ျမတ္နိုးေသာ္က အျကင္နာေဝ(မြတ်နိုးသော်က အကြင်နာဝေ)

အပိုင္း ၂၆

၂၀၁၆ ၊ ဧျပီ

အလုပ္လုပ္ေနခ်ိန္ အခ်ိန္ကုန္ျမန္တယ္
ိုမွန္သင့္သေလာက္မွန္တယ္။ အကုန္ျမန္
ခ်င္ေနတာမဟုတ္ဘဲ ေက်ာ္ခ်ခ်င္ေနတဲ့
ကိုယ္လို လူမ်ိုးအတြက္ကေတာ့ ဘာမွ
အေျကာင္းမထူး။

အေျကာင္းေတြ ေလွ်ာက္ေမးမွာစိုးရိမ္
လြန္းသူေလးက ဝစီပိတ္တရားစခန္းကို
မွ ေရြးသည္တြင္
ကိုယ့္အတက္ကိုယ္စူးကာ ခုေတာ့ အ
လြမ္းေျပ အသံေတာင္ မျကားရေတာ့
သည့္ဘဝ။

ထိုင္းသျကၤန္တြင္းျကီးမွာေတာင္ သူရေမ
ရိယကံ အထူးလံုျခံဳေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္
ကို ေငြျခူးမ မေလွာင္ေျပာင္ေစျခင္းငွာ
ကားကိုသာ ပင္တိုင္တက္ေမာင္းသည္။
ရေဝစံ ျကင္ယာေတာ္၏ တစ္ခ်က္လႊတ္
အမိန့္ျဖစ္ေျကာင္းေတာ့ မေျပာျပျဖစ္
ေတာ့။ ခ်စ္တာနဲ႔  ေျကာက္တာ မတူ
ေျကာင္းကို ထပ္မရွင္းျပခ်င္၍ ျဖစ္သည္။

သို့ေသာ္ အေမာေျပစရာေလးရွိရာဘုမိ
နက္သန္သို့ ဆိုက္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္
ေတာ့ စိတ္လံုစြာနဲ႔ အမွတ္ယူရတာေပါ့။

"နမ္းျကည့္ေလ ေသာက္ထားလား
မေသာက္ထားသိခ်င္ရင္" လို့ ေမးရံုေလးနဲ႔ ေခါင္းငံု့ျငိမ္သက္သြားေစသည္က
အျမတ္မလား။

ေငြျခူးမ၏

"နင္ကဲမေနနဲ႔ေနာ္။ ဟိုက တရားရိပ္မွာ
ေအးလာတဲ့ လူ..."  ဟူေသာ အိမ္အျပန္
ႏႈတ္ဆက္စကားကို အပင္းစာရင္းသြင္း
ထားလိုက္သည္။

"အရမ္းပင္ပန္းလိုက္တာဗ်ာ" ဟုတစ္ခြန္း
ညည္းျပလိုက္ရင္

ေဝဟင္က မိုးလင္းအထိ ဒီအတိုင္းေလး
့ျငိမ္ျပီး အမွီခံေနမယ့္ လူသားမ်ိုးဆိုတာ
အသိမခံျဖစ္ေတာ့။

ခုလည္းမနက္တည္းက အစ္ကို့ကို အနား
က မခြာခိုင္းတာ။ ကေလးကပ္ခံရလြန္းတဲ့
အေမေတြလို နင္က ကြ်န္ေရြးလိုက္တာ
ဟုပင္ မဆို။

"အဝတ္ေတြ အစ္ကို မေလွ်ာ္ရေအာင္ ဟိုမွာတည္းက အပ္ထားခဲ့တာ။ အစ္ကိုက
ကြ်န္ေတာ့္နားမွာပဲေန"

ထားသည့္ေနရာမွာတင္ ျငိမ္ျငိမ္ေလး
ထိုင္ကာ အရိပ္တျကည့္ျကည့္ ဆိုသည္
ထက္ ပိုကာ တစိမ့္စိမ့္ျကည့္တတ္သူ။
အိပ္ေပ်ာ္သြားျပီဟု ထင္ျပီဆိုတာနဲ႔
ကြ်န္ေတာ့္ ေခါင္းကို ခပ္ဖြဖြပုတ္ေပးရင္း
မွ ႏွာရိုးေပၚမွ အစက္ငယ္ကိုလည္း
ထိေတြ႔တတ္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းနုနုမ်ားျဖင့္
မို့ ထိုအခ်ိန္တိုင္း ကြ်န္ေတာ္အသက္
ေအာင့္ထားရသည္အထိ ေဝဟင္က
အႏၲရာယ္မ်ား၏။