Particular taste

#6

SHAWN POV

Gdy kumple w końcu się zmywają postanawiam, że przejdę się po parku. Staram się nie rzucać za bardzo w oczy, bo jakoś odeszła mi ochota na wymuszanie uśmiechów do aparatu. Nie mam po prostu nastroju i tyle.

Naciągam coraz bardziej kaptur gdy dostrzegam wgapione we mnie nastolatki. Szlag. Zaraz pewnie mnie poznają i skończy się mój prywatny czas wolny.

Przyspieszam kroku i wtapiam się w okoliczne krzaki i drzewa. Coraz częściej nienawidzę faktu, że jestem rozpoznawalny. Powoli mnie to przytłacza i nic z tym nie mogę zrobić.

Stwierdzam nagle, że dotarłem do mało zaludnionego skrawka parku. Tutaj raczej nikt się nie zapuszcza, bo zawsze przesiadują tu miejscowi menele. Jak dobrze, że o tej porze raczej łażą po mieście niż siedzą wśród zieleni.

Siadam na pobliskiej ławce i wyciągam telefon. Zadzwonić? Czy lepiej nie? A może mam poczekać przynajmniej dzień?

Cholera.

W sumie dlaczego miałbym nie dzwonić?

A to dlatego, że ona cię nienawidzi. Widać to z kilometra, idioto. Nawet gdy na ciebie patrzy, bije od niej niechęć. Pogódź się z tym.

Chrzanić to.

Wchodzę w kontakty i szukam numeru Mel. Zaraz. To jak niby Ash ją podpisała?
Przez około 10 minut przeglądam zapisane numery.

Dzięki młoda za zmarnowanie czasu.

Niespodziewanie zauważam jakiś nieznany ciąg cyfr i podpis...

Moja przyszła dziewczyna.

Poważnie? Ash, co ty masz w głowie?

Po chwili znajduję też numer tej wariatki podpisany Siostra mojej przyszłej dziewczyny. Nie no. To są jakieś jaja?

Wywracam oczami i bez zastanowienia dzwonię do Melody.

Błagam, odbierz.

- Słucham - rozlega się niezadowolony głos w słuchawce. Przełykam nerwowo ślinę.

- Cześć.

Po drugiej stronie zapanowuje cisza.

Kurwa.

MELODY POV

- Skąd masz mój numer?! - warczę i zrzucam laptopa z kolan.

- Proszę, uspokój się - prosi Mendes i cicho wzdycha.

- Jak mam się uspokoić?! Czy ty wiesz co narobiłeś?! Kompletnie cię zjebało? - nawet nie próbuję być miła. - Najpierw mnie zaczepiasz, potem prosisz o nocleg, o przytulaniu w nocy nie wspominając, następnie wychodzisz bez słowa, zostawiając kartkę i kasę. Myślisz, że to jest w porządku? - Zaraz. Kurwa. Czemu brzmię, jakby mi zależało? Otwieram usta, żeby się odezwać, ale uprzedza mnie chłopak.

- Okay, zachowałem się jak gnój, dobrze to wiem, ale myślałem, że chcesz, żebym najszybciej jak mógł się zwinął i przy okazji mogłabyś o mnie bez problemu zapomnieć. Mel... jakie są nasze relacje? Nie umiem tego nazwać. Może ty mi powiesz.

Milczę zakłopotana i besztam się w myślach, że znowu powiedziałam więcej, niż powinien wiedzieć.

Za każdym razem będziesz dawać się wykorzystywać? Kolejny facet się tobą bawi. Przejrzyj na oczy, co?

- Mendes - zaczynam ostro - nie łączy nas nic oprócz tego, że chciałeś ten jebany nocleg, zrozumiałeś? Mam gdzieś ciebie i twoją karierę. Bądź w dalszym ciągu gwiazdeczką i błyszcz na scenie, ale... z daleka ode mnie.

Brunet nie odzywa się dłuższą chwilę. Rozłączył się?

- Jasne. Okay. - Odpowiada spokojnie, ale słyszę, jak jego głos lekko drży. - Dostałem co chciałem i... tyle po mnie. Miło było cię poznać. To ten... Cześć.

Zanim cokolwiek odpowiadam, Shawn przerywa połączenie.

Co ja tak właściwie zrobiłam?