Moje Grube Życie

61. Takiego Cię chcę.

Ewelina

  - Adam!
  - Co, Maleńka? - wchodzi do garderoby w samych bokserkach, myjąc zęby.
  - Nie mogę znaleźć kilka moich ciuchów. Masz coś z tym wspólnego? - pytam podpierając boczki.
  - Ja? Szkąd. - sepleni przez pastę, uśmiechając się perfidnie.
  - Radzę Ci, oddać je po dobroci. - syczę zła.
  - Bo co...? - wyszedł do łazienki.
  - Adam, do jasnej cholery! Nie zachowuj się jak dziecko! - wrócił. - Ja potrafię zdzierżyć to, że za wszystko płacisz sam, więc bądź honorowy i nie wtrącaj się w moją garderobę.
  - Coraz bardziej się odkrywasz. Nie podoba mi się to.
  - A, tu Cię boli! Dlatego nie pozwalasz mi się odchudzać, żebym nie kupowała i zakładała tego, o czym marzę! Tak?
  - A może być jeszcze gorzej?
  - Uwierz może, ale ja taka nie jestem! To są zwykle ciuchy na lato. - wzdycham. - Rozgryzłam Cię. To gadanie "Podobasz mi się taka jaka jesteś". - rozciągam dolną powiekę w dół. - Jedzie mi tu czołg?
  - Jedzie. - syczy, po czym otwiera szufladę z moimi rzeczami. - Naprawdę mi się podobasz.
  - Ostrzegam Cię, Winer. Jeszcze jeden taki numer, a tak mnie popamiętasz, że aż Ci się odechce żeniaczki ze mną. - grożę mu palcem, na co on się uśmiecha.

Ignorując go, składam swoje ciuchy i pakuje do drugiej walizki. Zabieram prawie wszystko, bo nie wiadomo jaka będzie pogoda, przez tyle dni.

Kątem oka widzę, jak nadal stoi w drzwiach.

  - Spakować Cię, czy sam to chcesz zrobić?
  - Sam to zrobię.
  - Dobrze. - siadam na walizce i zamykam zamek. - Łazienka wolna?
  - Zawsze jest wolna. - uśmiecha się. Mijam go i migiem zamykam się w łazience. Jak tylko przekręcam zamek, od razu łapie za klamkę. - Nie zrobiłaś tego.
  - Zrobiłam. - ściągam z siebie piżamę.
  - Ewela... otwórz.
  - Nie, nadal mam nerwy.
  - Nie wygłupiaj się, mała. Otwórz.
  - Idź się pakować.

Biorę szybki prysznic, po nim suszę włosy i robię loki prostownicą. Na koniec lekki makijaż i pakuje swoje rzeczy do podróżnej kosmetyczki.

Owinięta samym ręcznikiem, otwieram drzwi. W jednej chwili jestem spowrotem wepchnięta do łazienki i przygnieciona do szarych płytek.

  - Nigdy nie zamykaj się przede mną. - mówi, opierając czoło o moje.
  - Musiałam mieć chwilę dla siebie.
  - Aż tak Cię to zdenerwowało?
  - Tak, bo ja jestem grzeczna i nie marudzę Ci na każdym kroku, że wydajesz pieniądze, a nawet nie wiem czy zauważyłeś, proszę Cię czasami o coś.
  - Zauważyłem i jestem z tego powodu bardzo szczęśliwy.
  - To trzymaj się umowy, Adam.
  - Nie licz na to, że będę Cię prosił, byś coś takiego ubierała.
  - Nie musisz. Po prostu to zaakceptuj. Co Cię tak w nich boli?
  - Faceci się na Ciebie gapią, nie... nie gapią, oni Cię wzrokiem rozbierają.
  - Przesadzasz. To na twój widok kobiety się ślinią i co, mam Ci kazać chodzić z papierową torbą na głowie i w sutannie? - parsknął śmiechem.
  - Dobrze... już nie będę chował Ci ciuchów.
  - I nie będę narzekał, a podziwiał...  - pomagam mu.
  - No, no. - całuje mnie, a ja się uśmiecham.
Co za uparciuch.

Spakowani i gotowi do drogi zamykamy wszędzie okna i drzwi. Ja jestem ubrana w letnią, błękitną sukienkę, która kończy się w połowie ud, paskiem z delikatnej koronki. Troczki w pasie, pozwalają regulować marszczenie i wcięcie w talii, dzięki czemu czuję się komfortowo, że nic mi nie. Do niej zakładam wysokie koturny, z paseczkiem za kostkę

Adam wygląda świetnie w białych spodniach i w koszuli a'la jeans, której rękawy podwinął pod same łokcie.

Zanim wyjedziemy na kilka tygodni do jego dziadków, podjeżdżamy do moich rodziców na chwilę, żeby się pożegnać.