~SERSERİ~ YENİDEN YAZILIYOR

~SERSERİ~60

✳✳✳

Hatırlatma;
Okula geldiğimde kalbim küt küt atıyordu. Bahçede topluluk vardı. Direk oraya yöneldim. Tam da tahmin ettiğim gibiydi.

Ateş ve Onur ikisini ayırmaya çalışan İpek!

İkisi de ağız dalışına girmişlerdi. Ateş sinirlenmişti. İpek onu tutarken Onur'u da tutuyordu.

O anda Ateş Onur birbirlerine yumruk atıyorlardı. Bir kaç kişi izliyordu diğerleri de ayırmaya çalışıyordu.

O anda değişik bir şey oldu. Onur Ateş'e bir yumruk atacak iken İpek ortaya geçti ve Onur İpek'e yumruk atmıştı.

Herkes şok içindeydi. İpek yere düşmüştü. Ben bile şok içindeydim

..
Kafasından kanlar gelmeye başlamıştı. Ben korkmaya başlamıştım. Bacaklarım tır tır titriyordu. Hemen Ateş kucağına almaya çalışıyordu ki Onur "bırak lan kardeşimi."dedi. Tartışılacak zaman mıydı şimdi? Evet İpek'i sevmiyor olabilirdim ama onun hayatta olmasını istiyordum işte. Ne kadar çok eski sevgilimle çıkmış olsa bile onun ölmesini istemezdim.

O anda hocalar yanımıza geldi. Ambulansı aramışlardı. Çok geçmeden geldi. Zaten hastane çok yakındı.

Ambulanstan inen ilk yardım harekatı harekete geçmişti. İpek sedyede baygın bir şekilde yatıyordu. O anda yanıma Tuğçe ve Dilara da geldi. Onlar da durumu soruyordu diğer bir kaç görmeyen öğrenci gibi.

Ben anlatacak gibi değildim. Hala o görüntü aklımdan gitmiyordu. Onur bilerek yapmamıştı ama o bile çok zor durumda olmalıydı.

Bende hastanede onun yanında olsam belki de acısını biraz olsun hafifletebilirdim!

Koşa koşa okuldan çıktım. Ambulans çoktan hastaneye gitmişti ve onlarla birlikte giden Ateş Onur bir kaç kişi..

"Bizim de gelmemizi ister misin?"dedi Dilara düşünerek.

"Hayır gerek yok siz okulda kalın."dedim ve koşmaya devam ettim.

Hızlıca koşarken yorulduğumu fark ettim belki de o kadar iyi bir fikir değildi. Hem Ateş'te oradaydı. Kavga kesin olarak çıkacaktı.

Hastanenin önüne kadar koştum. Ellerimi dizime koyarak bir kaç saniye hareketsiz durdum. İyi olduğumu anlayınca içeri girdim.

Danışmana yöneldim. "Merhaba ben bir hastanın yakınıyım da kaç numara da kaldığını öğrenmek için geldim."

"Ad-soyad?"
"İpek Yalçın."
"273 numaralı oda 3.kat soldan ikinci kapı."
"Teşekkürler"dedim ve asansöre yöneldim. Annemlere haber verse miydim? Sonuç olarak Erkan Abinin kızıydı. Fakat Onur'a çok kızacaktı. Belki de şimdi sırası değildir diye düşündüm.

Asansörden indim ve danışmanın dediği tarafa yöneldim. Bir takım bekleyen insancıklar aman ne hoş?

Onur üzgünce oturuyor bir yandan da ağlıyor muydu?

Yanına yaklaştım. Fakat o ağlamaya devam ediyordu. Benim oturduğumu fark etmemişti bile. Ona sarıldım. O anda beni fark etti. Gözlerinde ki ışık beni mutlu etti.

O da sarılarak bana karşılık verdi. Sonra da bitirdik sarılmamızı.
"Ço..ok pi.şmaan..ı..m kee..ş.şke o At..eş ş.eer.efsii..zin..e gel..sey..d..i."dedi Onur kekeleyerek,ağlarken zor konuşuyordu. Onun için çok zor bir durumdu.