαμπά....»
«Χερομαι που γύρισες.Αληθεια.Αλλα θέλω να ξέρω ότι δεν έγινε κάτι εκει πέρα και σε έκανε να έρθεις έτσι ξαφνικά»λέει.

Είναι καλυτερο για ολους που έφυγα.

«Μου ελειψες μπαμπάκα μου»λέω και αμέσως χαμογελάει.
«Και εμάς μας ελειψες Ηβη»

Κοιταω τον Μανο.
«Πάμε στο δωμάτιο μου;»του λέω και ανεβαίνει στην πλάτη μου.

Όταν μπαινω μέσα παρατηρω ότι δεν έχει αλλάξει καθόλου.Ειναι ακριβώς έτσι όπως το άφησα.

Τα βιβλία μου,το κρεβάτι μου.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα...

Αφήνω τον Μανο κάτω και καθομαι στο κρεβάτι μου.

Τι να κάνουν άραγε τα παιδιά;
Είναι μεσημέρι αρα θα είναι ή στην θάλασσα ή θα τρωνε μεσημεριανό.
Και οι τέσσερις τους...

Είναι Καλυτερα έτσι.Ετσι μενω μακριά και από την Μαρίνα αλλά και από την Δημήτρη.Το μόνο που δεν θέλω είναι να μπω στην μέση και να προκαλέσω και αλλά προβλήματα.

Δεν μπορώ να γυρίσω πάλι στα ίδια που πέρασα στο σχολειο.Τα έχω αφήσει πίσω μου και αυτους και τους συμμαθητές μου.

Το να γυρίσω εδώ,με φόβισε στην αρχή.Μην δω κανένα πρόσωπο που δεν θέλω.Αλλα μετά όπως νιώθω στο σπιτι μου δεν νιώθω πουθενά άλλου.Νιωθω ασφάλεια και ότι κανείς δεν μπορεί να μου κανεί τίποτα κακό εδώ.

«Φενεσαι στεναχωρημένη....»λέει ο Μάνος και με βγάζει από τις σκέψεις μου.
«Δεν είμαι.Κοιτα.Γελαω»λέω και του δειχνω το χαμογελαστό πρόσωπο μου.
«Η μαμά λέει συνέχεια....»ξεκινάει να πει.
«Ότι το χαμόγελο φενεται στα μάτια»τελειώνω την πρόταση του και γελάει.

Μου το έλεγε πάντα όταν ήμουν μικρή.
Τώρα το λέει συνέχεια στα παιδιά.

«Εσυ;Πως περνας το καλοκαίρι σου;»
«Καλά Ηβη.Μου πήρε ο μπαμπάς ένα τεραστιοοο»λέει και ανοίγει τα χέρια του «παζλ με 1000 κομμάτια.Ειναι δύσκολο αλλά το φτιάχνουμε μαζί σιγά σιγά.Οταν δεν δουλεύει»λέει.

Ο μπαμπάς μου είναι γιατρός και συνήθως δουλεύει πολλές ώρες.Και έτσι όταν έχει άδεια ασχολείται με τον Μανο πιο πολύ γιατί νιώθει τύψεις που δεν είναι πολύ μαζί του.

«Αν θες μπορείς να βοηθήσεις και εσυ»λέει.
«Φυσικά και θα σε βοηθήσω»λέω και του ανακατεύω τα μαλλιά.

Ανοίγει η πόρτα και τρέχει ο Σάββας πάνω μου.Ειχε τόση φορά που πέσαμε πίσω και ακούμπησε η πλάτη μου στο κρεβάτι.

«Σαββα μου.Ηρθες!»λέω.
«Δεν το ήξερα ότι θα ερχόσουν τόσο γρήγορα!»λέει.
«Είπα να σας κάνω εκπληξη»λέω και γελάει.

Πο ποοοο ποσό γρήγορα μεγαλώνουν...

«Σαββα μην κανείς σαν μωρό!»λέει ο Γρηγόρης και κάθεται στην πόρτα.

Δεν πλησιάσει.
Έτσι κάνει ο Γρηγόρης.

«Δεν δαγκώνω ξέρεις»λέω και έρχεται σιγά σιγά και με φιλάει στο μάγουλο.
«Γεια σου Ηβη»λέει.

Αν καο δίδυμα ο Γρηγορης και ο Σαββας δεν μοιάζουν καθόλου.

Ο Σάββας έχει πάρει από την μαμά και είναι ο πιο ντροπαλός από ολους μας.Γλυκος αλλά ντροπαλός.

Ο Γρηγόρης από την άλλη έχει πάρει από τον μπαμπά όταν ήταν μικρός.Το παίζει μεγάλος και ώριμος.Ακομα και ας είναι μόνο 14.

Ο Μάνος αν και μικρός νομίζω πάλι από τον μπαμπά θα πάρει.

Από την άλλη εγώ λένε ότι μοιάζω και από τους δυο.Αν και πειστευω μοιάζω πιο πολυ στην μαμά ο μπαμπάς μου λέει ότι η μαμά μου ήταν πιο ντροπαλή από μένα.Πολυ πιο ντροπαλή από μένα.Ελεγε συνέχεια συγνώμη και κοίταζε συνέχεια κάτω.

Αρα λέει ότι έχω πάρει και λίγο από αυτόν.

Δεν με νοιαζει από όπου και αν πάρω.
Είναι οι δυο καλοί ανθρωποι,και με αυτό που έγινε στο λύκειο μπορεί να και αν μην ήταν μαζί τώρα,αλλά είναι.

Αυτό το κάνει όλο αυτό που έχουν ακόμα πιο σημαντικό.

Μακάρι να είμαι και εγώ τόσο τυχερή όσο αυτοί και να κάνω μια τέτοια οικογένεια.