အခန္း (၁)
" နင့္အစ္ကို ဒီညေန ေရာက္လာလိမ့္မယ္။ အခန္း သြားရွင္းထားဦး ကာတြန္း "
" အခန္းရွင္းေပးရင္ မုန္႔ဖိုးေပးမွာလား "
ၾကက္ေတာင္ေမႊးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေမေမက ကာတြန္း ထိုင္ေနတဲ့ ဆိုဖာခံုနား ဝဲလည္လည္။ ဖုန္းနဲ႔ ဂိမ္းေဆာ့ေနရာမွ အလကား မလုပ္ေပးႏုိင္ေၾကာင္း ေျပာမိေတာ့ လက္ထဲ ကိုင္ထားသည့္ ၾကက္ေတာင္ေမႊးနဲ႔ ဆိုဖာေနာက္ေက်ာကို အသံျမည္ေအာင္ တဘုန္းဘုန္း ေကြၽးေတာ့၏။
ဒါပါပဲ။ ဒါကမွ ကာတြန္းရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ စတိုင္လ္အစစ္။ လူကို နားအူေအာင္ ဆူခ်င္ ဆူမည္။ မဟုတ္ရင္ ေတြ႕တာနဲ႔ တစ္ခုခု ခိုင္းဖို႔ ျပင္မည္။ ၿပီးရင္ ေဘးနားရွိသည့္ မေပါက္ကြဲႏုိင္မည့္ ပစၥည္းေတြကို မ်က္လံုးအစံုနဲ႔ ရွာေဖြၿပီး မာန္မဲလိမ့္မည္။ အခုလည္း ထံုးစံမူကို ႐ြက္ပိုးထားလ်က္ပင္။
ကိုင္ထားသည့္ ၾကက္ေတာင္ေမႊးကို ကာတြန္း ထိုင္ေနသည့္ ဆိုဖာေနရာ ဝန္းက်င္တြင္သာ ရစ္သီ ရစ္သီ လုပ္ေနျပန္၏။ ဖုန္သုတ္ေနတာလည္း မဟုတ္ပါဘဲ မ်က္ႏွာကို မႈန္ျပထားလ်က္ ဆူပူဖို႔အတြက္ စကားလံုး ႀကီးႀကီးမားမားတို႔ကို ရွာေဖြယူေနသည္။ မာတာမိခင္ ဖြဲ႕ႏြဲ႕လာမည့္ ဝါက်ရွည္တို႔ကို သားတစ္ေယာက္၏ ဝတၱရားအရ နားေထာင္ရဦးမွာမို႔ မထိတထိ လာလုပ္ေနသည့္ ၾကက္ေတာင္ေမႊးကို ေရွာင္ရွားရင္း ဂိမ္းစစ္မ်က္ႏွာစာတြင္ အေျခခ်ကာ ကာတြန္း ထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ ေမေမ ႏႈတ္ခမ္းထက္က ထြက္က်လာမည့္ အဆူအဆဲ ေဝါဟာရတို႔က ကာတြန္းအတြက္ အလြတ္ရေနသည့္ က်က္စာ တစ္ပုဒ္လို ျဖစ္ေနၿပီမို႔ ဒီလို အကြက္ေတြကို မၿဖံဳေတာ့ေပ။ ေမေမ့ နည္းစနစ္ေတြကို နည္းနည္း ဆန္းသစ္ဖို႔သာ ေနာက္ေန႔ႀကံဳရင္ အႀကံေပးဖို႔ ေတြးထားလိုက္၏။
" နင့္လက္ထဲက ဖုန္းကို ခ်မလား။ ငါ့လက္ထဲက တုတ္ နင့္ေက်ာေပၚ ခ်ရမလား "
" အဲဒါေတြေၾကာင့္ တစ္ဦးတည္းေသာသား မျဖစ္ခ်င္တာ "
" ငါ့ကို ပြစိပြစိ ျပန္ခံေျပာမေနနဲ႔။ နင့္လက္ထဲက ဖုန္းကို အခု ခ်လိုက္ေတာ့ေနာ္ ကာတြန္း။ ထပ္မေျပာဘူး။ စကား နားမေထာင္ရင္ ဒါနဲ႔ပဲ လာမွာ "
