Aşkın imkansızlığı kalplere dokunup, kimseyi bu kadar acıtmayacaktı.
İntikamın soğukluğu damarlarınıza sokulup, sizi hiç böyle üşütmeyecekti.
Ve olağanüstü yetenekler zaaflara kurban olurken, okurlar yerinde duramayacaktı.
Mantığıyla aşk arasında...
Pusula instagram sayfasını takip edip bana destek olun lütfen. ⬇️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Toprak vasıtasıyla sahip olduğunuz vücut yine toprak aracılığıyla siliniyor yeryüzünden. Ölüm en beklemediğiniz anda en beklemediğiniz kişinin nefesine biniyor. Annemi kaybedişimin üzerine seneler devrilmesine rağmen yetmiyordu içimde ki acıyı söndürmeye.
Çoktan toprağa karışıp yitip giden annemin anıları silinmiyordu. Zihnim onları ilk gün ki kadar taze tutmakta kararlıydı. Kalbimde ona eşlik eder şekildeydi ve daha yeni varlığını fark ettiğim yeteneğim bana hiç yardımcı olmuyordu. Her şey kafamın içerisinde o kadar berrak halde canlanıyordu ki bazı zamanlar aklı dengemden şüphe ediyordum.
Şüphe ettiğim bir diğer konu ise annemin kaybetmeseydim bu kadar değerli olur muydu?. Ölüm beni onun kolları arasından çekip almasaydı genzim kokusuna doymuş nefsim şefkatinden yoksun olmamış olsaydı annemi bu kadar sever miydim?
Eğer şuan annem yaşasaydı yine soğuk elektronik camların ardında ki görüntüsüne böyle bakabilir miydim?. Bakmazdım. Gerçekliğinin doygunluğunu yaşarken bunu yapmazdım ve annem hayatta olduğu için bu koltukta oturmaz bu odada olmaz en önemlisi bu teşkilatın içinde yaşıyor olmazdım.
Olmazlarımın arasında ki en güzel olur ise Amir'di. Eğer annemin ölümüne sebep olmamış olsalardı fakat herkesin canını yaksalardı şimdi ki kadar istekli olur muydum burayı başlarına yıkmaya...bilmiyorum.
Binlerce renk pigmenti hafif karıncalı ekranda canlanmaya başladığında ışıklar donattı karanlık odayı. Oturduğum berjere gerginlikle geriye yaslandığımda bekliyordum.
Annem evinde daima eski moda eşyalar kullanır onların daha samimi olduğunu söylerdi. Bunu nereden hatırlıyordum bilmiyorum fakat emindim böyle düşündüğüne. Çünkü yeşil kadifeden yapılma eski ikili koltukta oturuyordu annem.
Saçları dalgalı şekilde omuzlarına serpilirken uzun kirpiklerinin örtmeye yetmediği gözleri ekrana bakıyordu. Şişliği olmayan karnının üzerinde dolaştırdığında elini evde ses olmamasından yalnız olduğunu anlamıştım.
Yüzünden düşürmediği mütevazi gülümsemesiyle sevdi karnını ve konuşmaya başladığında kanım dondu. Sesi titretmişti vicdan yüklü evlerimin kapılarını.
"Bu videoyu henüz karnımda fasulye tanesi kadar olan kızım için çekiyorum." dediğinde kibarca elbisesinin eteğini düzeltti.
Benim annem edep denilen kelimenin bedene bürünmüş haliydi, "Eğer bunu izliyorsan kızım ben hayatta değilim demektir. Sanırım babanla içerisinde olduğumuz bu durumda daha fazlasını yapmaya gücümüz yetmez."
Gözlerinden sızarak güzel yüzünü ıslatan gözyaşlarını silmeden ekrana baktı. O benim aksime daha duygusaldı kolay ağlayabilen yapısı vardı ve onun için ağlamak hiçbir zaman zayıflık göstergesi olmadı.
