Κατι Παραπάνω Από Φίλοι

85•ΗΒΗ•

«Τι κανείς εδώ;»λέει καθώς μπαινει στο δωμάτιο.
«Φτιαχνω τα βιβλία λίγο.Γινεται ένας χαμός εδώ.Δεν ξέρω που να τα βαλω»λέω.

Είναι πολλά.
Αλλά το θέμα είναι ότι δεν θέλω να τα δωσω.
Μαρεσουν να βρίσκονται εδώ σε περίπτωση που θέλω να τα ξαναδιαβασω.

«Θα βαλω κάποια στην αποθήκη»λέω.
«Καλή ιδέα.Μαγειρευω»λέει.
«Κάτι μύρισε..»λέω.
«Φτιαχνω την πιο Ωραια μακαρονάδα που εχεις φάει ποτέ!»λέει.Με φιλάει στο μέτωπο και φεύγει.

Και μου έρχεται μετά.
Στο εξοχικό του.
Εκείνο το καλοκαίρι,που ξεκίνησαν όλα.

«Όταν ηρεμήσεις τα ξαναλέμε!»λέει δυνατά και μπαινει μέσα.

«Όλα καλά;»λέω.
«Ειλικρινά;Όχι!»λέει.
«Θες να μιλήσεις;»λέω.
«Όχι»λέει και πάει πάνω από την κατσαρόλα.

«Θέλω να σου φτιάξω την πιο Ωραια μακαρονάδα που εχεις φάει ποτέ!»λέει.

Τον βλέπω να γελάει τώρα.

Όχι όχι όχι!
Είπα δεν θα τον σκέφτομαι.
Όχι.

Πιάνω πάλι τα βιβλία για να τα φτιάξω.
Και φυσικά έπρεπε να πέσω σε αυτό...

«Ο μικρός πρίγκιπας»

Το δώρο του Δημήτρη...

Ανοίγω την πρώτη σελίδα,και μετά την δεύτερη.

Είχε γράψει αφιέρωση;
Δεν το είχα δει τότε.
Μάλλον επειδή κατευθείαν ξεκιναω το διάβασμα συνήθως.

«Με αγαπη στην Ηβη,
        για να ζήσεις πάνω από μια ζωή σε πάνω από ένα μέρος,
                     Δημήτρης»

Σκουπίσω τα μάτια μου.
Είπα φτάνει με το κλάμα.
Δεν θα ξανάκλάψω.
Κουραστικά.

Βάζω το βιβλίο στο συρτάρι.

Και πάω στην ακρη.Εκει που είναι ο Μπρούνο.

Καθομαι κάτω και τον αγκαλιάζω.
«Αχ βρε Μπρούνο μου...»λέω.

Και μου έρχονται στο μυαλό αυτά που μου έλεγε.

«Τι εννοείς;»λέει.

«Αυτό Δημήτρη.Καποια στιγμή θέλω παιδί»του λέω.

Όταν μιλάμε για αυτό το θέμα πάντα καταλήγει νευριασμενος μαζί μου.

«Δεν θα κάνουμε παιδί Ηβη!Νομιζω το συζητήσαμε αυτό!»λέει.
«Όχι Δημήτρη.Εσυ το συζητησες»λέω.
«Δεν.Προκειται.!»λέει φωνάζοντας.

«Μπορείς να με ακούσεις λίγο;»λέω.
«Ηβη δεν θέλω να γεννήσεις!Τελος!»
«Εγώ όμως θέλω Δημήτρη.Θελω παιδιά...»του λέω.

Νιώθω λες και εγώ είμαι η παράλογη.
Λες και εγώ κάνω κάτι κακό.
Λες και αυτό που λέει αυτός είναι το φυσιολογικό.

Θέλω παιδιά.
Έρχομαι από μια οικογένεια με πολλά παιδιά.
Και το θέλω και εγώ αυτό.

«Βρε μωρό μου...»λέει και πλησιαζει.
«Αφού είμαστε καλά έτσι...»λέει.
«Θέλω να ξέρω ότι στο μέλλον θέλεις από την ζωή αυτό που θέλω και εγώ Δημήτρη...»λέω.

«Θέλω να είμαι μαζί σου.Μονο αυτό...»λέει.
«Μα...»
«Μα Σαγαπω...»λέει προσπαθώντας να αλλάξει πάλι θέμα.
«Και εγώ Δημήτρη.Και εγώ..»λέω.

Όταν μπήκε μέσα ο Γιάννης με
εβγαλε απο τις σκέψεις.

«Κλαις;Γιατί κλαις;»λέει και κάθεται κάτω μαζί μου.
Σκουπίζω τα μάτια μου και γελάω.
«Τίποτα.Τιποτα»
«Τον Δημήτρη σκέφτεσαι;»λέει.

Ναι.
Ξέρει για τον Δημήτρη.
Βασικά τα ξέρει όλα.
Αυτό είναι το θέμα.
Τα ξέρει όλα και δεν έχει φύγει μακριά μου.

«Δεν έχει σημασία...»λέω.
Με φιλάει στο μετώπο.

«Στο είπα και στο ξαναλέω.
Θα σε κάνω να με ερωτευτείς.
Θε δεις»λέει.

Είναι πάντα τόσο γλυκός μαζί μου.
Που κάποιες φορές νιώθω χαλια.

Του έχω πει ότι ακόμα δεν τον αγαπάω.
Και επιμένει ότι κάποια στιγμή θα τον αγαπήσω.

Δεν ξέρω αν μπορεί να το κάνει.
Δεν ξέρω τίποτα πλέον.

Ξέρω ότι αύριο είναι δύσκολη μέρα.
Και ελπίζω να μην γίνουν χειρότερα τα πραγματα.

Προφανως προχώρησε με την ζωή του.

Πήγα πολλές φορές σπιτι του.
Έτοιμη να του μιλήσω,με δάκρυα στα μάτια.
Πάντα έμπαινε με κάποια άλλη μέσα.
Και τον έβλεπα να την φιλάει.

Τι άλλο θα μπορούσα να κάνω;

Ελπίζω να ερωτευτώ τον Γιάννη κάποια στιγμή.
Όλα θα ήταν πιο εύκολα τότε.

Δεν είναι Δημήτρης.
Αλλά μάλλον αυτό είναι το πρόβλημα.
Θα πρέπει να σταματήσω να τον συγκρίνω με αυτόν.

Ισως θέλω χρόνο.
Δεν ξέρω ποσό ακόμα,αλλά θέλω χρόνο.