ေကာင္းကင္ဘံုအား ဆန္႔က်င္၍ စာစဥ္(၁) မွ (၇)

အပိုင္း(၄)ဆန္းၾကယ္ေသာ အနက္ေရာင္ အတြင္းအားမ်ား

အပိုင္း(၄)ဆန္းၾကယ္ေသာ အနက္ေရာင္အတြင္းအားမ်ား

က်န္းရီသည္ ေျမျပင္ေပၚတြင္ နာက်င္မႈႏွင့္ လူးလိမ့္ေနေသာ က်န္းေပါင္ကို ေၾကာင္တက္တက္ျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ေနမိခဲ့သည္။ တစ္ခဏမ်ွၾကာသည္အထိ ဘာျဖစ္သြားခဲ့သည္ကို ႏွစ္ေယာက္လံုး သေဘာမေပါက္ခဲ့ေသး။

ေကာင္းကင္ၾကယ္တာရာနယ္ေျမတြင္ သိုင္းပညာကို လူတိုင္းနီးပါး ေလ့က်င့္ၾကသည္။ သိုင္းပညာသင္တန္းေက်ာင္းမ်ားသည္လည္း ဝါစဥ္အနိမ့္အျမင့္စနစ္ကို သင့္ေတာ္သလို ခြဲျခားသတ္မွတ္ထားခဲ့သည္။ အနိမ့္ဆံုးအဆင့္မွ အျမင့္ဆံုးအဆင့္သည္ သ႑ာန္သံုးဆင့္ အသြင္ေျပာင္းျခင္းအဆင့္၊ ခရမ္းေရာင္နန္းေတာ္႐ွင္အဆင့္ႏွင့္ စိတ္ဝိဥာဥ္ေမ်ာလြင့္ ခရီးသည္အဆင့္ ဟူ၍ျဖစ္သည္။ ထိုအဆင့္သံုးခုတြင္ အဆင့္တစ္ခုခ်င္းစီကို အတြင္းအား စုေဆာင္းႏိုင္သည့္ပမာဏအရ အဆင့္ငယ္ကိုးဆင့္ ထပ္မံခြဲျခားထားခဲ့သည္။ အဆင့္ငယ္တစ္ခုႏွင့္ တစ္ခု၏ အင္အားသည္လည္း အလြန္႔အလြန္ ကြာျခားေပသည္။

သ႑ာန္သံုးဆင့္ အသြင္ေျပာင္းျခင္း ပထမအဆင့္တြင္႐ွိေသာ သာမန္လူတစ္ေယာက္သည္ ျမင္းတစ္ေကာင္ႏွင့္ ညီမ်ွေသာ ခြန္အား႐ွိသည္။ ထိုသူသည္ ေက်ာက္တံုးတစ္ခုကို တစ္ခ်က္ထဲႏွင့္ ခြဲႏိုင္စြမ္း႐ွိၿပီး ၇၂ကီလိုဂရမ္ အေလးခ်ိန္ကို အလြယ္တကူ မ,ႏိုင္ေပသည္။ သ႑ာန္သံုးဆင့္ အသြင္ေျပာင္းျခင္း ဒုတိယအဆင့္ သိုင္းပညာ႐ွင္ က်န္းေပါင္သည္ ျမင္းႏွစ္ေကာင္စာ ခြန္အား႐ွိၿပီး ၁၄၄ကီလိုဂရမ္ အေလးခ်ိန္ကို မ,ႏိုင္ေပသည္။

သက္႐ွိႏွစ္ဦးသည္ ခႏၶာကိုယ္အေလးခ်ိန္မတူရာ ခြန္အားအရာတြင္လည္း ကြာျခားခ်က္႐ွိမည္မွာ မလြဲဧကန္ေပ။ သို႔ေသာ္ ထိုျခားနားခ်က္သည္ သာမန္အားျဖင့္ လ်စ္လ်ဴ႐ႈႏိုင္ေပသည္။

သို႔ရာတြင္ က်န္းရီသည္ က်န္းမိသားစု ေရဓာတ္က်င့္စဥ္မွ အတြင္းအားမ်ားကို ၇၂ကီလိုဂရမ္႐ွိ အားႏွင့္ အလ်င္စလို လည္ပတ္ေစခဲ့ရာ ၎သည္ အမည္မဲ့က်င့္စဥ္မွ အနက္ေရာင္ အတြင္းအားတစ္စုႏွင့္ မေတာ္တဆ ေပါင္းစပ္သြားခဲ့သည္။ ႐ိုက္ခ်က္တစ္ခုသည္ပင္ က်န္းေပါင္ကို ေနာက္သို႔ ေပငါးဆယ္ခန္႔ လြင့္သြားေစရန္ လံုေလာက္ခဲ့သည္။