ESİR

Veda

Başlığa bakıp üzülmeyin lütfen, bazı şeyleri yerinde bırakmak en iyisi.

İyi okumalar Ateşcancağızlarım...

-Anne?

-Efendim bebeğim?

-Annee?

-Bebeğim burdayım!

-Anneeeee!?

-Aysa bir kez daha bağırırsan varya!

-Ne yapacan, babam gibi mafyalığıma soyundun anne?

Kapının önünde başının yarısını çıkarmış bana gülüyordu. Tek kaşımı kaldırıp yatağın kenarını düzelterek kızıma döndüm.

-Baban fazla sessiz değil mi sence de?

Aysanın gülümseyen yüzü anında düştü ve açtığı kocaman gözleriyle hızla yanıma geldi.

-Bir şey mi dedi, bir şey mi duymuş? Anne biliyor mu yoksa!?

Kıkırdadım.

-Hiçbir şey söylemedi ama böyle olması daha dikkat çekici. Çünkü baban yanımda pek sessiz biri değildir.

Aysa dudağını büktü.

-Anne, babam beni öldürür.

-Bebeğim cidden...

-AYSA!?

Evi sarsan bağırışla gözlerimi kocaman açarak arkama saklanan Aysayı daha bir saklamaya çalıştım. Ateş asla çocuklarımıza sesini yükseltmezdi, bu da bir şeylerin olduğunu gösteriyordu.

-Anneee, babam öğrenmiş olabilir mi?

Derin bir nefes alıp kızımın elinden tutarak odadan çıktım. Aşağıda ölüm varmış gibi Aysa bana sıkı sıkı tutunmuştu. Bunun bu kadar hoşuma gitmesi ise muazzamdı.

-Sakin ol tatlım, belki de düşündüğümüz gibi değildir.

-Anne, lütfen beni teselli etmeyi bırak. Ikimiz de biliyoruz ki eninde sonunda öğrenecekti. Fazla bile sürdü.

-Sana söyledim, ona anlatman gerekiyordu.

Aysanın göz devirdiğini biliyordum.

-Bende diyorum ki bu adam niye bu kadını bu kadar çok seviyor!

Ona döndüm.

-Niyeymiş o?

Küçük bir çocuk gibi gözlerini açtı.

-Üzgünüm annecim ama çok safsın yaa, Allahtan babam gibi birini bulmuşsun da başına kötü şeyler gelmemiş.

-Aysa, deli etme beni. Seni babanın ellerine tek gönderirim bak.

Sırtıma daha sıkı sarıldı.

-Şaka yapıyorum annecim, olur mu öyle şey?

Salon görüş alanımıza girdiği anda ayakta sırtını bize dönük olan kocamla karşılaştım. Yıllar ondan hiçbir şey götürmemişti, hep yakışıklıydı.

-Ateş?

Ateş hızla bize döndüğü zaman gözlerinden çıkan alevlerin anlamını anlamıştım. Gözleri saliselik yumuşasa bile ardımda ki Aysayı görünce aynı haline dönmüştü.

-Aysa?

Sesinin bu korkutucu tınısını uzun zamandır duymuyordum, en azından bize karşı. Aysa arkamdan çıkmayacağına yemin etmiş gibi bir de konuşmuyordu.