ျမတ္နိုးေသာ္က အျကင္နာေဝ(မြတ်နိုးသော်က အကြင်နာဝေ)

အပိုင္း ၁

အပိုင္း ၁

၁၉၉၇ ၊ ဇန္နဝါရီ ၂၀

တိတ္ဆိတ္ေနဆဲ တုိက္နယ္ေဆးရံုဝင္းေလးထဲ အလ်င္စလို ေလွ်ာက္လွမ္းေနေသာ ေျခသံတစ္ခု။

ခြဲစိတ္ခန္း ဟူ၍ သစ္သားဆိုင္းဘုတ္ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ အခန္းေရွ႕ေရာက္ ေျခသံမွာ တိခနဲရပ္သြားေတာ့သည္။

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ဆိုသလို အခန္းထဲမွထဘီအနီဝတ္သူနာျပဳဆရာမေလး

တစ္ေယာက္ထြက္လာခဲ့သည္။

ေျခသံပိုင္ရွင္သည္ သူနာျပဳဆရာမေလး၏ လက္ေမာင္းကို ပိုင္နိုင္စြာလွမ္းကိုင္လိုက္ျပီး

"အက္ထရာေဆာင္းထဲက အတုိင္းပဲလား" ဟု အနည္းငယ္တုန္ယင္ေနေသာ အသံႏွင့္ေမးသည္။

ေျပးလာရ၍လား စကားေျပာစျပဳလာေသာ ဇရာေၾကာင့္ရယ္လည္းမသိ ေလသံလႈိင္းသည္ အတန္ငယ္

ေမာဟုိ္က္ဟိုက္နုိုင္ေနသည္။

"ဟုတ္ကဲ့ ေယာက်ာ္းေလးအမႊာပါ။ ကေလးႏွစ္ေယာက္လံုးေရာ အေမပါ က်န္းမာပါတယ္"

"ေမ့ေဆးျပယ္ျပီလား"

"မျပယ္ေသးပါဘူး"

"ဒါဆို ခဏ"

သူနာျပဳဆရာမေလး၏ လက္ေမာင္းကိုဆြဲကိုင္ကာ ေထာင့္ခ်ိဳးတစ္ခုသို႕ဆြဲေခၚသည္။ ေဘးဘီဝဲယာကို

အကဲခတ္ျပီး လူရိပ္လူေယာင္မရွိတာေသခ်ာမွ...

"ဆရာမကို အကူအညီတစ္ခုေတာင္းခ်င္လို႕" ဟူေသာ စကားကို ေလသံျဖင့္ေျပာသည္။

"ဟုတ္ကဲ့ေျပာပါ"

"အခု ကေလးႏွစ္ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္ပဲ အဖတ္တင္တယ္လို႕ ေျပာေပးပါ"

"ရွင္"

ၾကားနာသူ သူနာျပဳဆရာမေလးမွာ အံ့ၾသၾကီးစြာသြားေသာလည္း ေျပာလာသူ၏ အသံမွာ ၿသဇာဓာတ္ႏွင့္

ေသြးေအးမႈက ထင္ရွားစြာေပ်ာ္ဝင္ေနသည္။ ေတြ႕စကလို ေမာဟုိက္ေနမႈမ်ားလည္း မရွိေတာ့၍ မ်က္ဝန္းတစ္စံုကပါ တလဲ့လဲ့နဲ႕ မာနေသြးရိပ္ဟပ္ေနေတာ့၏။

"ကူညီေပးပါ။ ဒီခြဲစိတ္မႈမွာ ပါဝင္တဲ့ လူေတြအကုန္လံုးကို ေက်းဇူးဆပ္ပါ့မယ္။ ျပီးေတာ့ ဒီေဆးရံုမွာ ဘာေတြလိုအပ္ေနလဲ ဆရာမတို႕အသိဆံုးပါ။ ဒါေတြအတြက္လည္း အကုန္ျဖည့္ဆည္းေပးပါ့မယ္"