ျမတ္နိုးေသာ္က အျကင္နာေဝ(မြတ်နိုးသော်က အကြင်နာဝေ)

အပိုင္း ၁၂

အပိုင္း ၁၂

၂၀၁၆၊ဇန္နဝါရီ

နားနားကပ္လ်က္ တတီတီျမည္လာေသာေၾကာင့္ မ်က္လံုးမ်ားက ခ်က္ခ်င္းပြင့္လာသည္။ အတင္းက်ံဳးထရင္းေနာက္ေဖးဆီမွ ၾကားေနက်ျဖစ္သည့္ အသံမ်ားကို နားစြံၾကည့္သည္။ ေအးေလ သူ႕ခင္မ်ာတစ္ခါတေလေတာ့လည္း အိပ္ခ်င္မွာေပါ့။ ဒီရက္ပို္င္းေတြအတြင္း သူလည္း မနားရ။ မနက္အေစာၾကီးထ ထမင္းခ်ိဳင့္ေတြအတြက္ျပင္ဆင္ေပးရ၊ ေက်ာင္းတက္ရ၊ ျပန္လာရင္ ေစ်းကို တစ္ခါတည္းဝင္ဝယ္ရေသးသည္။

ဒီေန႕ေတာ့ အရင္ ထမင္းအိုးအရင္တည္ေပးထားလိုက္မည္ဟုစိတ္ေကာင္းေလးဝင္ေပးလုိက္၏။ ဟုိေန႕က သူတို႕ေက်ာင္းက Tutorial ေတြအတြက္ ညဖက္ေတြမွာ စာဖတ္ေနရေသးသည္ထင္။ အခန္းမီးေရာင္ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မျငိွမ္း။ ထမင္းက်က္လို႕ ေရခ်ိဳးျပီးျပီ။ ကို္ယ္ေတာ္ေလးက စက္ေတာ္ေခၚေကာင္းဆဲ။ ကြ်န္ေတာ့္တစ္ေယာက္တည္းအတြက္ဆို အေၾကာင္းမဟုတ္။ ထမင္းနဲ႕ ရွဴးရွဲလက္ဖက္ ႏွစ္ထုပ္ေလာက္သာ ရွိရင္တစ္နပ္စာ သာသာယာယာျပီးသည္။ ခုက သူမ်ားပိုက္ဆံယူျပီး တာဝန္ယူလုပ္ေနတဲ့ အလုပ္။ သူ ဆက္အိပ္ေနလွ်င္ လူဆယ္ေယာက္ေက်ာ္ ထမင္းငတ္လိမ့္မည္။ မဟုတ္ေတာင္ ေက်ာင္းသြားဖို႕ ျပင္ဆင္စရာရွိတာေတြ ျပင္ဆင္ရမည္ မဟုတ္လား။ အခန္းထဲဝင္ႏႈိးရန္ ခန္းဆီးစကို ပင့္တင္ျပီးမွ လက္ျပန္ရုတ္လုိက္ရသည္။

"အစ္ကို...အစ္ကို ထေတာ့ေလ ။ ကြ်န္ေတာ္ ထမင္းအိုး တည္ေပးျပီးသြားျပီ"

ပင္ပန္းေနမယ္ဆိုတာ သိေပမဲ့ စာနာေသာ္လည္း မႏိႈးလုိ႕မျဖစ္။ သူ႕ ဟင္းေတြလည္း ကြ်န္ေတာ္မွ မခ်က္တတ္။

တံု႕ျပန္သံေလးပင္ မၾကားရ။

"ကိုေဝဟင္...အစ္ကို"

ဘယ္ေလာက္ပဲ အိ္ပ္ေရးမက္တယ္ေျပာေျပာ အခန္းေပါက္ဝ ေရွ႕မွ ေအာ္ေနတာေတာ့ မၾကားနိုင္စရာ

အေၾကာင္းမရွိ။ လိုက္ကာစ ဆြဲဖယ္ကာ အခန္းထဲဝင္ေတာ့ ပထမဆံုးေရာက္ဖူးေသာ သူ၏အခန္း။

ေမွာင္ျပီးက်ဥ္းေနေသာ အခန္းထဲတြင္ ျငိမ္သက္စြာေမွးစက္ေနေသာ ပါးလ်လ်ကိုယ္က ဇာျခင္ေထာင္