ESİR

49.BÖLÜM

Medya:Duman..!

Bolümü yeniden yazıyorum, umarım bunda da sorun çıkmaz...

İyi okumalar bebeklerim...

Hayatın götürdükleri bazen getirdiklerinden fazla oluyordu. Arya için hayat hep götürdükleri fazla olmuştu, mutluluğu hiç görememişti. Peki bu hayat tam da ona mutluluğu doruğuna kadar verirken, şimdi geri mi alacaktı?

Arya gözünü çekemedi, karnına giren krampları ve boğazında ki yumru ona acı veriyordu. Ateş onu asla bırakmazdı ama ya ondan koparırlarsa, ya hayatını yeniden kaybederse ne olacaktı. Dolmuş gözleri ağlayamadı önce, beyni ve kalbi arasında savaş çıkmıştı. Düşüncelerini usul usul fısıldayan iç sesini duymamak isterdi ama acıya alışmış gibi sadece duruyor, az önce Ateşin götürüldüğü yere odaklanmıştı. Yutkundu ve sonunda sol yanağına düşen yaşı silerek arkasını döndü.

Aklında ne bebeği ne de düşük riski vardı, sadece Ateşe yetişmek istiyordu. Kimseyi umursamadan koşmaya başladı. Kolunu tutmaya çalışan ona bağıran kardeşini duymadı bile.

"Ablaa!"

O an elinin durduğu yeri düşündü, içinde Ateşten bir can taşıyordu. Duraksadı ve daha dikkatli yürümeye başladı ama adımlarını bir bağımlının attığı adımları gibi hissiz ve boştu. Ateşin ondan gitme düşüncesi o an her şeyden kötüydü, zorla sevmişti ama her şeyiyle sevdiğini onunla olduğunda anlamıştı. Onunla her şeyiyle bir bütündü. Peşinden gelenlerin hiçbirini gözü görmedi. Giriş kısmına yeni geldiğini fark etti, dönen kapıdan içeri giren kişiyle duraksadı.

Hiçbir şeyi göremiyor, duyamıyordu o an. Etrafında fısır fısır konuşan yüzlerce insanı bile göremedi.

Elinin yerini hiç değiştirmeden gördüğü kişiye doğru koştu. Aralarında on metre gibi bir fark olmasına rağmen Arya için o mesafe bir türlü bitmiyor gibiydi. Tam karşısında durduğunda derman arar gibi ardı ardına delicesine konuşmaya başladı. Kendisini bir anda ölmüş gibi hissetmesi normal mıydı?

"Duman, Ateşi götürdüler! Ateşi tutup götürdüler, benden aldılar onu! Bizden aldılar onu Duman!"

Yengesinin haline hüzünle baktı ve onu kendisine çekip kendi endişesini yok sayarak yengesini sakinleştirmek için saçlarını okşadı. Arya hıçkırarak ağlamaya başlamış, tanıdık biriyle biraz olsun rahatlamıştı ama Ateşi hiçbir şekilde görmeden içi rahat edemezdi. Duman etraftaki insanları yeni görüyormuş gibi kafasını onlara çevirdi. Konuştukları fısıltıdan çok artık uğultuya dönmüştü.

"Defolun gidin lan, işinize bakın!"

Dumanın sözleriyle herkes irkilmiş ve giriş kısmını ıssız hale getirdiler. Etrafta korumalar ve onları izleyen Savaş dışında kimse kalmamıştı ve birde onlara bakmamaya özen gösteren çalışanlar. Arya başını Dumanın göğsüne yaslayıp ağlamasını durdurmak için kendini tutmaya çalıştı.

"Duman onu bize getir."

'Biz...' diye takıldı Duman. Arya başını derin bir nefes alarak kaldırdı. Az önceki hâlinden biraz daha iyiydi. Duman anlamamış haliyle Aryaya baktı. Arya burnunu çekip ona buruk bir gülümsemeyle baktı.

"Duman ben hamileyim."

Duman bir an kalakaldı. Aryaya boş boş baktı, jetonu biraz geç olsa da düşmüş ve Aryaya tekrar ama az önceki halinden sıyrılmış bir şekilde sıkıca sarıldı. Dudaklarından çıkan sözlerden sonra ikisini gene bir durgunluk aldı.