အခန္း (၃)
" သားျမတ္ ထည့္စားေနာ္။ ကိုယ့္အိမ္လိုပဲ သေဘာထား။ ဟဲ့ .. ေတာ္ေတာ့ေလ။ နင့္ လက္ခ်ည္းပဲ။ ဒီဟင္းက သားျမတ္အတြက္ ခ်က္ထားတာ ကာတြန္းရဲ႕ "
စကားနဲ႔တင္ ဟန္႔တားရံုမက လက္ကပါ ေရွ႕ဆန္႔ ကာလာလ်က္ ေပၚေပၚတင္တင္ ပိတ္ပင္ျပေနသည့္ မာတာမိခင္ေၾကာင့္ ႏွာေခါင္းရံႈ႕မိရင္းမွ ဇြန္းအျပည့္ ခပ္ယူျဖစ္လိုက္သည္။ ေကာင္ေလးကေတာ့ တအင္းအင္းနဲ႔ ေခါင္းညိတ္ေခါင္းခါ ၿပံဳးတံု႔တံု႔သာ။ ေကာင္ေလးကို ၾကည့္ရင္း အားမရလြန္းတာမို႔ သက္ျပင္းခ်ခ်င္ေပမဲ့ ထမင္းအျမန္ စားေနရ၍ ခဏ ရပ္ဆိုင္းထားလိုက္ရသည္။
" ကိုႀကီးက အိ္္မ္မွာပဲေနမွာလား "
" ဟဲ့ .. ဘယ္လိုေတြ ေျပာေနတုန္း။ သားျမတ္က အိမ္မွာ မေနလို႔ ဘယ္မွာေနရမွာလဲ "
ကာတြန္းက တစ္ခြန္းေျပာရင္ ေမေမက ဒီလိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ဝင္ေႏွာင့္သည္။ ဒါေပမဲ့ မမႈပါ။ ကာတြန္းကလည္း ေမေမ့သားမို႔ ဒီေလာက္ေတာ့ အေပ်ာ့။ ေျပာစရာရွိတာေတာ့ ေျပာထားရမည္။ မရႈပ္ခင္က ႀကိဳရွင္းရမည္။
" ကိုႀကီးက တာဝန္နဲ႔လာတာဆို။ ႏွစ္ႏွစ္ေတာင္ ၾကာမွာေလ "
" ေအးေလ။ အဲ့ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ။ သားျမတ္ကို ငါ ေကြၽးထားႏုိင္တယ္။ နင့္ပါးစပ္သာ ပိတ္ထား "
ပါးစပ္ဟတာနဲ႔ ဘာေျပာမလဲဆိုတာကို အကြက္ ႀကိဳျမင္ေနပံုရေသာ ေမေမက မ်က္ႏွာရိပ္၊ မ်က္ႏွာကဲ ျပကာ ဟန္႔သည္။ နားလည္ေပမဲ့ တခ်ိဳ႕ အရာေတြကိုေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ဖို႔ လိုအပ္တာမ်ိဳး ရွိ၏။ ကာတြန္းလည္း အလားတူပင္ က်င့္သံုးကာ ေျပာခ်င္သည့္ ဆိုလိုရင္းကို ေရွ႕ဆက္ဖို႔ ျပင္လိုက္ရသည္။ မရိုးစင္းေသာ ေလာကႀကီးမွာ လူရည္လည္ဖို႔ အရူးကြက္ တခ်ိဳ႕ ထုတ္သံုးတတ္မွ အဆင္ေျပလိမ့္မည္။
" ႏွစ္ရက္ ႏွစ္လမွ မဟုတ္တာ။ ႏွစ္ႏွစ္ႀကီးမ်ားေတာင္ေလ "
" ငါ သိတယ္ေလ ကာတြန္းရဲ႕။ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ နင္ ဒါပဲ အာေၾကာင္းထပ္ေနတာလဲ။ စကား မမ်ားနဲ႔။ စားစရာ ရွိတာသာ စားစမ္းပါ။ ဂိမ္းက လြဲလို႔ အာရံု မရွိတဲ့ နင့္လို ေပတလူးကိုေတာင္ ငါ ဒီအ႐ြယ္ထိ ေကြၽးထားေနတာပဲ။ သားျမတ္လို အလိမၼာေလးကို ငါက ဘာလို႔ ၿငိဳျငင္ေနရမွာလဲ "
