Kekre

16. Bölüm

Selamun aleyküm.

Bölüm şarkısı; Selda Bağcan/ Gesi bağları

🥀

"..ben senin kanına karışan kan olmak  istiyorum Gül güzeli."

🥀

Küçük bir çocukken çok korkardım. Yağmuru ne kadar seviyorsam gök gürültüsünden o denli korkardım. O kocaman yatakta sığınacak bir beden yoktu. Ablama gittiğimde koynuna almaz, kapıdan kovardı beni. Anneme gitmezdim. Babamsa evde olmazdı.

Kafamı yastığın altına sokar çizgi filmlerden ezberlediğim şarkıları söylerdim. Yahut ablamın dinleye dinleye bıkmadığı o garip şarkıları..

Bazen öyle uykuya sığınırdım. Bazen de gök ne zaman susarsa o zaman usulca kapanırdı gözlerim.

Şimdi gök gürlerken her seferinde irkilen bedenim cam kenarında öykece dikilmiş sokaktan geçen insanlara bakıyordu. Delfin gitmişti. Benimle irtibatını koparmayacağına söz vererek gitmişti. Amine'yse gecenin bu saatinde doğal olarak uyuyordu.

Telefonum çaldı. Arkamı dönerek masaya bıraktığım telefonu aldım. Yabancı bir numaraydı. Yana kaydırarak cevapladım aramayı. Kulağıma yasladım.

"Gülce.." Ablamdı. Kısık sesle konuşuyordu. Mırıltıyla cevap verdim. "Hmm." Derin bir soluk aldım. Bedenimi tekrar pencereye çevirdim. Gökyüzünde önce bir ışık huzmesi belirdi. Ardından sanki yeryüzünde olan bitenlere kızgınmışcasına bir kükreme duyuldu gökyüzünden. İrkildim.

"Uyuyamadın değil mi?.." ses etmedim. Konuşmaya devam etti. "Çok önceleri sen korkudan uyuyamayınca şarkılar mırıldanırdın. Ben o şarkılara ninniymiş gibi davranarak yorganıma sarılır usulca uyuyuverirdim. Bu gece bana kızgın olan kardeşimin o şarkılarına ihtiyacım var." Gözlerimi kapattım. Kalbi kırılmıştı. Kim kırmıştı ya da ablam neden kırmasına müsade etmişti bilmiyordum.

"Ben hâlâ aynı küçük kız değilim. Korkmuyorum." Güldüğünü işittim. "Yalan söylüyorsun." Ofladım. Gök bir kez daha gürlediğinde ben 6 yaşıma döndüm. Sanki pembe yorganının altına sığınmış ince sesiyle ağır türküler mırıldanan o küçük kız oluverdim.

"Gesi bağlarında dolanıyorum." Sesi kesildi. Benim sesim titremişti. Anılar defterimin karanlık bir sayfasında çıplak ayak dolanıyordum. Bir zamanlar Gesi bağlarında dolanmadan yarini kaybettiğini düşünenlerdendi o.

"Yitirdim yarimi aman aranıyorum." Bir hıçkırık sesi duydum. Bana ait değildi. Gözlerimi açtığımda o karanlık yorganın altında olmaktan korkuyordum. Ben kendimi arıyordum. O masum, saf çocuğu arıyordum.

"Bir çift selamına güveniyorum." Özlemiştim. Babamı, annemi ve çocukluğumu. Yanağıma aktı bir damla gözyaşı. Silmedim.

"Gel otur yanıma hallarımı söyleyim." O beni hiç sormamıştı. Elini kaldırıp bir kere başımı okşamamıştı. Kitaplarına dokunmama müsade etmemişti. Giysilerini giymeme izin vermemişti.

"Halımdan bilmiyor ben o yari neyleyim." Bu şarkıyı çok sık dinlerdi. Bu şarkı onun kendi dünyasında Cengiz abiye ithaf ettiği bir şarkıydı. Her bittiğinde tekrar başa sarar bir sigara yakarak dinlerdi.

Hıçkırıklarım şarkıyı yarıda kestiğinde içimde biriktirdiğim sözleri avucuna bıraktım.

"Sen beni hiç sevmemişsin abla. Sokaktaki bir kedi kadar bile. Karşı komşunun çocuğu kadar bile." Hıçkırdım. Gök gürledi benimle. Boşalırcasına yağmaya başladı yağmur.