ျမတ္နိုးေသာ္က အျကင္နာေဝ(မြတ်နိုးသော်က အကြင်နာဝေ)

အပိုင္း ၁၀

အပိုင္း ၁၀

၂၀၁၄၊ ဇန္နဝါရီ

"ဒီေန႕ဘယ္လိုလဲ"

လြယ္ထားေသာ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ဆုိဖာေအာက္မွာတင္ပစ္ခ်ရင္း ေထြးေပြ႕ေပးရန္ကမ္းလင့္ၾကိဳေနေသာ

Ava ရင္ခြင္ထဲဝင္ေခြလိုက္သည္။ ျငိမ္သက္ေနေပးေသာ Avaသည္ သူ႕ေက်ာျပင္ကို ခပ္ဖြဖြပြတ္သပ္ေပး၏။

အဆင္ေျပသြားမွာပါလို႕ လည္း တိုးဖြဖြေရရြတ္ေနေသးသည္။ Ava ပခံုးေပၚေမးတင္ရင္းမွ အသံတိတ္မ်က္ရည္က်လာသည္။ Ava သည္ သူ႕ကို အေမတစ္ေယာက္လို ေႏြးေထြးမႈေပးနိုင္သည္ ။ သူငိုေတာ့ မငိုပါနဲ႕ဟု မေျပာသူ႕ေက်ာကိုပါ ပိုမိုေခ်ာ့ျမွဴပုတ္ေပးသည္။ သူတကယ္ ငိုဖို႕လိုေနတာကိုလည္း သူမသိတယ္။

ျပီးေတာ့ သူဟန္ေဆာင္ ျမိဳသပ္စရာမလိုတာလည္း Ava တစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္ေလ။ သူအဆင္ေျပေနပါတယ္လို႕ ဟန္ေဆာင္ထားျပစရာမလိုသူေပါ့။

"ေသာ့္ အေဖအတြက္ စိတ္မေကာင္းပါဘူူး"

သူ႕မ်က္ရည္ေတြကို လက္ဖ်ားေလးမ်ားႏွင့္ ျငင္သာစြာသုတ္ေပးရင္း ႏႈတ္ထြက္စကားျဖင့္ ႏွစ္သိမ့္မႈထပ္ေပး

သည္။ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ လုိက္ပါခံစားေပးေနေသာ သူ႕ခ်စ္္သူ။ သူ႕ကို ကံအေကာင္းဆံုးလူသားရယ္လို႕

ေတြးထင္ေနေစေသာ တစ္ဦးတည္းေသာ လူသားက Avaပင္။

"ေသာ္ မိသားစုျပန္ျပီလား"

ေက်ာင္းေခၚနာမည္ ရွိေသာ္လည္း သူ႕မိခင္ဘာသာစကားျဖင့္ ေပးထားေသာ နာမည္ကိုပါ ေခၚေပးတတ္သူကလည္း Avaပဲျဖစ္သည္။ သူေခါင္းညိတ္ျပေတာ့ သူ႕နဖူးျပင္မွ ဆံပင္ေတြကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းသပ္တင္ေပးေနသည္။ Ava၏ မ်က္လံုးျပာလဲ့လဲ့မ်ားသည္ နီလာျခယ္ကန္ေရျပင္တစ္ခုပမာ သူ႕စိတ္ကို ျငိမ္းခ်မ္းမႈေပးသည္။

"အားလံုးက ဘုရားသခင္အလိုေတာ္က်ျဖစ္လာတာပဲေသာ္...အားလံုး

အေကာင္းဆံုးၾကိဳးစားေပးခဲ့ၾကတာပဲေလ...

အိမ္အတြက္လည္း မပူပါနဲ႕။ အဘြားက စီးပါြးေရးေတြ မယိုင္ေအာင္ထိန္းေပးထားနုိင္မွာပါ"