ျမတ္နိုးေသာ္က အျကင္နာေဝ(မြတ်နိုးသော်က အကြင်နာဝေ)

အပိုင္း ၂၈

"တေခတ္"

တေခတ္၏ ညာဖက္နံရိုးျကားထိုးေဖာက္
ဝင္သြားေသာ ဓားဦးခြ်န္

"အား!"

ေသြးမ်ားစိမ့္ထြက္လာေသာ ေနရာ
အုပ္ကိုင္ရင္းလဲက်သြားေသာ တေခတ္။
အားလံုးတံု႕ဆိုင္းသြားခ်ိန္ လဲေနသူ
ထူမနိုင္ခင္ ေပြ႔ဖက္ရသည္။
အနီေရာင္ေသြးကြက္ျကီးသည္ အျဖဴ
ေရာင္ ရွပ္အေပၚစိမ့္ထြက္စြန္းထင္းလာ၏။စိုစိစိျဖစ္ေနေသာ ေသြးကြက္
သည္ သူ႔လက္သို႕ပါ စိုလာသည္တြင္

"တေခတ္ မျကည့္...မျကည့္နဲ႔"

တားေသာ္လည္း မမီလိုက္။လက္ေခ်ာင္းမ်ားျကားထိ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းယိုစီးလာ
ေသာ ေသြးစီးေျကာင္းကို ျကည့္ရင္း
မ်က္ေတာင္ဖ်ားေကာ့မ်ား ေမွးစက္
သြားေတာ့သည္။

"တေခတ္ တေခတ္...ဟာ! တေခတ္"

လႈပ္ႏိႈးေသာ္ငွား မထူးျခားစြာ ျငိမ္သက္
ေအးစက္ေနဆဲ။

"လာပါဦး။ ေသာ္ေရ...ေသာ့္ကို သြားေခၚ
ေပးျကပါ"

တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားျခင္း၏ ေနာက္ဆက္
တြဲသည္ စကားမ်ားကို ေရာေထြးေစ၏။
မ်က္ရည္သြန္းျဖိဳးျခင္းကလည္း မိုးေရ
ခ်ိန္အျမင့္ဆံုးသို႔ ေရာက္ေနသည့္အလား
ပတ္ဝန္းက်င္တစ္လံုးသဲသဲကြဲကြဲမျမင္
ရေတာ့။ သူ႔ပါးျပင္ေအးစက္စက္ကိုသာ
လူပ္ခတ္ႏႈိးေနမိ၏။

"ေငြျခဴး! "

စိုးရိမ္တျကီးေခၚသံႏွင့္ အနားေရာက္လာ
သူ၏ လက္ေမာင္းကို အားကိုးတျကီး
ဖမ္းဆြဲမိသည္။

"လုပ္...လုပ္ပါဦး။ ငါ့ တေခတ္ ငါ့တ
ေခတ္"

နာက်င္မႈေျကာင့္လား အလြန္အမင္းစိမ့္
ထြက္က်ဆင္းလ်က္ အိုင္စျဖစ္ေနျပီျဖစ္
ေသာ ေသြးေတြေျကာင့္ရယ္လားမသိ
ေကာင္ေလးမွာ ေပ်ာ့ေခြေနျပီ။

"ေငြျခဴး ငိုမေနနဲ႔"

ဝတ္လာေသာ ရွပ္အက်ီ ၤကိုခြ်တ္ကာ
ေကာင္ေလးဒဏ္ရာေပၚဖိအုပ္ခိုင္းထား
လိုက္သည္။

ေဆးရံုကားကို ေစာင့္ခ်ိန္မရွိေတာ့၍
ေပြ႔ခ်ီေတာ့ ေမွးစင္းေနေသာမ်က္ေတာင္
ရွည္မ်ား ပြင့္အံလာသည္။