Broken by you

Deel 1

Ik moet zowat het enige meisje ter wereld geweest zijn die niet wist wie Louis Tomlinson was.
Tot ik hem tegen het lijf liep. Letterlijk...

Het was één van die natte aprildagen. Hoewel het amper 8u was, was mijn dag al een hele tijd bezig.
Ik was vanmorgen al door de barre regen met Doggy, mijn hond, naar Central Park geweest en had mijn dagelijkse koffie uit Starbucks al binnen. En ondanks zo'n opkikkertje -met bijhorende American Cookie!- voelde ik mij belabberd.
Ik had de veel te grote donkerblauwe trui die mijn ex-vriendje ooit had achtergelaten aangetrokken, had mijn haar in een knotje gedaan en zette m'n knalroze hoofdtelefoon op.
Ik wilde een nieuwe poging ondernemen om een frisse neus te halen en besloot nog een toertje te gaan lopen in het park. Dat ik daarbij opnieuw langs Starbucks zou passeren en de heerlijke geur van de verse cappuccino's zou kunnen opsnuiven, was mooi meegenomen.
De regen druppelde zacht op mijn gezicht, maar het deerde me niet. Ik luisterde naar de ruwe stem van Robbie Williams die voor de derde keer al "Rock DJ" zong door mijn hoofdtelefoon. Ik was wég van Robbie! Hij was helemaal het soort man waar ik voor viel: ruw, ruig en een tikkeltje gestoord. En hij mocht er best zijn!
De beats van "Rock DJ" verdwenen plots in het niets toen ik enkel nog gegil hoorde. Ik zette mijn hoofdtelefoon af en keek in de richting van het geluid. Een honderdtal jonge meisjes, of misschien wel tweehonderd, scharrelden zich rond 2 donkere, zware auto's. Het leken wel kleine tourbusjes en even hoopte ik Robbie Williams uit één van de auto's te zien stappen. Maar dan bekeek ik de meisjes aandachtig en zag dat ze iets te jong waren om Robbie leuk te vinden. Ik schat hun gemiddelde leeftijd op 14, daartegenover leek ik met mijn 21 jaar een oude vrouw te zijn! Ik bleef even staan en probeerde te kijken wie er zou uitstappen. De busjes hielden halt net voor de ingang van het Grand Hotel. Ik liep hier dagelijks voorbij en het was niet de eerste keer dat er celebrities arriveerden, maar de massahysterie die er vandaag was, had ik nooit eerder gezien.
De deuren van de busjes gingen open en het gegil werd zo mogelijk nog luider. Ik zag een heleboel smartphones de lucht ingaan om foto's te trekken, er werd geduwd en getrokken, enkele meisjes begonnen te huilen van geluk en eentje schreeuwde "Harry, ik wil jouw kind!". Ik vond het best amusant, al kon ik niet bedenken wie die Harry was. Van waar ik stond, kon ik ook helemaal niet zien wie er exact uit de busjes stapten. Uit het eerste busje stapten een blonde jongen, eentje met zwart haar en eentje met een grote bos krullen. Ik kon enkel hun achterkant zien, maar dat was zelfs al voldoende voor de meisjes die plots van achter mij opdoken, me omver duwden en zonder nadenken de straat overstaken. Het verkeer in New York City, en dan vooral aan de ingang van het Grand Hotel, is gelukkig voorzien op jonge grietjes.
Ik krabbelde overeind, schikte mijn kleren  en besloot door te lopen. Wat kon het mij ook schelen wie er was? Ik zou het morgen wel in de newspaper lezen. Maar dan bedacht ik me en bleef staan. De laatste keer dat ik ongeinteresseerd verder liep, bleek later dat het Elton John was die in het Grand Hotel logeerde. Katie, mijn beste vriendin, had me dagenlang genegeerd omdat ik niet was blijven staan. Zij is een grote fan van Elton John en zou er alles aan gedaan hebben om dicht bij hem te komen. Toen ik haar vertelde dat ik op vijf meter van hem had gestaan, had ze kwaad geroepen dat ik misschien eens wat meer interesse moest tonen. Interesse in wie of wat dan ook.
Het gegil achter mij was nog niet gedempt, integendeel. Toen ik mij omdraaide zag ik dat het aantal meisjes ondertussen gretig verdubbeld was. Van de krullenbol en zijn gezelschap geen spoor meer, en ook de twee auto's reden stilaan weg. Ik liep af op een klein groepje meisjes aan de overkant van de straat en vroeg hen wie die mensen waren uit de auto's. Ze keken elkaar aan en bekeken mij dan van kop tot teen.
"Van welke planeet kom jij?", vroeg één van hen. "Dat was dus wel One Direction, hè!"
Zodra ze de naam van de groep uitsprak, begonnen de meisjes naast haar luid te gillen. De andere meisjes aan de ingang van het Grand Hotel gilden spontaan mee.
Ik zette mijn hoofdtelefoon op en wilde hier zo snel mogelijk vandaan geraken. Weg van het gegil en de hysterie, weg uit de regen.