ျမတ္နိုးေသာ္က အျကင္နာေဝ(မြတ်နိုးသော်က အကြင်နာဝေ)

အပိုင္း ၆

အပိုင္း ၆

ကိုသား ေခၚလာေသာ အိမ္ေလးေရွ႕တြင္ ေဝတို႕ႏွစ္ေယာက္ရပ္မိသည္။ အိမ္ေလးသည္ လမ္း၏ ပေဆာက္ေကြ႕အစ ေလွဦးတိုက္ လွည္းဦးတို္က္အေနအထားပင္ ။ ျခံဝင္းေလးနဲ႕ ႏွစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလးမို႕သီးသန္႕ဆန္ေနသည္။

ကိုသားသည္ ပိတ္ထားေသာ သစ္သားျခံစည္းရိုးတံခါးမွ ပတ္တာကို ကလန္႕ဖြင့္ရင္း ျခံထဲသို႕ဝင္သည္။ လူရင္းဆန္လွေသာ ကိုသားအျပဳအမူေတြအရ ေနမွေနခြင့္ရပ့ါမလား လို႕ စိုးရိမ္ေနမႈမ်ား အနည္း ငယ္ေလ်ာ့ရ၏။ သူ႕ကို ငဲ့ၾကည့္ေတာ့ ျခံဝင္းအေနအထားကို ေလ့လာေနဟန္...ေဝ့ေလာက္လည္း

ပူပန္တုန္လႈပ္မေန။

"ၾကီးေတာ္ေရ...ၾကီးေတာ္"

တိတ္ဆိတ္ေနေသာ အိမ္ဝင္းအတြင္းမွ

"ဘယ္သူလဲ" ဟူေသာအေမးသံႏွင့္ အတူ အသက္ ၆၀ေက်ာ္ခန္႕ အဘြားတစ္ေယာက္ထြက္လာသည္။

ပိန္ပိန္ပါးပါးႏွင့္ သန္သန္မာမာပံုရွိေသာ အဘြားသည္ ကိုသားကိုေက်ာ္၍ အေနာက္မွာရပ္ေနေသာ ေဝတို႕

ႏွစ္ေယာက္ကို အကဲခတ္သည္။

"ၾကီးေတာ္...ဒါ ကြ်န္ေတာ္နဲ႕သိတဲ့ ညီေလးေတြ။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ...အဲ့ဒါၾကီးေတာ္ ေနာက္က အခန္းေလး အားတယ္မလား။ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ေနလို႕ရမလား"

"နယ္ကလား"

"ဟုတ္ကဲ့"

အဘြားအေမးကို ကိုသား ထက္ဦးေအာင္ သူဝင္ေျဖသည္။ အဘြားက သူ႕ကို ၾကည့္ရင္း သူ႕ေဘးမွ ေဝ့ဆီ

သို႕ အၾကည့္ေရာက္လာျပန္သည္။ ေမွာင္ရိပ္က်ေနသျဖင့္ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ကာ အားစိုက္ၾကည့္သည္။ အရိုက္ခံထားရ၍ မ်က္နွာမွ ညိဳမဲစြဲရာမ်ားကို မျမင္ေစရန္ သူ႕ပခံုးစြန္းေနာက္နား ကြယ္ရပ္ေနရသည္။

"ၾကီးေတာ္ ရတယ္မလား ။ သူတို႕လည္း တစ္ေန႕လံုး ေျပးလႊားေနရတာ ပင္ပန္းေနၾကလို႕ အရင္ေခၚလုိက္

မယ္။ လာ လာ"

ကိုသားသည္ ပိုင္နိုင္စြာပင္ အိမ္ေဘးမွ ပတ္၍ အဖီလို႕ ေျပာလို႕ရေသာ အိမ္ေနာက္ဖက္မွ အခန္းေလးသို႕ေခၚသြားသည္။ အိမ္ေလးလို ျဖစ္ေနေသာ အခန္းေလးက ဆယ္ေပေတာင္မျပည့္ခ်င္။ ဖေယာင္းပုဆိုးခင္းထားေသာ အိမ္ေရွ႕ခန္းေလးက ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း။ ကြ်န္းသစ္ေရာင္ေဖာ္ျမဴကာျပားကာထားေသာ အခန္းေလးကဒီအိမ္ေလးထဲက တစ္ခုတည္းေသာ အိပ္ခန္းျဖစ္လိမ့္မည္။