အခန္း (၁၀)
" ေကာင္ေလး။ လာ။ လာ "
အိပ္ရာကို ဖက္လံုးနဲ႔ အလယ္က ပိုင္းျခားရင္း အခန္းထဲ ေရာက္လာတဲ့ ေကာင္ေလးကို ေခၚမိ၏။ စာအုပ္တစ္အုပ္နဲ႔ ေကာင္ေလးက ဖက္လံုးကို ျမင္ၿပီး အၾကည့္ မလႊဲေတာ့ေပ။ ခဲခဲေသေသ ရႈလို႔ ၿမဲၿမဲၿမံၿမံ ရပ္ေန၏။ ေစးကပ္လြန္းရာ က်တယ္ ထင္သြားႏုိင္တာမို႔ ေကာင္ေလး မေမးခင္ ကာတြန္းကပဲ ႀကိဳတင္ ေျဖာင့္ခ်က္ ေပးရေတာ့သည္။ ကာတြန္းအတြက္ ေကာင္ေလးက ဟန္ေဆာင္ၿပီး ရိႈးျပစရာ လူလည္း မဟုတ္။ ဒီေတာ့ စြဲေနတဲ့ အက်င့္ေတြကို ခ်ျပျဖစ္ဖို႔ ဝန္ေလးစရာ မလို။
" ဖက္လံုးက ျခားထားမွ ျဖစ္မွာ။ အိပ္ေပ်ာ္ၿပီဆို ငါ့ေျခေထာက္ေတြက အၿငိမ္မေနဘူး။ ေဘးမွာ ရွိတဲ့ လူေပၚ လိုက္တင္ထားတတ္လို႔ "
ျပည့္ျပည့္စံုစံု ရွင္းျပေပမဲ့ ေကာင္ေလးဆီက တစ္ခြန္းရယ္လို႔ စကားသံ ထြက္မလာ။ ျခားထားတဲ့ ဖက္လံုးကိုလည္း ဖယ္ခိုင္းလာျခင္း မရွိ။
" ေကာင္ေလး "
စာၾကည့္စားပြဲမွာ ေခါင္းစိုက္ေတာ့မယ့္ အရိပ္ေယာင္ ျမင္တာနဲ႔ ဦးေအာင္ အရင္ ေခၚပစ္လိုက္ရ၏။
" ငါနဲ႔ ဖဲခ်မလား "
" မေဆာ့ခ်င္ပါဘူး "
" ပိုက္ဆံေၾကးေလ "
" ဟင့္အင္း "
" ဒါဆို နဖူးေတာက္ေၾကး "
" No "
" ဒါျဖင့္ ဂိမ္းတိုက္မလား။ ငါ သင္ေပးမယ္ "
" ေနာက္ေန႔မွ သင္မယ္ "
" ေကာင္ေလးက ျငင္းလိုက္တာကြာ "
" အရွင္း မေပ်ာက္ေသးဘဲ ေဆာ့ရင္ ေခါင္းကိုက္လိမ့္မယ္ "
ေျပာၿပီး တစ္ဖက္ကို ျပန္လွည့္သြားတဲ့ ေကာင္ေလးက စာ႐ြက္ေတြကို လွန္ေလွာေနျပန္၏။ ေစတနာစကားဆိုလည္း ကာတြန္းထက္ ပိုအေရးေပးခံေနရတဲ့ စာအုပ္ကို ျမင္ရတာ ရင္ျပည့္ရင္ကယ္ ျဖစ္ေစတာပင္။ ဒါကို ေကာင္ေလးကေတာ့ သိမွာ မဟုတ္။
" ေကာင္ေလးမွာ ရည္းစားရွိေနၿပီလား "
" ကာတြန္းကေရာ ဘယ္လို ထင္လဲ "
