Κατι Παραπάνω Από Φίλοι

79•ΔΗΜΗΤΡΗΣ•

Μετα από τέσσερα χρόνια.

«Αυτό;»με ρωτάει η κοπέλα.
«Μάρκο Τι λες;»του λέω.
«Ωραίο είναι.Ξερω εγώ...»λέει.
«Δεν σε έφερα εδώ επειδή μου έλειψε η φάτσα σου ξέρεις...»λέω.
Μου πιάνει τα μάγουλα.
«Αφού σου έλειψα!Γιατι ντρέπεσαι να το πεις;»λέει.

Τον σπρωχνω.
«Κοφτω!»λέω και μου ανακατεύει τα μαλλιά.
«Πρέπει να φυγω.Τελειωνε!»μου λέει.
«Σου έλειψε η γυναικούλα σου μωρε;!»λέω.
«Θα φυγω!Κανονισε!»λέει.

Γυρνάω στην κοπέλα.
«Βασικά δώστε μου το πιο ακριβό δαχτυλίδι που έχετε!»λέω.
«Είστε σίγουρος;»με ρωτάει.
«Ναι.Το πιο ακριβό»λέω.

«Φιλε ηρέμησε»λέει ο Μαρκος.
«Δουλεύω.Τι πρόβλημα εχεις;»
«Δουλεύεις δουλεύεις αλλά δώσε και σε εμάς τίποτα,τα φτωχαδάκια»λέει.

Γελάω.
«Αυτό;»μου λέει.

Επιτελους.
Αυτό είναι όντως πανέμορφο.
Όπως και η Ηβη.

«Θα το πάρω»λέω.
«Να σας πω τιμή;»λέει.
«Όχι.Δεν χρειάζεται.Θα το πάρω»λέω και το ετοιμάζει.

Βάζει το χέρι του στον ώμο μου.
«Μπράβο ρε φιλε.Χερομαι για σας»λέει.
«Καιρός ήταν....»λέω.

Τώρα τελευταία είχαμε κάποιες διαφωνίες αλλά νομίζω ηρέμησαμε κάπως.Και αφού δέχτηκε αυτό που είπα τότε είναι όλα καλά.

«Πες ότι ζηλεψες εμάς και Αστα αυτά...»λέει.
«Θα θελες!»λέω.

Όταν πάω σπιτι την βλέπω καθισμενη.Ημουν έτοιμος να βγάλω το δαχτυλίδι,δεν μπορούσα να περιμένω άλλο.

Ήθελα να της πω να με παντρευτεί,να είμαστε μαζί για όλη μας την ζωή.
Ήθελα να της πω ότι θέλω να γίνει κυρία Αυγερινού,και ότι δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτήν πλέον.

Αλλά δεν τα είπα.
Επειδή την είδα να κλαιει.

«Ηβη;Κλαις;»λέω.

Πάω κοντά της.
Έκλαιγε.

«Γιατί;Τι έπαθες;Έγινε κάτι;»λέω.
«Δημήτρη θέλω να μιλήσουμε...»λέει τόσο σιγά που ίσα ίσα την άκουσα.
«Με τρομάζεις,τι έγινε;»λέω.

Σηκώνεται και παιρνει μια μεγάλη ανάσα.

«Θέλω να χωρίσουμε...»λέει.

Τι;
Τι είπε;

«Τι λες Ηβη;»λέω.
«Θέλω να χωρίσουμε Δημήτρη»λέει πάλι.

Το να το ξαναπεί με κανεί να πειστεψω πως όντως αυτό είπε.Ειπε να χωρίσουμε.
Η Ηβη μου μου είπε να χωρίσουμε.

«Γιατί;Πως σου ήρθε αυτό τώρα;Μια χαρά δεν ημασταν»λέω.Δεν το πειστευω αυτό που λέει.
«Όχι.Δεν ήμαστε.Δεν ημασταν»λέει κλαιγοντας.
«Ηβη δεν καταλαβαίνω.Εχει να κάνει με αυτό που συζητήσαμε χθες;Γιατί είπες ότι δεν σε νοιαζει.Οτι σου αρκεί να εχεις εμένα»λέω.
«Νόμιζα ότι μου αρκεί Δημήτρη.Αλλα δεν μπορώ.Λυπαμαι»λέει.

Δεν μπορεί να το εννοει αυτό..
Όχι σήμερα...

«Μωρό μου...»λέω και την αγκαλιάζω.
«Δεν μπορείς να το εννοείς αυτό...»της λέω.

«Ηβη μου,εγώ είμαι.Ο Δημήτρης σου.Που σε αγαπάει όσο κανένας άλλος,που θα έκανε τα πάντα για σένα»
«Όχι τα πάντα μάλλον...»λέει.
«Σαγαπαω Ηβη,και εσυ μαγαπας δεν μπορείς να το κανείς αυτό.Δεν το θες αυτό...»λέω.

Δεν το πειστευω ότι συμβαίνει αυτό.
Σήμερα θα ήταν μια Ωραια μέρα.
Χαρούμενη.

Βάζει το μέτωπο της στο δικό μου.
«Φυσικά και δεν το θέλω....»λέει.
«Ξέρεις γιατί σου είπα ότι δεν θέλω»της λέω.

Κλαιω.
Γιατί ξέρω τι θα γίνει.
Γιατί ξέρω ότι θα την χάσω.

«Ξέρω.Αλλα θέλω και εσυ να καταλάβεις εμένα.Ειμαι παιδίατρος Δημήτρη.Ξερεις πως είναι να βλέπω κάθε μέρα παιδιά και να ξέρω ότι δεν μπορώ να το έχω και εγώ αυτό στην ζωή μου επειδή δεν το θέλεις εσυ;Επειδή φοβάσαι;»λέει.
«Ηβη μην!»
«Είσαι ο άνθρωπος μου Δημήτρη.Αληθεια είσαι αλλά δεν μπορώ να είμαι με κάποιον που βλέπει διαφορετικό μέλλον από μένα»
«Μα θα είμαστε μαζί.Αυτο δεν σου φτάνει!»λέω.
«Όχι πλέον»λέει και με φιλάει πριν απομακρυνθεί.

«Ηβη μην φύγεις.Δεν μπορείς να φύγεις...»της λέω.

Της πιάνω το χέρι.
«Ηβη μου....»λέω.
«Μην το κανείς αυτό.Μην με αφήσεις.Δεν μπορείς.Δεν το θέλεις.Ειπαμε θα περάσουμε το υπόλοιπο της ζωής μαζί.Ειπαμε...Μην...Σε ικετεύω μην....»λέω.
Σπρωχνει το χέρι μου.

Όχι όχι όχι....

«Σαγαπαω Δημήτρη.Να πρόσεχεις τον εαυτό σου»λέει και φεύγει.

Δεν μπορεί...
Θα της ζήταγα να παντρευτούμε...
Όχι...

Βγάζω το κουτί με το δαχτυλίδι.
Αυτό το δαχτυλίδι που θα εμπαινε στο χέρι της και ηλπιζα να μην βγει ποτέ.