"Canını yakmak istemiyorum ama beni zorluyorsun."
Yanaklarımdan bir yaş süzüldü.
"Senden nefret ediyorum." Kolumdan tutmayı bırakıp bedenimi hızla bedenine hapsetti. Kollarının arasında küçücük kalmıştım.
"Biliyorum ve senin de bilmen gerek."
Gö...
Hastaneden çıktığım da çıplak kalan koluma derin bir nefes alarak baktım, sonunda alçıdan kurtulmuştum. Kendimi hiç olmadığım kadar hafiflemiş hissediyordum. Birkaç haftadır çektiklerim beni oldukça yormuş ve uykusuz bırakmıştı, kolumun ağrısının yanı sıra geceleri beni uyutmamaya yemin etmiş gibi gözlerimi kapattıkça çığlık çığlığa tekrar uyanıyordum. Kabuslar peşimi bir türlü bırakmıyordu, o silah sesleri beynimin içinde yankılanıp duruyordu. İşin kötü yanı birçok kabusta da ailemi öldürdüğünü görüyordum. Ki bu her seferinde beni daha çok etkiliyordu, çok gerçekçiydi. Önümde duran Porsche ile düşüncelerimi bir kenara attım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kapıyı açıp içeriye girdiğim de Azra sürmeye başlamıştı. Buraya beraber gelmiştik, sonra da park yerine bıraktığı arabasını almak için gitmişti. O gün neler olduğunu anlatmış, Ateş'ten kaçarken ki kısmı anlatmıştım. Gülümseyerek açtığı sohbete katıldım, konuyu üzülmemem için açmıyordu bile. Sanırım mutluydum, çünkü Ateş'in yurt dışına çıktığını ve bir hafta sonra döneceğini öğrenmiştim. Şu birkaç hafta adını bile zarzor duymuş olmam benim oldukça yararıma olmuştu. Umarım hiç gelmez de böyle devam ederdim. Azra bir şeylerden bahsederken telefondan kıyafetinin resmini arabadan bana gösterdi. Oldukça güzel görünüyordu.
Akşam evlilik için bir yemek düzenlenmişti ve ben gitmek konusunda hiç üzgün değildim. Çünkü Ateş yoktu, bu harika bir şey. Öğrendiğime göre düğün gününe karar vereceklerdi. Bu nefesimi kesse de Ateş'in olmayacak olması bir nebze olsun rahatlatıyordu. Evin önünde durduğumuzda bakışlarım Azra'ya döndü, eve gidip hazırlanacaktı. Ona yaklaşarak sarıldıktan sonra arabadan inerek eve yöneldim. Ne giyeceğime dünden karar vermiştim, Canan teyzeyle konuşurken ağzı açık olan gardırobumdan birini seçmiştim bile. Siyahtı, siyah her şeye asillik katıyordu bu yüzden vazgeçilmezimdi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sade bir makyajın ardından tamamen hazır olduğum için çantamı elime aldım. Üstümde alyansım ve tektaşım dışında hiçbir aksesuar yoktu, genellikle takmazdım. Fakat yüzüklerim bence fazlasıyla eksikliği kapatıyordu, çok güzel bir uyum içerisindelerdi. Bakışlarımı alyansıma çevirip, elimle biraz çevirdim onu. Normal hayatımda da elimde yüzük olduğunda hep böyle yapardım, uğraşmayı seviyordum. Babamın adımı seslenmesiyle gözlerime bakmayı kesip kapıya döndüm. Kırgın bakıyordum ve bu mutsuzluğumun göstergesiydi. Kapıdan çıktığım anda yüzüme gerçekçi bir gülümseme yerleştirdim.
