အခန္း (၄၈)
" ေကာင္ေလးအႀကိဳက္ ခါးခါးေလး ေဖ်ာ္ထားတယ္။ တစ္ငံုပဲ ေသာက္ေနာ္ "
ကာတြန္း ေဖ်ာ္ေပးတဲ့ ေကာ္ဖီခြက္ကို ယူရင္း ေခါင္းညိတ္ျပ၏။ ကုန္ဆံုးခဲ့သည့္ နာရီ သံခ်က္မ်ားနဲ႔ အေအးကဲလာသည့္ ရာသီေၾကာင့္ ဖ်ားနာ ကိုက္ခဲျခင္းက ပို၍ စိပ္လာသည္။
တစ္ခါတေလ ညဘက္ေတြမွာ ကာတြန္း ဖတ္ျပသည့္ စာအုပ္ေလးကို နားေထာင္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္၏။ မနက္ခင္း တစ္ခ်ိဳ႕မွာေတာ့ ကာတြန္းကို စိမ္းသက္ေသာ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ ၾကည့္လာတတ္သည္။ ေမ့ေပ်ာက္ လြယ္လာေသာ မွတ္ဉာဏ္ အပိုင္းအစတို႔က ကာတြန္းအား ေၾကာက္႐ြံ႕စိတ္တို႔ ရိုက္သြင္းကာ သတိ ေပးေနသည့္ပမာ။ နာက်င္ရလြန္းေပမဲ့ အတူ ရွိေနႏုိင္ျခင္းကိုပင္ ေက်းဇူးတင္ရသည္။
မိုးျပာေရာင္ ဆြယ္တာေလးက ေကာင္ေလးရဲ႕ ေအးျမ ၾကည္လင္မႈႏွင့္ လိုက္ဖက္ညီလ်က္။ ပါးလ်သြားသည့္ ဆံႏြယ္မွ်င္တို႔ႏွင့္ ေခ်ာင္က်သြားသည့္ မ်က္ႏွာေလးကေတာ့ ျဖဴေဖ်ာ့ကာ ေန၏။
" ကာတြန္းေရ ကာတြန္း "
" အန္းနီးမည္းေတြပဲ .."
ေကာ္ဖီ ေသာက္ေနေသာ ေကာင္ေလးကို တေမ့တေမာ ေငးေနမိစဥ္ အျပင္က ေခၚသံေၾကာင့္ မီးဖိုခန္းထဲက ထြက္ခဲ့လိုက္သည္။ အန္းနီးမည္း ေလးေကာင္က သူ႔အိမ္ကို လူစံု ေရာက္ခ်လာကာ ဧည့္ခန္းထဲ ေနရာယူ၏။
" ဘာလာလုပ္တာလဲ "
" မင္း ျမိဳဖို႔ လာေပးတာ။ ကိုေကာင္းအတြက္ပါ ပါတယ္ေနာ္ "
ကိုယ္စီ ယူလာေသာ သီးႏွံအထုပ္ေတြကို ခံုေပၚ တင္ကာ ခ်ိဳသာစြာ ဆို၏။ မေျပာင္းလဲသည့္ အခ်ိဳးက ဒီအဖြဲ႕ရဲ႕ ပံုစံပင္။ သို႔ေပမဲ့ အရင္လို ခုန္ေပါက္ မရယ္ေမာႏုိင္ေတာ့ေပ။ မၾကာခင္ ေမ်ာက္ကလည္း ကေလးအေဖ ျဖစ္ေတာ့မည္။ လြတ္လပ္ျခင္း အေငြ႕အသက္ နည္းပါးလာသည္။
စည္းေတြ၊ ေဘာင္ေတြၾကားမွာ ေနထိုင္ရင္း ဘဝ အေရးကို ရင္ေမာတတ္လာၿပီ။
ေကာင္ေလးက ကာတြန္းရဲ႕ ေဘးမွာ ဝင္ထိုင္သည္။ ငဲ့ၾကည့္ရင္း ၿပံဳးျပမိ၏။ ေမၿမိဳ႕ကို ကာတြန္းတို႔ ေရာက္လာလို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရေပမဲ့ ေကာင္ေလးရဲ႕ က်န္းမာေရး အေျခအေနကို သိထားၾက၍ လတ္လတ္လန္ တစ္ဖြဲ႕လံုး မ်က္ရည္ ပင္လယ္ ေဝခဲ့ရသည္။
