Poza kontrolą [Kuroko no Basket]

Rozdział Pięćdziesiąty "Hanamiya Michiru"

Shuuzou miał wrażenie, jakby coś ciężkiego spoczęło na jego barkach. Co prawda, zmartwienia od dawna stanowiły element rutyny, do czego zdążył się po latach przyzwyczaić, ale tym razem potrzebował porozmawiać z kimś zaufanym. Telefon od ojca, który stał się wymówką, by opuścić hotelowy apartament, gdzie makijażystka i stylistyka zajęły się upiększaniem Michiru, niewiele pomógł. Chłopak nerwowo wchodził w tę i we wtę, poprawiając zaczesane do tyłu włosy, luzując i znów zaciskając krawat. Chociaż Nijimura, nieprzyzwyczajony do najwyższej jakości białego smokingu, jedwabnej, o ton jaśniejszej koszuli i eleganckich butów, wiedział, że wygląda dobrze, nie mógł się nie denerwować. Ten wieczór był ważny nie tylko dla jego partnerki, ale też dla niego z kilku, równie istotnych powodów. A konfrontacja z Hanamiyami dwa dni wcześniej nie ułatwiała zadania.

Z wahaniem wybrał na dotykowej klawiaturze numer najlepszego przyjaciela, przyłożył urządzenie do ucha, modląc się, by ten odebrał.

— Priwiet, Shuuzou! — po trzech sygnałach odezwał się głos zaskoczonego Ilyi. — Dawno żeśmy ze sobą nie rozmawiali.

— Wybacz, stary. Masz chwilę?

— Wreszcie wyrwałem się z sesji. Co się stało? — zapytał zmartwiony zdenerwowanym głosem bruneta. Młodzieniec wziął głęboki oddech, pozbierał myśli i krótko zrelacjonował wydarzenia ostatnich dni, z naciskiem na słowa wypowiedziane przez matkę Michiru. Siemoniew jak zwykle okazał się wyjątkowo cierpliwym słuchaczem, chociaż najwidoczniej praca musiała go zmęczyć. — Wiedziałem, że ze starymi małej jest coś nie tak, ale nie, że jej matka jest taką... za przeproszeniem, Shuuzou, kurwą.

— Nie jesteś odosobniony w swoim osądzie — stwierdził, unosząc lekko kącik ust.

— Też to zauważyłeś? — dopytał z zaciekawieniem.

— Moja mama powiedziała to już dawno temu — odpowiedział z dumą.

— Ale to nie z tego powodu dzwonisz, nie? Nie zostawiłbyś jej za wszelką cenę, zbyt długo o nią walczyłeś i kochasz ją, do cholery. Razem z Xen zbyt się staraliśmy, żebyście wreszcie zaczęli traktować się poważnie — przypomniał głosem matki karcącej nieposłuszne dziecko.

— I traktuję ją śmiertelnie poważnie.

— Ale...? — zachęcił.

— Ale chyba zapomniałem, do jakiej partii startuję — westchnął.

— Shuuzou, cholera jasna! — oburzył się. — Jeżeli sądzisz, że mała Michiru dba o to, czy jesteś księciem z bajki z milionem złotych monet, to udowadniasz, że w ogóle jej nie znasz. Ona nigdy nie patrzyła na to, skąd pochodzisz, ba, jej cała gadka o pieniądzach nawet nie ruszyła, nawet jej ojciec wziął cię w obronę! — sparafrazował przetoczoną przed chwilą opowieść przyjaciela. — To chyba najgłupsza wymówka, jaką usłyszałem z twoich ust w ciągu blisko dziesięciu lat naszej przyjaźni.

— Ilya, stary, nie o to mi chodziło. Oczywiście, że wiem, że jej to nie obchodzi, ale wiesz, jak to jest... nie chcę, żeby ktokolwiek wytykał ją palcami, bo wybrała mnie — przyznał z niechęcią, rozmasowując obolały kark. — Dzisiaj jest ten pieprzony bankiet, muszę się zebrać do kupy, bo będzie potrzebowała mojego wsparcia, a mnie dopadają wątpliwości.

— Wiem, wiem. Wdech, wydech — powiedział uspokajająco, mniej zdenerwowany. Znając Rosjanina, uznał, że unoszenie się doprowadzi jedynie do ostrej wymiany zdań, nie do rozwiązania problemu. — Twoja dziewczyna jest cholernie inteligentna i nie da się omamić pierdołami świata showbiznesu czy wielkiego hajsu. Nie potrzebuje znajomości, żeby być szczęśliwa. A ty dajesz jej to szczęście, idioto! Więc jeżeli jesteś pewien...