ျမတ္နိုးေသာ္က အျကင္နာေဝ(မြတ်နိုးသော်က အကြင်နာဝေ)

အပိုင္း ၁၃

အပိုင္း ၁၃

၂၀၁၆၊ ဇန္နဝါရီ

၂၀၁၆၊ ဇန္နဝါရီ

"ပင္ပန္းေနတယ္ ဆိုလည္း ေျပာပါလား။ အရူးေလးလိုပဲ"

မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းမ်ားမွာ မေျခာက္ေသး။ တခ်ိဳ႕တစ္ဝက္မွာ ေမးဖ်ားေျပာင္ေျပာင္တြင္ ခိုသီးေန၏။

"ေယာက်္ားေလးျဖစ္ျပီး ဘာလို႕မ်ား ေကာ္ပတ္ရုပ္လို ေျပာင္ရွင္းရွင္းၾကီး ျဖစ္ေနရတာလဲ။ လူသား မဆန္လိုက္တာ"

တကယ္ ေမးဖ်ားခြ်န္ေလး၏ ေမႊးညင္းေပါက္မ်ားသည္ လြန္စြာက်ဥ္းေျမာင္းလ်က္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္၏

လကၡဏာရပ္မ်ား မရွိ။ ဒီေတာ့ မိ္န္းကေလးမ်ားၾကင္အင္ရွိလားဆုိေတာ့လည္း သူ႕ထံ ရွာမေတြ႕။

"ခင္ဗ်ားက အႏၱရာယ္မ်ားလိုက္တာ... "

ေမးဖ်ားေပၚမွ မ်က္ရည္ၾကြင္းက်န္မ်ားကို ဖယ္ေပးရင္း ေဆးရွိန္နဲ႕ မွိန္းေနေသးသူကို ေငးမိသည္။ ကိုယ္ေတာ့သိပ္မပူေတာ့ပါဘူး။

"ဒါ ေဝဟင္တို႕အိမ္လားမသိဘူး"

တံခါးေပါက္ဝမွာေန၍ ရုတ္တရက္ ေျပာလာေသာ အသံေၾကာင့္ နဖူးေပၚလက္တင္ကာ အဖ်ားတိုင္းမိေသာ လက္ကို ခ်က္ခ်င္းရုတ္ကာ လွည့္ၾကည့္ေသာ္လည္း မမီလိုက္ ။ ဖိနပ္ပင္ ခြ်တ္ေနေသာ မမ က ကြ်န္ေတာ့္ကို မ်က္လံုးအဝုိင္းသားႏွင့္ ၾကည့္ေနသည္။

အသံၾကားသျဖင့္ အပူေငြ႕မျပယ္ေသးေသာ မ်က္လံုးမ်ားသည္လည္း ပြင့္လာသည္။

"ေမလြင္... "

မထူနိုင္မထနိုင္အေျခအေနထိ မျဖစ္ေပမဲ့ ေဆးရွိန္မ်ားေၾကာင့္ ေမာေနသူကို ထူထေစလိုက္သည္။ ေမလြင္ဟူေသာ သူငယ္ခ်င္းသည္ သူ႕အေျခအေနျမင္သည္ႏွင့္ ညေနခင္းေနေရာင္ႏွင့္ အျပိဳင္ႏြမ္းလ်သြား၏။

"နင္ က်ဴတို လာမေျဖလို႕ ငါ စိုးရိမ္သြားတာ"

"အင္း ငါဖ်ားသြားတာ... "

သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ၾကားကြ်န္ေတာ္မေနတတ္။ သူဖ်ားနာျခင္းတြင္ ကြ်န္ေတာ့္ အျပစ္ေရာယွက္ေနသည္ဟုခံစားေနရသည္။ ကြ်န္ေတာ့္၏ တစ္ကိုယ္ရည္အိပ္ရာ အခင္းအက်င္းထက္မွ သူ႕ကိုၾကည့္ရင္း သူ႕သူငယ္ခ်င္းသက္ျပင္းခ်သည္။