Κατι Παραπάνω Από Φίλοι

51. • ΜΑΡΚΟΣ •

Πάρτε  λίγο Άρη γιατί...
εεεε δεν μπορούσα να μην βαλω.
Τον αγαπάω...
💙💙💙💙💙

51.
«Ο μπαμπάς μου κύριες και κύριοι...»

«Τι ζωγραφίζεις;»λέει ο Μπαμπάς καθώς κάθεται διπλα μου.

Έφερε το μπλοκ του και το ανοίγει.

«Ποια είναι αυτή;»με ρωτάει.
«Καμία υποθέτω...»λέω.

Δεν έπρεπε να την πάρω.Γενικά κάνω βλακείες.Δεν έχω μάθει το μάθημα μου μάλλον.

«Δεν νομίζω να είναι καμια...»λέει και ξεκινάει να κάνει κάτι γραμμές στο μπλοκ του.
«Δεν έχει σημασία μπαμπά...»
«Ποια;»ξαναρωταει.
«Η Σοφη»λέω σιγά.
«Εννοείς την Σοφία;Που είχατε πάει μαζί διακοπές;»λέει.
«Ναι.Αυτη.Εγω την λέω Σοφη»του λέω.

Γελάει.
«Και αυτή εκνευρίζεται;»με ρωτάει και κουνάω το κεφάλι.
«Σαρεσει λοιπόν»λέει και γυρνάω να τον δω.
«Μην με κοιτάς έτσι Μάρκο.Σαρεσει.Την λένε Σοφία και εσυ την λες Σοφη επειδή δεν θες να την λες όπως την λένε όλοι.Οπως εγώ έλεγα Λεξι την μαμά σου.Δεν είμαι χαζός»λέει.

«Δεν έχει σημασία μπαμπά»λέω και γυρνάω στην ζωγραφιά της.Προσθετω αυτήν την ελιά που έχει κοντά στα χείλια της.

«Ξέρεις γιε μου,το να είμαι με την μαμά σου δεν ήταν εύκολο.Περασαμε από σαράντα κύματα.Δεν ήταν πάντα έτσι όπως το βλέπεις.Επρπε να την βλέπω να βγαίνει με αλλά αγόρια στο σχολειο,επρεπε να κοιμάμαι στο σαλόνι μόνος μου ξέροντας ότι ακριβώς στο πάνω δωμάτιο ήταν αυτή και σκεφτόταν κάποιον που δεν είμαι εγώ.Στην αρχή έφυγε μακριά μου,μετά το καλοκαίρι έφυγε εγώ,μετά σκεφτόμασταν τον θείο Χρήστο και πως θα το πάρει,μετά όταν το έμαθε ήθελε να την πάρει μακριά μου.Ξερεις πως ενοιωσα;Ότι έχανα την γη κάτω από τα πόδια μου.Περιμενα τόσο καιρό για να είμαι μαζί της και όταν επιτελους ήμουν έφευγε μακριά..»λέει.
«Αλλά δεν έφυγε»λέω.
«Δεν έφυγε.Αλλα μετά πάλι ήταν δύσκολο.Μεχρι να φτάσουμε εδώ,σε μια πανέμορφη οικογένεια με δυο απίστευτα παιδιά,ήταν δύσκολα.Να βρεις μια καλή δουλειά,να μπορέσεις να κρατήσεις το σπιτι σου,να κανείς πάλι την γυναίκα σου να χαμογελάει μετά απο δυο αποβολές...»λέει.

Ήμουν μικρός τότε αλλά μετά απο μένα η μαμά μου είχε δυο αποβολές.Ηταν πολύ στεναχωρημένη και κατηγόρουσε τον εαυτό της.Οταν γέννησε την Μελινα ένιωσε πάλι Καλυτερα.

«Τι θες να πεις μπαμπά;Δεν καταλαβαίνω...»λέω.
«Θέλω να πω ότι τίποτα δεν είναι εύκολο στην ζωή.Και να εχεις κάτι δεν σημαίνει ότι θα το εχεις για πάντα.Πρεπει να προσπαθείς για αυτό κάθε μέρα.Καθε λεπτό.»λέει χωρίς να πάρει τα μάτια του από το μπλοκ του.
«Πρέπει να υπάρχει κάτι όμως για να προσπαθήσεις για αυτό έτσι;»λέω.
«Πρέπει ναι.Αλλα μπορεί να υπάρχει και απλά να μην το βλέπεις...»λέει.
«Μπορεί απλά να μην υπάρχει»λέω.
«Κοιτά Μάρκο κάποιοι άνθρωποι θέλουν λίγο σπρώξιμο.Σπρωξιμο,να φαμε τα μούτρα τους και χρόνο.»λέει.

Λες και μου λέει αυτά που θέλω να ακούσω.
Πως γίνεται αυτό;

Φυσικα....
Πως δεν το σκεφτηκα αυτό;

«Μπαμπά;»λέω.
«Ναι Γιε μου;»
«Σου μίλησε ο Δημήτρης έτσι;»λέω.
«Δεν ξέρω τι εννοείς...»λέει.

Ναι καλά!!!

«Σου μίλησε.Θα τον σκοτώσω!»λέω.
«Απλά νοιάζεται»λέει.
«Μπαμπά...»
«Δεν χρειάζεται να μου πεις τίποτα άλλο Μάρκο.Ξερω.Ημουν στην θέση σου.Και σε χειρότερη ακόμα.Δεν σε φοβάμαι όμως.Ξερω ότι όλα καλά θα σου πάνε»
«Που το ξέρεις;»λέω.

Κοβει την εικόνα από το μπλοκ και μου την δίνει.

Ήταν ο μπαμπάς,η μαμά,εγώ και η Μελινα.
Ήταν τότε όταν είχαμε πάει διακοπές.Ημασταν και κοιτάγαμε το ηλιοβασίλεμα.

Την θυμάμαι αυτήν την μέρα...

«Το ξέρω γιατί εχεις μια οικογένεια που σαγαπαει.Και θα έκανε τα πάντα για σενα»λέει και βάζει το χέρι του στον ώμο μου.

«Τι κάνετε εδώ;»λέει η μαμά κου και ερχόταν τρέχοντας με την Μελινα.

Είχανε πάει για τρέξιμο.
Το κάνουν συχνά αυτό.

Η Μελινα κάθεται διπλα από τον μπαμπά και η μαμά μπροστά του.

«Τα λέμε»λέει ο μπαμπάς.
«Εμείς τρέξαμε.Πηγαμε δυο φορές μέχρι το πάρκο και ήρθαμε»λέει η Μελινα.
«Και μπορώ να πω ότι έχω γίνει πολυ αργή...»λέει η μαμά μου.
«Η Λεξι μου αργή;Δεν μπορώ να το πειστεψω αυτό...»λέει ο μπαμπάς μου και την αγκαλιάζει από πίσω.Την φέρνει πιο κοντά του.
«Εχεις ιδρώσει...»της λέει.
«Μεγαλώνουμε Άρη μου.Μεγαλωσαμε...»λέει.
«Και;Που είναι το κακό;»λέει αυτός.
«Δηλαδή δεν σε πειραζει αυτό;»τον ρωτάει.
«Καθόλου.Ακομα θεωρούμε ωραίο μωρό»λέει και γελάμε.

Ο μπαμπάς μου κύριες και κύριοι...

Κουνάω το κεφάλι μου.

«Άρη είσαι λίγο μεγάλος για να λες τέτοια...»λέει η μαμά μου.
«Λεξι δεν με εχεις μάθει ακόμα;Ποτέ δεν θα σταματήσω να λέω τέτοια»λέει.
«Και για αυτό ακριβώς σαγαπαω»λέει αυτή.

Το να είμαι στο μέλλον όσο ευτυχισμένος είναι ο μπαμπάς μου είναι σαν όνειρο πλέον.Αν και νομίζω πάντα ήταν.

Όλα καλά θα πάνε.
Θα γίνει ότι είναι να γίνει.

Και εγώ;
Χερομαι που είμαι ο καρπός ενός τέτοιου έρωτα.

Του Άρη και της Λέξης...