Cena Grzechu [Naruto]

Gdzie jest Tsubasa?!

Sasuke obudził się, gdy promienie słońca przebijające się przez drzwi balkonu oświetliły idealnie jego urodziwą, smukłą twarz. Zdał sobie sprawę, że był całkiem nagi. Tak samo Naomi, którą tulił z mocą. Wszystko pamiętał.
Czuł się dziwnie z tą sytuacją, ale nie uciekał. Nie chciało mu się wymiotować. Nie od niej. Leżał spokojnie, wdychając jej zapach. Kwaśnych jabłek i mięty. Kojarzył mu się ze wszystkim, co najlepsze. Czekał spokojnie, aż i Yuki się zbudzi. Delikatnie nawijał sobie jej brązowe kosmyki na palec.
Jeszcze przez sen odwróciła się do niego, obejmując jego ciało z mocą niczym przytulankę. Oddychała tak cicho i spokojnie. Zupełnie nieświadoma tego, co dzieje się w świecie rzeczywistym. Jej dłoń spoczęła idealnie na piersi bruneta, co niebywale go rozczuliło.

- Ohayou... - wyszeptał cichutko, chcąc sprawdzić, czy jeszcze śpi czy tylko tak leży. Pogłaskał ją po włosach.
Nie odpowiedziała mu, ale zaczęła marszczyć się na twarzy, co zwiastowało pobudkę w najbliższym czasie. Zaciągnęła się jego zapachem, po chwili wreszcie otwierając lekko powieki. Skrzywiła się, gdy słońce padło jej na oczy.

- Dzień dobry - powtórzył, ośmielając się ucałować Yuki czoło. Przywarł wargami do jej skóry na dłuższą chwilę. Czekał aż się rozbudzi.

- Hej, Sasuke... - szepnęła, kradnąc mu zaraz krótki pocałunek. Ziewnęła jeszcze niepozornie. - Jak spałeś...?

- Hej... - oddał jej delikatnie całusa. - Bardzo dobrze. Spokojnie i twardo. A ty?

- Ja też... przy tobie - uśmiechnęła się. - Nie masz kaca? Wszystko w porządku? - od razu spojrzała z troską.

- Trochę boli mnie głowa - przyznał. - Ale przeżyję. Cieszę się.

- To czekaj... - zmarszczyła brwi zatroskana, przykładając dłoń do czoła bruneta. Jej skóra delikatnie pokryła się tą mglistą, błękitną czakrą. Powiało chłodem.

- Jesteś jak podręczna apteczka... - zaśmiał się cicho, przyjmując pomoc. Poczuł ulgę niemal natychmiast. - Dziękuję...

- Ta czakra to dar medycyny. W pewien sposób - również się roześmiała. - Zawsze pomogę jak mogę. I jakby co... to nie. Nie zrobiliśmy tego.

- Wiem... tym razem wszystko pamiętam - uśmiechnął się lekko. - Ty jesteś darem.

- Darem...? - poczuła, że się rumieni. Wtuliła się w niego trochę bezradnie. Miło jej było.

- Mhm. Bez dwóch zdań - potwierdził. - Przepraszam. Niedługo będę chciał się ubrać. Jest miło i ciepło, ale jednak.

- Oj, wiem... - mruknęła, odrywając się od niego od razu. Nie krępowała się swoją nagością. - Zrobimy tak. Ja się ubiorę pierwsza, bo to w końcu mój pokój i mam tutaj szafę, wyjdę i obczaję teren. Czy Sarada wstała, czy reszta na nogach czy cokolwiek - zaproponowała. - I dam ci znać. Żeby nie było wtopy.

- Dobrze. A ja w tym czasie się ubiorę - zgodził się. - Nie chciałbym, by Sarada widziała, że czmycham z twojego pokoju - gdy się podniosła, grzecznie spojrzał gdzieś w bok.

- Nie musisz odwracać ode mnie wzroku - wzruszyła ramionami, zupełnie na luzie podchodząc do komody, by wyciągnąć z niej jakieś świeże spodnie i bluzkę. Zdecydowała się na czarne spodnie i elegancką szarą bluzeczkę ozdobioną na ramionach i biuście seksowną czarną koronką.

- Wiem, że to ci nie robi - odparł spokojnie. - Ale to ja nie mam po prostu śmiałości - wyjaśnił, pozwalając sobie spojrzeć dopiero gdy zamknęła szufladę komody. - Dziękuję, że mi pomagasz.

- Nie ma za co. Sama bym nie chciała, by córka zobaczyła mnie uciekającą z sypialni innej niż ta taty czy mamy - zapewniła, wciągając na siebie najpierw czarną, prostą bieliznę i dopiero potem ubrania. - To ty się ubieraj, a ja idę do małej. Zaraz wrócę - przypomniała, ostrożnie wychodząc z własnego pokoju.