Κατι Παραπάνω Από Φίλοι

81•ΗΒΗ•

Μετά από έξι μήνες.

Όταν έφυγαν όλοι,τον βλέπω να κάθεται κάτω με τα γονατα στην γη.

Ήταν πολύ στενάχωρη μέρα αυτή για αυτόν.Η Ροζιτα πέθανε.Και αυτή τον μεγάλωσε κατα κάποιο τρόπο.

Το να τον βλέπω έτσι πονάει η ψυχή μου.Εχω να τον δω μήνες τώρα και δεν ήθελα να τον δω καθόλου κανονικά.Ποναει ακόμα.

Αλλά δεν μπορούσα να μην έρθω.
Την αγαπούσα την Ροζιτα.

Βλέπω τον μπαμπά του να βάζει το χέρι του στον ώμο του και μετά να φεύγει.
Τον πλησιαζει ο Μαρκος και του λέει κάτι αλλά τον σπρωχνει ο Δημητρης και του λέει να φύγει.

Έρχεται σε εμένα.
«Γεια σου Ηβη»λέει.
«Γεια σου Μαρκο.Πως είναι;»λέω.
«Χάλια.Πως να είναι.Απογοητευεται από την ζωή.Αμα μπορέσεις να του μιλήσεις θα βοηθάγε πολύ»λέει και φεύγει.

Δεν ρωτησα για την Σοφία.
Γιατί ξέρω.
Είναι έγκυος στον 2ο μήνα και δεν θα τις έκανε καλό όλο αυτό.

Τον πλησιάζω.
Σηκώνει το κεφάλι του να με δει με αυτά τα μπλε μάτια του και χωρίς να πει κάτι το ξανάκατεβάζει.

Δεν μιλήσαμε για λίγο.
Τον κοίταζα.

Έχει αλλάξει πολύ...

«Λυπάμαι Δημήτρη...»λέω σιγά.
«Εντάξει τώρα!Μπορεις να φύγεις...»λέει σκληρά.

Το περίμενα αυτό.
Να μιλήσει έτσι.
Δεν τον κατηγορώ.

«Η μαμά μου έφυγε,η Ροζιτα έφυγε,εσυ έφυγες.Ειναι γραφτό όλες οι γυναίκες τις ζωής μου να φεύγουν μακριά μου...»λέει.
«Μην μιλάς έτσι...»λέω.
Γυρνάει.
«ΓΙΑΤΙ ΨΕΜΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ;»φωνάζει.

Βλέπω κάτι κεφάλια που έφευγαν να γυρνάνε να μας κοιτάνε.

«Τι στο διάολο θες εδώ Ηβη;»λέει πιο σιγά αλλά το ίδιο σκληρά.
«Ήρθα για την Ροζιτα,για....»
«Μην!Μην πεις ότι ήρθες για μένα!Μην πεις ψέμματα!Εγωιστρια...»λέει σιγά και σηκώνεται.

Είπα θα έρθω ήρεμα.
Απλά για την κηδεία και θα φυγω.
Αλλά δεν μου αφηνει επιλογή.

«Εγώ είμαι η εγωίστρια;Εγώ Δημήτρη;»λέω.
Πάει να μιλήσει.
«Μην!Αν είναι να με προσβάλεις μην!Εσυ σκεφτοσουν τον εαυτό σου.Σκεφτηκες ότι αφού δεν θέλεις εσυ παιδιά δεν θα θέλω και εγώ έτσι;Ε λοιπόν εσυ είσαι ο εγωιστής!»λέω και πάω να φυγω αλλά με πιάνει από το μπράτσο καί με γυρνάει να τον αντικρίσω.

«Σε κάνει χαρούμενη;»με ρωτάει.

Τι;
Το ξέρει;
Φυσικά και το ξέρει.
Ο Μαρκος...

«Δεν είναι το μέρος Δημήτρη»λέω.
«Σε κάνει;Θέλετε τα ίδια πραγματα από την ζωή;Θέλει και αυτός παιδιά;»λέει.

Μιλάει για τον Γιάννη.
Είμαστε μαζί εδώ και ένα μήνα.
Και ειμαι καλά.

Καλά....
Τελοσπαντων το προσπαθώ.

«Ναι θελουμε τα ίδια πραγματα»λέω.
Αφηνει το μπράτσο μου και βάζει τα χέρια του στα μάγουλα μου.Ερχεται κοντά.

Τώρα βλέπω τα μάτια του καθαρά.
Είχα καιρό να τα δω.
Να δω την αγαπη και τον θαυμασμό του μέσα από αυτά.

Κατα κάποιο τρόπο μόνο όταν με κοίταζε,ζέστανε στην καρδιά μου.Την ηρεμουσε.

«Άσε με Δημήτρη»λεω.
«Σε αγαπάει όπως εγώ...;»λέει και μου χαϊδεύει τα μάγουλα.

Κλείνω τα μάτια αντανακλαστικά.

«Σε φιλάει πως εγώ....;»λέει και νιώθω την ανάσα του στο πρόσωπο μου.

Ερχοντα όλα στο μυαλό μου.
Όλες τις στιγμές.
Όλα τα Ωραια.

«Σε βάζει πάνω από όλα όπως σε έβαζα εγώ;»λέει και ανοίγω τα μάτια μου.
«Δεν με έβαζες Δημήτρη.Εβαζες τον φόβο σου πάνω από εμένα.Αυτο ήταν το πρόβλημα!»λέω.

Ο φόβος του είναι αυτό που μας χώρισε.
Ο φόβος μην πεθάνω στην γεννά.
Ο φόβος μην χάσει εμένα όπως έχασε την μαμά του.

«Το εκανα γιατί δεν θέλω να σε χάσω...»λέει.

Σπρωχνω τα χέρια του μακριά μου.
«Κοιτά μας!Με εχεις ήδη χάσει...»λέω και φεύγω από εκει.

Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα αλλά μόνο όταν έφτασα στο αυτοκινητο τα άφησα να πέσουν.

Πονάει όλο αυτό.
Ακόμα πονάει.

Λένε ότι ο ερωτας με έρωτα περνάει.
Αλλά εγώ μέχρι στιγμής έναν άνθρωπο έχω αγαπήσει.
Και αυτός είναι ο Δημήτρης.