ျမတ္နိုးေသာ္က အျကင္နာေဝ(မြတ်နိုးသော်က အကြင်နာဝေ)

အပိုင္း ၅၂

၂၀၁၉ ၊ ေမ ၊ သန္လ်င္

ႏွစ္ခ်ီကာ သိုဝွက္သိမ္းဆည္းထားခဲ့
ရေသာ အစိုင္
အခဲတို႕ကို ပုလဲသြယ္တန္းမ်ားအျဖစ္
အသြင္ေျပာင္းျပီးသည့္ေနာက္ သူသည္
လည္း ရင္ခြင္ထဲေပ်ာ့ေခြက်သည္။
ကြ်န္ေတာ့္၏ ျဖဴပါးလ်လ်အဝတ္ရုပ္ေပ်ာ့
ေလးကို သူ၏ တစ္ပင္တိုင္ အိပ္ေဆာင္
ဆီသို႕  ေပြ႕ခ်ီယူငင္ေပးရသည္။ ရုန္းကန္
ျငင္းဆိုျခင္း ဥႆံု။ ကြ်န္ေတာ့္ အက်ီ ၤကိုသာ လြတ္ထြက္သြားမည္စိုးသည့္အလား
တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္လ်က္သာ လိုက္ပါရွာ
၏။
ေမြးလ်လ်ျဖစ္ေနေသာ အခန္းက်ဥ္းကို
ေနာင္တစ္ဖန္ ေျခခ်မိျခင္းသာ။
ခုခါတြင္ေတာ့ အရင္နဲ႔ မတူစြာေျပာင္း
လဲသြားခဲ့ေလျပီ။ ခုတင္မရွိ။
ပါေကးခင္းထားေသာ ကြပ္ပ်စ္သဏၭာန္ သည္ စင္နိမ့္ေလးတစ္ခုပမာ။ ကြ်န္း
ေရာင္ေျခနင္းတစ္ထစ္ကို ျဖတ္တက္မွသာလွ်င္အိပ္ရာခင္းထူထူဆီသို႕
ဆုိက္ေရာက္ေလသည္။ အျဖဴနဲ႔ အျပာ
ရင့္ေရာင္ေပါင္းစပ္ထားေသာ အိပ္ရာထူထူေလးထက္ ညင္သာစြာ ခ်ေပးသည့္
တိုင္ အက်ီ ၤစကိုဆုပ္ကိုင္ထားသည္ကား မလႊတ္ေသး။
အခန္းကိုက သူ၏ အထီးက်န္ျခင္းေတြကိုလ်စ္လ်ပ္သရုပ္ေဖာ္ေနသလိုပင္။
နံေဘးတြင္ ဝင္လွဲရင္း ရင္ခြင္ထဲထည့္
သိပ္ေပးထားမိသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္
လည္း ဒီလူသားကို ဆံုးရံႈးလုနီးနီးျဖစ္ခဲ့
ျပီးမို႕ အခုေနမ်က္စိေအာက္က ေပ်ာက္
သြားမည္ကို ေျကာက္တတ္ခဲ့ျပီ။
ရင္ခြင္ခိုမ်က္ႏွာနုစင္စင္မွ မေျခာက္တတ္
ေသးေသာ မ်က္ရည္လက္က်န္မ်ားကို
လက္ဖမိုးျဖင့္ပင္ ဖြဖြဖိကာ ဖယ္ရွားေပး
ေတာ့ အနည္းငယ္ လြန္႔လူးသည္။

"အိပ္ခ်င္အိပ္လိုက္။ ကြ်န္ေတာ္ ရွိတယ္"

ျကားေလေသြးမဝင္ရဲသည္ထိ တိုးကာ
ဖက္ထားမိသည္။ ဒီခႏၶာ၊ ဒီထြက္သက္ဝင္
သက္ နဲ႔ ဒီ ကိုယ္သင္းနံ႔ေလး။
ေျကာက္လိုက္တာ ။ ေနာက္တစ္ေခါက္
ေမ့သြားမည္ကို ေျကာက္သည္။ ႏြမ္းလ်
ေခြကာ အိပ္ေမာက်ေနသူ၏ မ်က္ႏွာကို
သာ တစိုက္မတ္မတ္မွတ္သားေနမိသည္

"ပင္ပန္းသြားျပီ..."

တိတ္ဆိတ္ေသာအခန္းထဲ အသက္ရႈသံ
ေလးကိုသာ တိုးညင္းညင္းဂီတသံပမာ
နားစိုက္ေထာင္ေနရင္း အခ်ိန္စက္ဝိုင္း
အျပင္ဖက္ လြန္ေျမာက္ေနမိသည္။ ထိုအခိုက္ ခ်စ္သူ႕ မ်က္ေတာင္လိပ္ျပာတို႕
လြန္႔လူးလာေလေတာ့မွ အခ်ိန္ယႏၱရား
ကိို သတိျပဳျကည့္ေတာ့ ခုႏွစ္စင္ျကယ္ပင္
သဘင္သိမ္းႏွင့္ျပီ။