Moje Grube Życie

62. Powiedziałaś jej!?

Adam

Tylko ze względu na panią Lodzię, zaprosiłem Malwinę na ten biwak. Doskonale widzę, jak moja śliczna ledwo ją toleruję.

Dlatego zamierzam jej to jakoś wynagrodzić i zabieram ją, nie tylko na zakupy spożywcze, ale to one są naszym priorytetem. W końcu trzeba będzie wykarmić wszystkich naszych przyjaciół, przez prawie cztery dni.

Po wyjściu z hipermarketu, gdzie kupiliśmy mnóstwo jedzenia, piwa, wódki i napojów, przez co bagażnik pęka w szwach, zabieram ją do centrum handlowego. 

  - Rozglądamy się za czymś? - pyta.
  - Myślałem, żeby może powoli... coś Ci kupować do szkoły, na przykład plecak lub...
  - O, w życiu nie! - wchodzi mi w zdanie. - Po wyprawkę pójdę na zakupy sama i ja za nie płacę i bądź pewny, że nie kupię plecaka. - zaśmiała się.
  - Ewela... nie taka była umowa.
  - Którą ty nie raz złamałeś, mój drogi. Proszę Cię, żebyś mi niczego nie kupował związanego ze szkołą.
  - Dlaczego? - zatrzymałem się.
  - Bo mam swoje pieniądze, Adam. Pozwól mi chociaż na to je wydawać.
  - A musisz je ruszać?
  - Ja oszaleje zaraz. To co ja mam z nimi zrobić? To grobu ich przecież nie za biorę.
  - I radzę Ci się tam szybko nie wybierać. - syczę zły. - Bo znajdę Cię, nawet w piekle. - uśmiechnęła się i pocałowała, czym mnie bardzo zaskoczyła.
  - Daj sobie kupić chociaż plecak. - mówię, gdy odrywa się ode mnie.
  - Nie chcę plecaka.
  - Tylko plecak, jest odpowiedni dla twoich pleców po wypadku.
  - Przecież kręgosłup był cały.
  - Ale i tak był obciążony uderzeniem.
  - Nie, Adam. Nie chcę plecaka. Już w ogóle będę wyglądać z nim przy tobie, jak dziecko. Możesz mi kupić torbę. - wzdycham.
  - No dobrze.

Wracamy do domu dziadków, nawet z ładnym wynikiem, jak na moją śliczną. Wybrała sobie dwie duże torby, i jedną małą i nie protestowała, kiedy za nie zapłaciłem.
Jestem pod wrażeniem.

  - Tylko problemu sobie narobiłam. - wzdycha.
  - Z czym? - marszczę brwi.
  - Z torbami. Jest ich za dużo.
  - Przecież kobiety lubią buty i torebki. - zauważam.
  - Owszem, ale ja narazie chodzę do szkoły. Nie potrzebuje ich aż tyle. Teraz nie mam pojęcia, którą pierwszą wziąć. - parsknąłem śmiechem.
  - I co z tym zrobisz?
  - Nie wiem. Chyba będę musiała monetą rzucać. - uśmiechnąłem się szeroko. - Ale tak czy siak, dziękuję. Są piękne. - całuje mnie czule w polik, słodko się przy tym uśmiechając.
  - Nie ma za co, mała.

Kocham ją między innymi za to, że potrafi się cieszyć z każdej rzeczy, a w sposób jaki dziękuję za to, jest urocze. Jeszcze wtedy nie wiedziałem, że to była dopiero mała część jej podziękowań.

  - Zapomniałem Ci coś powiedzieć. - spojrzałam na mnie pytającym wzrokiem.
  - Tak?
  - Jedziemy nad morze, na początku sierpnia, a dokładnie do Sopotu. Zarezerwowałem nam hotel na tydzień.
  - Naprawdę? - przytaknąłem. - Jakim cudem, udało Ci się zarezrwować pokój, w trakcie sezonu? - cholera... nie sądziłem, że zapyta.
  - Pokoje są zajęte... wynająłem... apartament. - aż buzie otworzyła.
  - Co? Chyba oszalałeś?
  - Na twoim punkcie, Maleńka.
  - Ale... czy to jest konieczne? Nie możemy zostać w domu? - wiedziałem, że będzie się buntować.

Dlaczego ona ma taką alergię na wydawanie pieniędzy, a tym bardziej moich?

  - Nie. Jedziemy nad morze. - mówię spokojnie, ale dobitnie. - I nie dlatego, że już zapłaciłem za rezerwację, ale dlatego bo chcę Cię zabrać na wakację i to zrobię. - spojrzałem na nią, stając na światłach.
  - No... no dobrze. - westchnęła.

Musisz się zacząć przyzwyczajać, moja Maleńka, że będę Cię rozpieszczał, bo choć tego nie chcesz, zawsze jesteś później szczęśliwa. Bardzo często chcę widzieć ten słodki uśmiech i dostawać te czułe buziaki, w podzięce.