Κατι Παραπάνω Από Φίλοι

87•ΣΟΦΙΑ•

«Ηβη δεν δίνεις το μωρό στον Μάρκο και εμείς πάμε να ετοιμάσουμε το τραπέζι;»της λέω και το κάνει.

Μπαίνουμε στην κουζινα.

«Ποτέ τα έκανες όλα αυτά;»με ρωτάει.
«Να ναι καλά η πεθερά μου.Ηταν εδώ το πρωί»λέω.
«Εχεις υπέροχη πεθερά.Το ξερεις αυτό έτσι;»με ρωτάει.
«Το ξέρω»λέω περήφανα.

«Πως...είσαι;»λέω.
Είδα πως τον κοίταζε.

«Δεν ξέρω...»λέει.
«Αχ βρε Ηβακη μου...»λέω.
«Θα περάσει λογικά.Ετσι;»με ρωτάει.
«Δεν ξέρω.Δεν θέλω να σου πω ψέμματα αλλά δεν ξέρω...»λέω.

Βάζει τα χέρια της στο κεφάλι της.
Πάω κοντά και την αγκαλιάζω.
«Όλα καλά γλυκιά μου.Στο τέλος θα πάνε όλα καλά»της λέω.
«Τουλάχιστον έχω εσένα...»λέει.
«Φυσικά και εχεις εμένα.Και τον Μάρκο και τον Παύλο.Και Σαγαπαμε πολύ»λέω.

Βλέπω γελάει.
«Πηγαινε ρωτά το Μάρκο τι θα πιούνε στο τραπέζι και έλα εδώ γιατί έχω να σου πω...»της λέω και πάει μέσα.

Δεν αργεί να έρθει.
Με κλάμματα στα μάτια.

Το ήξερα ότι θα γίνει αυτό σήμερα.
Το ήξερα.

«Ηβη;Τι έγινε;»λέω.
Έρχεται γρήγορα και με αγκαλιάζει.

Δεν μιλάει.
«Ηβη;»λέω.
«Είχε αγκαλιά τον Παύλο....»λέει σιγά.

Ξεφυσαω.
Δεν ξέρω τι να πω πλέον με αυτους.
Δεν ξέρω.

Βλακα Δημήτρη βλακα!

«Ηρέμησε...»της λέω.
«Είναι άδικο...»λεει.
«Φυσικά και είναι άδικο...»της λέω.

Δεν το είχαμε σχεδιάσει έτσι.
Θα κάναμε παιδία,τα παιδιά μας θα κάναμε παρέα και θα ημασταν μαζι και ευτυχισμενοι και οι τέσσερις...

Καλά λένε.
Εσυ κάνεις σχέδια και ο θεός γελάει.

Σκουπίζει τα μάτια.
«Δεν θα κλάψω σήμερα.Οχι άλλο Τελοσπαντων»λέει.

Ποσό άλλο πια...

«Ας αλλάξουμε θέμα.Τι ήθελες να μου πεις»λέει.

Τώρα μάλιστα...

Παιρνω μια ανάσα.
«Έχω καθυστέρηση...»λέω.
«Τι;»λέει.
«Ναι.Εχω καθυστέρηση και νομίζω είμαι έγκυος..»λέω.

Δεν είναι ότι δεν θέλω.
Απλά είναι νωρίς.
Ήθελα να μεγαλώσει πρώτα ο Παύλος λίγο.Ακομα με χρειάζεται συνέχεια.Ειναι και λιγο γκρίνιας.

«Αυτά είναι καλά νέα.Ετσι;»λέει.
«Δεν ξέρω.Δηλαδη φυσικά και είναι αλλά είναι νωρίς ακόμα βρε Ηβη.Δεν είναι νωρίς;»λέει.
«Τεστ δεν έκανες ακόμα;»με ρωτάει.
«Όχι.Θελω να το κάνω με τον Μαρκο αλλά δεν ξέρω πως να το πω...»λέω.

Γελάει.
«Είναι απλό»λέει.

«Έχω καθιστερηση.Μαλλον ειμαι έγκυος και θέλω να κάνουμε μαζί το τεστ»λέει.

«Τόσο απλά;»λέω.
«Τόσο απλά.Για τον Μαρκο μιλάμε.Θα πετάξει από την χαρά του»λέει.

Πολύ πιθανον.

«Άντε πάμε μέσα.Μην πεις τίποτα..»λέω.
«Ξέρω ξέρω...»λέει και πάμε στα αγόρια.

Ο Παύλος κοιμόταν.

Αστέρι μου..

«Και τώρα να σας πούμε τον λόγο που σας φωνάξαμε»λέει ο Μαρκος και μαζευόμαστε όλοι γύρω.

Σωστά.
Παραλίγο να το ξεχασω.

«Ξέρουμε ότι δεν μιλιεστε ιδιαιτερα.Και σκεφτηκα να σας κλειδωσουμε σε ένα δωμάτιο μπας και τα βρείτε αλλά ο Μαρκος δεν θέλει»λέω.
«Δεν θέλω επειδή δεν είμαστε 19 πια.Καποιοι φέρονται σαν 19»λέει και κοιτάει τον Δημήτρη «αλλά δεν ήμαστε.Αν θέλετε θα τα βρείτε μόνη σας αν όχι είστε βλαμμένα!»λέει και γελάω.

«Παρόλα αυτά σας αγαπάμε πολύ.Και τους δυο.Και για αυτό...»λέω.
«Για αυτό θελουμε να γίνεται και οι δυο οι νονοί του Παύλου»λέει ο Μαρκος.

Η Ηβη είναι η πρώτη που χερεται και ανοίγει τα χέρια της και μας αγκαλιάζει και τους δυο.

Ο Δημήτρης γελάει αλλά κάθεται πίσω.
«Έλα δω ρε αδερφέ!»του λέει ο Μαρκος και έρχεται και έτσι η αγκαλιά γίνεται ομαδική.

Σαν τις παλιές μέρες...

Δεν κράτησε πολύ αφού ο Δημήτρης και η Ηβη απομακρύνονται αμηχανα.

«Νονά!Θα γίνω νονά!»λέει η Ηβη χαρούμενα.

Είχα καιρό να την δω έτσι.

«Δεν θα μπορούσαμε να το πούμε σε κανέναν άλλον.Να ξέρετε...»λέω.
«Δεν έχω λόγια...»λέει ο Δημήτρης.

Κάπως άσπρος φενεται;
Τι έπαθε;

«Αφού είμαστε οικογένεια πλέον»λέει ο Μαρκος.
«Είμαστε.Ετσι;Μετά από ολα;»λέω.

Κουνάνε το κεφάλι και οι δυο.

«Φυσικά και είμαστε!»λένε ταυτόχρονα και οι δυο.

Τουλάχιστον αυτό...