အခန္း (၄၃)
" မဟုတ္တာ မမရယ္။ ျဖဴ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး "
" ျဖဴ လုပ္ႏုိင္မယ္လို႔ မမ ယံုတယ္။ ဒီေတာ့ မျငင္းပါနဲ႔။ အစ္မရဲ႕ ခြဲခြာျခင္းလက္ေဆာင္လို႔ သေဘာထားၿပီး လက္ခံေပးေလေနာ္ "
ေျဖာင့္ေျဖာင့္စင္းစင္း ဆံသားနက္နက္ေလးေတြဆီ ညင္သာစြာ ထိေတြ႕မိသည္။ မ်က္ရည္ေလး လည္ေနသည့္ ေကာင္မေလးက နာမည္ေလးနဲ႔ လိုက္ဖက္စြာ ျဖဴစင္လွေပသည္။
" မသြားလို႔ မရဘူးလားဟင္ "
" ထြက္ေျပးတာ မဟုတ္လို႔ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္နဲ႔။ မမ သင္ယူခ်င္တဲ့ ပညာရပ္ေတြ ရွိလို႔ သြားမွာ။ ၿပီးေတာ့ မမရဲ႕ ႏွလံုးသားကိုလည္း တံခါး ဖြင့္ေပးႏုိင္ဖို႔ ႀကိဳးစားရဦးမယ္ေလ "
ျဖဴစင့္ လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္မိရင္း ရင္ထဲက အမွန္တရားေတြကို ရိုးသားစြာ ဝန္ခံျဖစ္သည္။ အတူရွိခဲ့သည့္ အခ်ိန္ေတြ မနည္းခဲ့၍ သူမလည္း သံေယာဇဥ္ တြယ္မိတာ အမွန္ပင္။ အငယ္ မရွိသူမို႔ ျဖဴစင္က ညီမေလး တစ္ေယာက္လို ျဖစ္ခဲ့၏။
" ဒီဆိုင္ေလးကို မမကိုယ္စား ျဖဴစင္ကပဲ ေစာင့္ေရွာက္ေပးပါ။ ပန္းကေလးေတြရဲ႕ အလွနဲ႔ ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ ရနံ႔ ေဝဆာသင္းႏုိင္ဖို႔ ကူညီေပးပါ။ မမ ျဖဴစင့္ကို ယံုတယ္။ ျဖဴစင္သာဆို ဒီပန္းေလးေတြကို အလွမပ်က္ဘဲ ဆက္ၿပီး ထိန္းသိမ္းသြားႏုိင္မွာ .."
" ျဖဴ မမ ေျပာသလို လုပ္ပါ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ အပိုင္ေတာ့ မေပးခဲ့ပါနဲ႔ေနာ္။ ျဖဴ မယူရက္ပါဘူး မမရယ္။ ျဖဴ မမရဲ႕ ဝန္ထမ္းပဲ ဆက္လုပ္မယ္ေလ။ မမ ျပန္လာတဲ့အခါ ဒီပန္းဆိုင္ေလးကို .."
" ျဖဴ "
မ်က္ရည္အိုင္ငယ္ဆီမွ ပူေဆြးဝမ္းနည္းမႈတို႔ လွ်ံက်လာသူ။ ဟန္႔တားကာ ေခၚမိေတာ့ မ်က္ေတာင္ဖ်ားတို႔ ပင့္ေျမႇာက္ထားလ်က္ ေမာ့ၾကည့္လာသည္။ ပါးျပင္ထက္က ဆိုစြတ္မႈကို သုတ္ဖယ္ေပးရင္းမွ အႏွစ္ႏွစ္၊ အလလ အတူ ရွိခဲ့ေသာ ဘဝရဲ႕ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း ျဖစ္သည့္ ဆိုင္ထဲက ပန္းကေလးေတြကို ၾကည့္မိသည္။
" မမ ျပန္မလာျဖစ္ေလာက္ဘူး ျဖဴ။ ေနရာသစ္မွာ အရာအားလံုးကို တစ္က ျပန္စဖို႔ မမအတြက္ အခ်ိန္ လိုအပ္တယ္။ မမ ရင္ထဲက ျမတ္ႏုိးခဲ့ဖူးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကိုလည္း ေမ့ႏုိင္ဖို႔ ႀကိဳးစားရဦးမွာ။ ဒါေပမဲ့ ေမ့ခ်င္မွပဲ ေမ့ႏုိင္မွာ။ မေသခ်ာဘူး ျဖဴ။ တစ္ခ်ိဳ႕ ႏွလံုးသားေတြက အစြဲအလမ္း ႀကီးတတ္ၾကတယ္ေလ။ ဘဝတစ္သက္တာမွာ အဲ့ဒီလူ တစ္ေယာက္တည္းအတြက္ပဲ ထာဝရ ရွင္သန္ခ်င္ၾကတာမ်ိဳး ျဖဴရဲ႕။ ဒါကို ျဖဴ နားလည္ႏုိင္မလားဟင္ "
