Bir Gizemdir Yaşamak

1.Bölüm

Anlatıcı: Gizem

Dün akşam çok çalışmama rağmen bu sabah bu enerjiyi bulmam birçok kişi tarafından garip karşılanıyor olabilir ama ben böyleyim. En azından bugün. Saat ikide uyuyup bu sabah beşte kalktım çünkü bugün çocuklar için olan atölyelerde sorumlu olarak Gökhan ve ben çalışıyoruz. Emeklerimizin karşılığını görmek bizi inanılmaz sevindiriyor. Çünkü yakında bölge sorumlusu olabiliriz. Kısaca özetlemek gerekirse biz gönüllü lise öğrencileri olarak yaratıcı olan ve ilerde mühendis olmak isteyen öğrencilere bazı mekanik ve teknik bilgiler vererek onların bu alanda ilerlemek isteyip istemediklerini test etmelerini sağlayan bazı deneyimleme alanları oluşturuyoruz. Bu etkinliklere benim katılma amacım kız çocuklarına mühendisliği sevdirmek ve onların yönlerini bulmalarını sağlamaktı. Bu yolda en büyük desteğim ailem ve Gökhan oldu. Gökhan benim ilkokuldan arkadaşım. İlk tanıştığımız dönem pek anlaşamazdık çünkü ikimizde çok inatçıydık ama sonra fark ettik ki ikimizde aynı şeylerden hoşlanıyoruz ve eğer bir ekip olursak çok iyi işler çıkarabiliriz. Sonra ortaokulda robot kulübüne girdik ve bir ekip olarak farklı yarışmalara katılmaya başladık ve bu yolda bazı derecelere de sahip olduk. Daha sonrasında aynı liseyi kazandık ve bu sefer İstanbul'da başlayan ve tüm illere yayılmaya çalışan bir mekanik ve kodlama atölyesine üye olduk. Bu atölyelerde birçok insanla tanıştık. Aynı zamanda birçok çocuğa yardım etme ve onlara yeni şeyler öğretme fırsatımız oldu. Bu işleri gönüllü olarak yapınca inanılmaz olumlu dönüşler aldık. İlk başladığımız dönemde birçok kişi bu iş yürümez dese de biz asla vazgeçmedik. İlerleyen dönemlerde atölyelerimizde insanlara yer kalmadı ve bu da daha fazla gönüllü ihtiyacına yol açtı. Bu dönemde ben ve Gökhan hem eğitmen hem de etkinlik sorumlusu olarak çalışmaya başladık. Etkinlik sorumlusu olmak hem daha zevkli hem de daha yorucu oldu ama tüm gün yorulmamızın karşılığını etkinliğin sonunda çocukları ve velilerini mutlu görerek aldık. Aynı zamanda bizim tüm yorgunluğumuzu unutturdu. Neyse şimdi konuya dönelim. Bugün şu ana kadar düzenlediğimiz atölyelerin en büyüğünü düzenliyoruz. Tam iki yüz çocuk katılacak ve otuz kişi görevli olarak çalışacak. Ve bu organizasyonun mimarları ben ve Gökhan. Dolayısıyla bugünü atlatırsak bu bizim için çok özel ve güzel bir gün olacak. Sanırım etrafımdaki insanlar şu an kim bu deli saat sabahın altısında metroda kendi kendine gülüyor diyebilir ama ben bugünün sorunsuz geçmesi için tüm pozitif enerjimi evrene yaymakta bir sakınca görmüyorum.

Birazdan Gökhan ile buluşacağız. Saat erken olduğu için etkinlik alanına birlikte gideceğiz. Şimdi metrodan iniyorum. Gökhan her zamanki gibi yine erkenci ama onunda benim gibi dün gece pek uyumadığı göz altlarından belli oluyor. Şu an fazlasıyla gergin olduğunu hissediyorum. Ama o da biliyor bugün güzel bitecek. Metroya bindiğinde hemen programın üzerinden geçmeye başlıyorum. Bir süre anlattıktan sonra Gökhan çok stresli olduğumu anlıyor ve hemen benim gerginliğini azaltmak üzere konuşmaya başlıyor.

-Gizem bir sakin olur musun? Biz sakin davranmazsak kimse sakin davranmayacak.

-Haklısın ama sakin olamıyorum ne yapayım?

-Nefes al. Strese girdiğin zaman derin derin nefes al ve her şeyin iyi olacağına inan.

-Gökhan sen dün ne kadar uyudun?

-4 saat uyudum. Sen ne kadar uyudun?

-3 saat. Sen bana diyorsun ama sen de streslisin farkında değilsin.

-Ben her şey hazır mı diye kontrol etmek için uyumadım.

-Ben de yazmam gereken bir hazırlık raporu vardı onu yazdım.

Ben cümlemi sonlandırdığımda ineceğimiz durağa varmıştık. Hızlıca metrodan indik ve alana doğru yürümeye başladık saat altıda karanlık sokaklarda tek başıma olsam korkabilirdim ama en azından yanımda Gökhan var.