THAT COLD CAMPUS KING IS MY EX-BOYFRIEND | Season 1 | ✓ [COMPLETED]

Season 1: Chapter 1

Lein's Pov

Nagising ako dahil sa sinag ng araw na tumatama sa muka ko. Unti-unti kong minulat ang mapupungay kong mata at doon na nag-flashback lahat ng nangyare kagabi. Nakatulog nga pala 'ko kakaiyak dahil sa nangyari na habang buhay kong pagsisisihan.

Hindi ko na napigilan at dumaloy na ang masagana kong luha sa aking muka at muli nalamang niyakap ang sarili habang mahinang humihikbi.

I have to sacrifice our relationship. I love him more that my self, but I don't want him to feel so much pain when he know that I'm  sick and my life is already fixed.

I know I'm selfish but that's my one and only choice.

Habang taimtim na umiiyak ay hindi sinasadiyang mahagip ng mata ko ang larawan naming dalawa. Kinuha ko 'yon at pinag-masdan ng maigi. Picture namin 'yon ni dave palagi 'yong nasa sidetable sa tabi ng kama ko para everytime na mamimiss ko siya titingin lang ako doon at magiging okay na.

Mas lalo akong napahagulgol ng makita ko yung sitwasiyon namin doon. Masaya siyang nakayakap sa bewang ko at ganun din ako sa mga baraso niyang naka-palupot sa beywang ko. Ang saya pa namin sa litrato na 'yon. Pero, sinira ko lang lahat.

I smile bitterly and let a big heavy sigh.

“Im sorry dave, Im really really sorry. It's not my intention to hurt you. ” paulit-ulit na bulong ko habang humahagulgol ng iyak habang yakap-yakap ang litrato namin na 'yon

Alam kong makakasama ang pag-iyak ko na 'to sa puso ko pero, wala na 'kong pake may taning naman na ang buhay ko.

Tama kayo nang nabasa, I have a heart disease, the very rare one at may taning nadin ang buhay ko. Kapag hindi pa kami nakahanap ng heart donor, maari ko itong ikamatay.

That's my reason why I left him. I want to gave him a freedom to find another girl that can fulfil his needs at alam kong hindi magiging ako 'yon kahit ipagpilitan ko pa. I didn't fell out of love with him the truth is i love him very much to the point that gagaiwn ko kahat para kang mabawasan yung sakit na mararamdaman niya kaoag namatay ako.

It hurts but I need to do this, especially now that I don't know how long I will last in this world.

Mabilis kong pinahidan ang luha ko at ibinalik sa sidetable ang picture namin ni deib at inayus ang sarili ko ng makarinig ng ilang katok sa labas ng aking silid.

Sa tingin ko, si momy 'yon. Ayaw kong nakikita nila kong umiiyak lalo na ngayon at may sakit pa ako at nanganganib na ang buhay.

Kung dati palaban at basagulera ako gaya nang pagkaka-kilala nila sa akin, ngayon ay hindi kona kayang lumaban pa. Gustuhin ko man ay sariling katawan ko na ang mismong umaayaw.

“Pasok po.” pahintulot ko dito matapos ayusin ang sarili

Gumawa ng mahinang ingay ang pag-bukas at pag-sara ng pinto, indikasiyon na nakapasok na siya sa loob, iniluwa noon si mom na may dalang tray na may lamang pag-kain.

Tiningnan niya ang muka ko at bakas sa muka niya ang pag aalala. Dahan-dahan at puno ng pag-iingat siyang lumapit sa puwesto ko at inilapag sa sidetable ang tray ng pagkain at agad na niyakap ako

“Sweety, you'll get through all of this trial okay? just trust everyone especially yourself. ” malambing na sabi nito "Nasaan na yung palaban na zain? Nasaan na yung basagulerang zain na anak namin?" makahulugang anas pa nito matapos akong bigyan ng mainit at puno ng pag-mamahal na yakap na nagpa-iyak sa 'kin “Don't cry sweety we're always here. Alam kong maiintindihan ka din niya. He loves you and he's so smart, I know he'll understand your reasons.” dagdag pa nito habang naka-yakap parin sa' kin habang hinimimas ang likuran ko para pakalmahin