ESİR

42.BÖLÜM

İyi okumalar canlarımmmm...

Canan teyzenin gözlerinden eksik olmayan yaşları akmaya devam ederken ben şaşkındım. Bu nasıl mümkün olabilirdi, Ateş'in ismini değişmiş olması hayrete düşürmüştü beni.

"İsmi nasıl değişebildi, bunu kim yaptı?"

İsim öylece kolayca değişemezdi. Tanıdık birinin parmağı vardı bu işte ve içimden bir ses bu ismi tanıdığımı söylüyordu. Canan teyze başını kaldırıp yüzüme baktı, acı dolu bakışlarında harlanan nefreti gördüm.

"O adam yaptı."

O adam dediği kimdi? Konuşmayacağını sansam da boğazını temizleyip yeniden konuştu.

"Ateş'in dedesi, Derin Kemal denen adam yaptı bunu oğluma."

Dahasını öğrenmek isterdim ama bu halini görmek istemiyordum. Elini hafifçe sıktım.

"Sizi üzdüğüm için özür dilerim, lütfen daha fazla ağlama."

Az önce tuttuğum elini şimdi o tutmuştu. Elimin üstüne elini koyarak gözlerimin içine baktı,hafifçe tebessüm etti. Karşılıksız bırakmayıp bende gülümsedim. Bir annenin bunları yaşaması hiç adil değildi ama adil olmayan en önemli şey ise Ateşimin başına gelenlerdi. Bunları öğrenmem lazımdı ama görünüşe bakılırsa ondan başka öğreneceğim kimse yoktu. Daha yeni bir araya gelmiştik ve kötü olmasını istemiyordum, bu yüzden bir süre daha öğrenmeden de dayanırım.

"Özür dileme güzel kızım, aksine Ateş'i tanımaya çalışman beni mutlu etti. Anlaşılan bir şeyleri yoluna sokmayı başarmışsınız."

Bu sefer elimi sıkan o oldu.

"Birbirinizi hiç bırakmayın."

Başımı eğerek net bir şekilde konuştum.

"Bırakmayacağız."

Küçük bir tebessümle beni kollarının arasına çektiğinde karşı koymadan ellerimi sırtına yerleştirdim.

"Ateş'in dedesi Ateş'i bizden yıllarca esirgedi, oğlum döndüğünde eski oğlum değildi. O adam sandığımızdan çok daha kötü ve acımasız biri kızım, oğlumuzu ondan koruyamadık. Oğlum geri geldiğinde onun adeta bir kopyası olmuştu, soğuk, sert ve canı yanmıyormuş gibi acımasızdı. Gün geçtikçe Ateş'in Derin ismine daha çok gömüldüğünü gördüm ama yapacağım hiçbir şey yoktu. Oğlumu benden almıştı, ona ulaşamadım."

Benden ayrılıp tekrar başını eğdi. Öğrendiklerim kaskatı kesilmeme neden olmuştu. Gözlerimi istemsizce büyüttüm.

"Ama ama bu çok saçma, neden bunu yaptı ki? O Ateş'in dedesi, bir insan torununa nasıl zarar verebilir ki?"

Benim dediğim de laf mı şimdi? Beni doğuran kadın bırakmış gitmişti, bence hayatta her şey olabilirdi ama Ateşin dedesine olan tavırları bunu bana sorgulattı.

"Babamla Kemal Bey'in arasında bir sorun vardı ama Selimle onları umursamayarak evlenme kararı aldık. Benim ailem arkamda dursa bile onun ailesi ayrılmamız için her şeyi yaptılar fakat birbirimizi hiçbir şekilde bırakmadık. Bizim hatamızı oğlum üstlendi. Eğer böyle olacağını bilseydim Selime evet der miydim bilmiyorum. Oğlumu bazen kabuslarından uyandırmak bana yaşamadığım eziyeti yaşattı. Çünkü Ateş ne yaparsam yapayım beni artık kendinden uzak tuttu. Hiç kimseyle bir daha eskisi gibi olmadı."

Gözlerime tekrar baktı, hemde az önce ki hüznü geride bırakacak kadar ışıltılı bakışlarla bakıyordu. Elini uzatıp saçımı okşadı, yutkundum. Annem gibi hissetmiş olmam normal mi?