Burası normal bir şehir değil.
Burası acıyla, tehditle ve kanla süslendi.
Herkes intikam istiyor.
Herkes birbirini suçluyor.
Çeteler, hiç olmadıkları kadar öfkeliler.
Çeteler, güç istiyorlar.
Küçük bir çetenin lideri olan Kim Taehyung, unutamadığı g...
Yazıp hemen yayımladım şekerparelerim, kusurlarımı affedin.
Jungkook biraz daha peşinden sessizce yürüdü. Dudaklarını endişeyle yiyordu. Bir an, sadece bir an kafasını kaldırdı ve ileride gördüğü manzarayla zaten iri olan gözlerini daha da büyüttü.
"Tae..." diye mırıldandı. "Burası..."
Taehyung onu onayladı. "Evet, kurabiye. Burası bir saray."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Hayal ederken burayı örnek alabilirsiniz.)
Suho'nun, yapımı yıllarına alan, herkesin dedikodusuna malzeme olan fakat kimsenin şans bulup da göremediği o saray; şimdi Jungkook'un biraz ötesinde dikiliyordu. Gecenin karanlığında bile muazzam görünüyordu. İhtişamlı, çiçek kaplı lakin soğuk ve ürperticiydi. Camların sadece birkaçından ışık sızıyor, bomboş bahçede sadece bir uşak dolaşıyordu.
Taehyung dönüp Jungkook'a gülümsedi ve uşağa doğru yürüdü. Hala Jungkook'un elini bırakmıyordu. Bahçenin ortasındaki patikadan yürüyüp uşağı selamladı. "Bay Hoshi."
Genç uşak gülümsedi. "Bay Victory." Sevgilisine baktı. "Bay Jeon. Hoş geldiniz. Ev sizin için hazırlandı. Önce yemek yemek ister misin?"
"Evet." Taehyung karnını sıvazladı. "Çok acıktık, doğrusu. Değil mi kurabiye?"
