Medyk ¦ Kabuto x Reader

¦33.¦ Zwiedzanko Wioski Liścia!

Jeszcze tego samego dnia, kiedy słońce zachodziło, ustępując miejsca na niebie licznym gwiazdom, stanęliście przed bramą Konohy. Cała Wasza trójka dostała po ochraniaczu Oto, plecak z potrzebnymi rzeczami i pieniądze, a to wszystko Kabuto wytrzasnął ze swoich zwojów. Ty dodatkowo otrzymałaś bandaże na przedramiona, zakrywając gojące się rany po wcześniejszym upadku.

— Oh, Kabuto-kun! — zawołał mężczyzna w budce strażniczej. — Długo cię nie było.

— Byłem na misji — powiedział z uśmiechem czterooki. Jego wyraz twarzy był tak szczery, że sama nie potrafiłabyś odszukać w nim sprzymierzeńca Orochimaru. — Trochę to potrwało, ale w końcu jestem.

— Lepiej dzisiaj, niż później — odezwał się drugi, z bandażem na nosie. — W końcu jutro już jest finał egzaminów na chūnina. W drugim pojedynku ma walczyć Sasuke Uchiha.

— Kto jest jego przeciwnikiem? — spytał, podając Wasze fałszywe dokumenty do sprawdzenia. Wydawał się zainteresowany tym tematem, chociaż wiedziałaś, że doskonale zna wroga Uchihy.

— Gaara z Sunagakure — powiedział pierwszy. — Podczas drugiego etapu wrócił do wieży z oboma zwojami już pół godziny od rozpoczęcia.

— Nowy rekord? — Yakushi odebrał pozwolenia na przebywanie w wiosce i podał je Wam. Starannie schowałaś je do plecaka.

— Żeby tylko!

— Bez żadnego zadrapania. — Drugi pochylił się i powiedział to tak, jakby była to wielka tajemnica. Kabuto rozszerzył oczy w zdumieniu.

— Ile on ma lat?

— Trzynaście, jego rówieśnik — odpowiedział strażnik. Pokręcił głową.

— Jakie teraz to są dzieci utalentowane — powiedział, po czym uniósł głowę z uśmiechem. — To ja lecę się zameldować Hokage-sama!

— Spotkajmy się jutro na egzaminie! — zawołali, ale Wy już szliście w kierunku hotelu. Podeszłaś bliżej chłopaka.

— Jesteś tutaj lubiany — szepnęłaś.

— To tylko Izumo i Kotetsu, ich łatwo wykiwać — odparł, jakby znużony. — Ogólnie ludzie są głupi.

Kiwnęłaś głową. Ciebie też uważał za głupią?

— Pamiętajcie o planie — powiedział, dając Wam klucze do dwóch pokoi: jednego dwuosobowego dla Shikaia i Fusagaru oraz jednego osobnego dla Ciebie. — Nie nawalcie.

— Jasne, bo jesteśmy do tego zdolni — odpowiedział ironicznie lodowiec. Przytaknął jednak i udał się do pokoju, a zaraz za nim Fusagaru. Sięgałaś już do klamki, kiedy Kabuto pochylił się i szepnął Ci do ucha:

— Przyjdź wcześniej — powiedział, a Ty wzdrygnęłaś się, czując jego ciepły oddech na swojej skórze. Kiedy się oddalił, Ty jeszcze stałaś jak sparaliżowana.

— Nikogo nie było na korytarzu, wcale nie musiał szepczeć — warknęłaś pod nosem i zamaszyście otworzyłaś drzwi.

W tym momencie byłaś niesamowicie poirytowana. Nie miałaś pojęcia, dlaczego, ale niezwykle wkurzyło Cię nieszanowanie Twojej przestrzeni osobistej przez Kabuto. Z irytacją wykonałaś wieczorną toaletę i położyłaś się spać w futonie. Usnęłaś z myślą, że jutro wykonasz swoją pierwszą misję.

Obudziły Cię promienie słońca. W pokoju zdecydowanie było jasno. Byłaś zupełnie nieprzyzwyczajona do tego rodzaju rzeczy. W kryjówce Orochimaru ilość światła regulowały pochodnie, a godzinę wskazywał zegar. Teraz jednak nie potrafiłaś określić czasu. Może była już dziesiąta? Spojrzałaś na zegarek obok regału z książkami.

— A nie, jednak szósta — mruknęłaś do siebie pod nosem. Rzuciłaś się z powrotem w futon, ale nie potrafiłaś usnąć. Do trzeciego etapu egzaminu zostało pięć godzin, ale zakładając, że musisz być tam wcześniej, do dyspozycji miałaś cztery godziny.

Leniwie ubrałaś się w swój zestaw, który znacznie zmienił się przez ostatnie pół roku. Miałaś wolną rękę w kwestii ubioru i nie musiałaś ubierać się w tamten strój z samego początku. W ciszy zjadłaś śniadanie, zamknęłaś mieszkanie i zapukałaś do drzwi sąsiedniego pokoju.

Odpowiedziała Ci głucha cisza. No tak, przecież, że Shikai i Fusagaru będą jeszcze spali o tej godzinie. Przynajmniej ten drugi, zdecydowanie wyglądał na takiego śpiocha. Lodowiec natomiast sprawiał wrażenie osoby, która na sen przeznacza bardzo mało czasu.

Dlatego też zdziwiłaś się, gdy nagle w drzwiach stanął tytan. Spojrzałaś na niego zdziwiona, a za jego plecami zdołałaś dojrzeć sztangi oraz rozwalonego na pół dywanu śpiącego Shikaia. Zamiast jakiegokolwiek przywitania z rana stać Cię było tylko na:

— Co mu się stało? — Wskazałaś palcem na białowłosego. Starszy odwrócił głowę, aby spojrzeć na swojego ucznia.

— Wczoraj się wkurzył, bo zabroniłem mu wziąć jego kosy i nie miał z czym spać, więc fochnął się i próbował czuwać całą noc na dywanie — wyjaśnił z uśmiechem. — Ale, jak widzisz, nie dał rady.

— Ou. — Nie bardzo wiedziałaś, co powiedzieć. — Ja tylko chciałam dać znać, że wychodzę na spacer.

— Nie zgubisz się? — Uniósł brew z powątpiewaniem.

— Postaram się — powiedziałaś i zniknęłaś mu z oczu. Opuściłaś hotel i ruszyłaś przed siebie, gdzie Cię tylko nogi poniosły.

Nie było dużo ludzi o tej godzinie. Wiatr poruszał liśćmi, powodując szelest, słońce oświetlało swoimi promieniami uliczki wioski, a Ty podziwiałaś widoki. Konoha była piękna. Świat był piękny. Po co niszczyć piękno?

Nie zastanawiałaś się nad tym długo, bo poczułaś kuszący zapach jedzenia. Natychmiast podążyłaś w tamtym kierunku. Szczerze, miałaś już dosyć diety ryżowo-zupnej, a to była najlepsza okazja na napełnienie żołądka czymś innym, niż potrawy Tsubo.

— Co podać? — spytał pomarszczony mężczyzna za ladą. Twój rozbiegany wzrok trafił na zawieszone na ścianie menu i poprosiłaś o pierwsze danie z listy. Już po chwili delektowałaś się smakiem tradycyjnego ramenu.

— Cześć, staruszku. — Miejsce obok Ciebie zajął jakiś blondyn z posępną miną. Ubrany był w rzucający się pomarańczowy dres i zdecydowanie był w dobrych stosunkach z właścicielem Ichiraku Ramen.

— Coś się stało, Naruto? — spytał mężczyzna. — Walczysz pierwszy, prawda? To już za dwie godziny. Postawię ci ramen na koszt firmy.

Odłożyłaś pustą miseczkę i wtedy zdałaś sobie sprawę z tego, co tamten powiedział. W pośpiechu zostawiłaś pieniądze i wybiegłaś. Miałaś ledwo ponad godzinę, aby stawić się na miejscu!

Zaczęłaś w panice biegać po uliczkach, ale za nic w świecie nie potrafiłaś znaleźć właściwej drogi. Traciłaś tylko czas, kręcąc się po uliczkach. Już traciłaś nadzieję na dotarcie do hotelu po rzeczy, gdy nagle zaczepił Cię chłopiec.

— Panienka się zgubiła?

Miał długie, brązowe włosy i jasną twarz. Natychmiast odwróciłaś wzrok od niecodziennie wyglądających tęczówek w kolorze pomarańczowym. Na sobie miał jasnoszary podkoszulek, ciemnoszare, zbyt duże spodnie i granatowe sandały shinobi. Zarzucał na siebie pomarańczową bluzę z czarnym kołnierzem, rękawami i kieszeniami. Na dłoniach miał czarne rękawiczki bez palców. Ochraniacz na czoło z symbolem Konohy zakładał jak opaskę. Mógł mieć może trzynaście lat.

— Szukam drogi do tego hotelu naprzeciwko stadionu — powiedziałaś ze ściśniętym gardłem. Ostatnia nadzieja!

— Właśnie tam zmierzałem. — Uśmiechnął się. — Zaprowadzę panienkę.

Kiwnęłaś głową na zgodę i zaczęłaś z nim iść.

— Jestem [imię] z Otogakure — przedstawiłaś się. Po chwili prawie umierałaś na zawał, gdy ten powiedział:

— A ja Lotus Yakushi. 

¦°¦°¦°¦°¦

To jest pewnie najnudniejszy rozdział w tym ff. Nie mam weny i to idealnie odzwierciedla mój humor dzisiaj.