ျမတ္နိုးေသာ္က အျကင္နာေဝ(မြတ်နိုးသော်က အကြင်နာဝေ)

အပိုင္း ၂၃ - ၁

ေန့တစ္ဝက္ျပန္လာမယ္ ဆိုတည္းက
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေပ်ာ္ရွာလည္းမသိ။
အတူလက္ဆံုစားျဖစ္ခဲေနတာျကာျပီ
ျဖစ္ေသာ ေန့လယ္စာ ထမင္းအတြက္
ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ စံုစံုလင္လင္ဆိုသည္မ်ိုး
ျပင္ဆင္ထားေသးသည္။

သီးစံု အရသာႏွင့္ မန္က်ဥ္းအႏွစ္နံ႔သင္း
ေမႊးေနေသာ ဘဲဥသီးစံုခ်ဥ္ရည္သည္ေႏြ
ရာသီ နွင့္ေတာ့ လိုက္လိုက္ဖက္ဖက္ရွိ
လွ၏။ မြမြေလးျဖစ္လ်က္ အငန္ေပါ့ေန
ေသာ ငနီတူငါးေျခာက္ေျကာ္စပ္စပ္ႏွင့္
မို့ စားေကာင္းေကာင္းနဲ႕စားတာ...

ဘယ္ႏွစ္ပန္းကန္ေတြ ဘာေတြမသိေတာ့
ဘဲ စားလည္းျပီးေရာ ေျမြျကီးအစာနင္
သလို အိမ္ေရွ႕မယ္ ဆန့္ဆန့္ျကီးျဖစ္ေန
ေရာ...

"အား ဗိုက္တင္းေနျပီ။ အား!"

ကိုယ့္ဗိုက္ကိုယ္ဖိကာ ေအာ္ေနေသာ
ကြ်န္ေတာ့္နား လာထိုင္လ်က္ ခပ္ဖြဖြရယ္
ေနသည္။ သူကေတာ့ျဖင့္ ငွက္ေမႊးေတာင္
ျဖူေပါ့ေပါ့ေလးလို လြင့္လြင့္ေမ်ာေမ်ာႏွင့္
ကြ်န္ေတာ့္မွာသာ ဗိုက္ေပါက္ထြက္မ
တတ္။

"ေသာ္က တစ္ခါတည္းနဲ႕ အမ်ားျကီးစား
တာကိုး"

"မသိဘူးဗ်ာ..."

တကယ္မေျပာခ်င္။ ရွက္တာလည္းပါမည္
ဗိုက္ဆာတာေရာ။ ေန့လယ္ခင္းေတြမွာ
အိမ္ထမင္းငတ္တာျကာေနတာ ေတြ
ေပါင္းေနသူကို သူ့လက္ရာနဲ႔ပါ အေသသတ္လိုက္တာ။ ဒီအခ်ိန္ အဆိပ္ခပ္ထားရင္ေတာင္ မသိလိုက္ဘဲ ဘဝတစ္ပါးကို
ူစားရင္းေသာက္ရင္း ေအးေအးေဆးေဆး
ကူးနိုင္တယ္။

"အစာေျကေဆး ေသာက္ထားပါလား။
ညေန ထပ္မစားနိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနမွာစိုးလို့"

"အစ္ကိုက ဗ်ာ..."

"အယ္ ေဝက ေစတနာနဲ႔ေျပာတာ...
ေဝ ခ်က္ေကြ်းတာေတြစားျပီး ေသာ္အခုလို ျဖစ္ေနေတာ့..."

စိုးရိမ္ ခ်ိန္ထဲ ပီတိခ်င္တြယ္ထည့္ကာ ပုလဲလံုးေတြကို သံစဥ္ျကိုးတပ္လ်က္ ႏႈတ္ခမ္းပါးျဖင့္ တီးခတ္ေတာ့ ေႏြအလယ္
သံစဥ္ေအးတစ္ခုရသည္။

"မရယ္နဲ႔ေတာ့ဗ်ာ..."

ရွက္ဝဲဝဲတားမိရင္းမွ ကေလးမဟုတ္လုိ့
ရွက္ရင္ မငိုတတ္ေသာ္လည္း လူျကီးေသ
ခ်ာျဖစ္ေသးပံုမရေသာ ကြ်န္ေတာ္က
ရယ္လည္း ရယ္မေနနိုင္။ အနည္း
ငယ္ကိုက္ေနေသာ မ်က္ရိုးႏွစ္ဖက္ကို
သာ လက္မႏွင့္ဖိႏွိပ္ရသည္။ ရယ္ေန
ေသာ သူ့ကို မျကည့္မိေစရန္လည္း
ျဖစ္၏။