Aşkın imkansızlığı kalplere dokunup, kimseyi bu kadar acıtmayacaktı.
İntikamın soğukluğu damarlarınıza sokulup, sizi hiç böyle üşütmeyecekti.
Ve olağanüstü yetenekler zaaflara kurban olurken, okurlar yerinde duramayacaktı.
Mantığıyla aşk arasında...
Pusula instagram sayfasını takip edip bana destek olun lütfen. ⬇️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kurşun kağıtta parçalanırken,
Azrail bir nefes için daha cüppesini kuşanırken,
Kışın soğuğun da soluklar havaya karışırken,
Tek gece de bir kız çocuğu kadın olmayı öğrenirken,
Gerçekler bulacak seni.
Yaralarını saracak hekimini bulamazken,
Dünya'da toprağın kabul etmeyeceği insanlar varken,
Gafletin azameti üzerine çökmüşken,
Savaşacak gücü iliklerinde bulmuşken,
Gerçekler bulacak seni.
Sessizliğin kollarında gün akşama varmış bende öğrendiklerimi hazmetmekle uğraşmıştım. Can'a yumruk attığımdan dolayı kabuklu yara tutan parmak boğumlarıma baktım. İnsanın içinde ki yaralarda bu kadar kolay sarılıp kapanabilir miydi.
Dalgın bakışlarım karşımda bana beklentiyle bakan daha teyzem olduğunu birkaç saat önce öğrendiğim kadına kaydı. Gözlerinin nemi kurumamıştı ağlamaya devam etmese de.
Benim için annem için bizim için ve tüm dünya uğruna yaptığı bu fedakarlık için ne söylenebilirdi bilmiyorum sesim bir kapana sıkışmışta beynimin düşünen kısmı felç geçirmiş gibi hissediyordum.
"Çok mu kötü gözüküyorum?" diye sorduğunda Amina yüzümdeydi gözlerini.
"En az benim kadar." dediğimde kollarımı kendime sarmış çöken karanlığın kuşatıcı halini seyrediyordum.
"Sen annene benden daha çok benziyorsun Mislina,"dediğinde Amina harelerim çehresinde dolaştı.
Buruk tebessümünün asılı durduğu dudakları canlandı,"Esila'yı senin kadar bende özlüyorum ancak ben özleyince sana bakıyorum sende aynaya bak."
Söylediklerini anlayamıyordum bir türlü sonuçta düşman bildiği adama aşkla bağlı olan kişi bendim. Yeri gelse onun uğruna de canımı ortaya koyardım inkarım yoktu. Böyle karakterde olan benim için anneme benzetme yapması mantıksızdı zannımca.
"Ben anneme benzeyemeyecek kadar babamın kızıyım çünkü aynaya baktığımda bir kadın değil düşmana doğrultulmuş namlu görüyorum." dediğimde sesimin volümü cümlemin sonunda kısılmıştı.
Amina söylediklerimden ötürü endişeyle yerinden kalkıp yanıma doğru geldiğinde elinin birini omzuma bıraktı. Mesafeli bir insan olduğumdan ve şuan durumumuzdan dolayı bana yaklaşmakta çekincesi olduğunu hissedebiliyordum.
İyide yapıyordu daha bir şeyleri hazmedememişken yoğun ilgi beni beter hale getirebilirdi.
"Sen belki bir namlu olabilirsin Mislina ama silahın mermilerin değil kelimelerin," derken yüzünde yılların tecrübesinin vermiş olduğu manidar bir gülüş mevcuttu, "Amir ise kelimelerinin en büyük kurbanı."
